Święty kryzysie, módl się za nami

Odzew był ogromny. Zostałem zasypany mejlami, esemesami i listami. Czytelnicy odpowiadali na artykuł „Idzie Niebo ciemną nocą”. Wspólny mianownik tej korespondencji: „Przeżywam kryzys wiary. Czy to normalne? Na kazaniach nie słyszę, co powinnam/ powinienem z tym fantem robić”. Co zrobić? Przeczekać. Nie szarpiąc się, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów, pozostając „w celi”. Wiem, wiem. To najtrudniejsza z opcji. Naturalną reakcją jest zakasanie rękawów, by znów wziąć sprawy w swoje ręce. Tyle że duchowy kryzys dotyka nas właśnie po to, byśmy na własnej skórze przekonali się, że nasz los jest w innych rękach. Oblubienica, wychodząc z niezbyt sielankowego doświadczenia pustyni, „idzie wsparta na swym Oblubieńcu” (Pnp 8,5).