Dzisięć lat budowania

Ludziom się podoba

W swojej zakonnej celi kustosz Makulski trzyma gruby plik artykułów o budowie licheńskiej bazyliki. - Tych nieprzychylnych i krytycznych - tłumaczy. Zna wszystkie zarzuty na pamięć: - Że świątynia jest architektonicznym kiczem. - Ludziom się podoba. Gdybym zbudował coś nowoczesnego, mówiliby, że bunkier albo hangar wystawiłem Matce Bożej - odpowiada ksiądz kustosz. - Że to wyraz megalomanii. Kustosz: - Ten kościół już jest za mały. Zmieści kilkanaście tysięcy ludzi, a mamy takie uroczystości, na które przyjeżdża po trzydzieści tysięcy. - Że w Licheniu wszystko musi być od razu największe. - Katedry też są wielkie i nikt nie mówi, że ludzie stawiali je z pychy, tylko z miłości do Pana Boga. - Że lepiej było wybudować z tych pieniędzy parę szpitali albo domów dla narkomanów i samotnych matek. - Ludzie dali mi pieniądze na świątynię, a nie na szpital albo dom dla narkomanów - tłumaczy niewzruszenie ksiądz Makulski. Tu w sukurs kustoszowi przychodzi ksiądz Zbigniew Krochmal, ekonom i rzecznik prasowy licheńskiego sanktuarium. - Na szpitale i opiekę społeczną wszyscy płacimy podatki. Nie można z kogoś się śmiać, albo traktować go jak niemądrego tylko dlatego, że dał pieniądze na kościół - dopowiada.

Na starej sośnie

Kult Matki Boskiej Licheńskiej sięga początku XIX wieku - kiedy podzielona przez zaborców Polska walczyła o swoje miejsce na mapie. Rannemu w 1813 roku pod Lipskiem żołnierzowi armii napoleońskiej Tomaszowi Kłossowskiemu spod Lichenia miała ukazać się Matka Boża tuląca do piersi białego orła. Obiecała mu ocalenie. I poleciła, by po powrocie do kraju postarał się o Jej wizerunek i umieścił go w publicznym miejscu. Z wydanej przez marianów historii sanktuarium: "Uzdrowiony żołnierz powrócił do swego domu koło Lichenia. Przez długie lata wędrował do różnych sanktuariów, aby odszukać objawiony mu wizerunek Najświętszej Maryi Panny. Znalazł go dopiero w 1836 roku w miejscowości Ligota, kiedy wracał z pielgrzymki do Częstochowy. Początkowo umieścił go w swoim domu, a później zawiesił na starej sośnie w pobliskim lesie grąblińskim". Wizerunek był maleńki, namalowany na modrzewiowej desce o wymiarach: dwanaście na dwadzieścia cztery centymetry. Po śmierci napoleońskiego wojaka obrazem zaopiekował się Mikołaj Sikatka, dworski pasterz z Grąblina. Więcej na następnej stronie