Trzeba żywić ludzi w stanie wegetatywnym

Datowany 1 sierpnia 2007 r. dokument, uchwalony na zebraniu plenarnym tej dykasterii, Papież zatwierdził i polecił opublikować w czasie audiencji udzielonej jej prefektowi, kard. Williamowi Levadzie. Pytania, które skierował do Kongregacji w 2005 r. episkopat Stanów Zjednoczonych, były dwa. Pierwsze dotyczyło kwestii, „czy istnieje moralny obowiązek podawania pokarmu i wody pacjentowi w «stanie wegetatywnym»” – oczywiście „z wyjątkiem przypadków, gdy takie pożywienie nie może być przyswojone przez organizm pacjenta albo nie może być podawane bez powodowania znacznej dolegliwości fizycznej”. Watykańska dykasteria odpowiada twierdząco. Zwraca uwagę, że „podawanie pokarmu i wody, także metodami sztucznymi, jest zasadniczo zwyczajnym i proporcjonalnym sposobem podtrzymania życia. Jest ono więc obowiązkowe w takiej mierze i przez taki czas, w jakich służy właściwym sobie celom, czyli nawadnianiu i odżywianiu pacjenta. W ten sposób zapobiega się cierpieniom i śmierci, które byłyby spowodowane wycieńczeniem i odwodnieniem”. Drugie pytanie brzmiało następująco: „Czy sztuczne żywienie i nawadnianie pacjenta w «trwałym stanie wegetatywnym» mogą być przerwane, gdy kompetentni lekarze stwierdzą z moralną pewnością, że pacjent nigdy nie odzyska świadomości?”. Odpowiedź Kongregacji jest negatywna: „Pacjent w «trwałym stanie wegetatywnym» jest osobą, zachowującą swą podstawową godność ludzką, a zatem należy się mu zwyczajna i proporcjonalna opieka, obejmująca zasadniczo dostarczanie wody i pokarmu, także w sposób sztuczny”. Jako pierwszy w Polsce portal Wiara.pl publikuje cały tekst watykańskiego dokumentu wraz z komentarzem: KONGREGACJA NAUKI WIARY ODPOWIEDZI NA PYTANIA DOTYCZĄCE SZTUCZNEGO ODŻYWIANIA I NAWADNIANIA Pierwsze pytanie: Czy istnieje moralny obowiązek podawania pokarmu i wody (w sposób naturalny lub sztuczny) pacjentowi w „stanie wegetatywnym”, z wyjątkiem przypadków, gdy takie pożywienie nie może być przyswojone przez organizm pacjenta albo nie może być podawane bez powodowania znacznej dolegliwości fizycznej? Odpowiedź: Tak. Podawanie pokarmu i wody, także metodami sztucznymi, jest zasadniczo zwyczajnym i proporcjonalnym sposobem podtrzymania życia. Jest ono więc obowiązkowe w takiej mierze i przez taki czas, w jakich służy właściwym sobie celom, czyli nawadnianiu i odżywianiu pacjenta. W ten sposób zapobiega się cierpieniom i śmierci, które byłyby spowodowane wycieńczeniem i odwodnieniem. Drugie pytanie: Czy sztuczne żywienie i nawadnianie pacjenta w „trwałym stanie wegetatywnym” mogą być przerwane, gdy kompetentni lekarze stwierdzą z moralną pewnością, że pacjent nigdy nie odzyska świadomości? Odpowiedź: Nie. Pacjent w „trwałym stanie wegetatywnym” jest osobą, zachowującą swą podstawową godność ludzką, a zatem należy się mu zwyczajna i proporcjonalna opieka, obejmująca zasadniczo dostarczanie wody i pokarmu, także w sposób sztuczny. W czasie audiencji udzielonej niżej podpisanemu Kardynałowi Prefektowi Jego Świątobliwość Benedykt XVI zatwierdził niniejsze Odpowiedzi, uchwalone na zebraniu plenarnym Kongregacji, oraz polecił je opublikować. Rzym, w siedzibie Kongregacji Nauki Wiary, 1 sierpnia 2007 r. Kardynał William Levada Prefekt @ Angelo Amato, SDB Arcybiskup tytularny Sili Sekretarz