Oby nigdy nie zgasła nadzieja

- W Ruhango, skąd musiałyście uciekać, powstało teraz narodowe centrum Bożego Miłosierdzia. Czym jest ono dla Rwandy? Marietta Garbul SAC: Jest to dar dla Rwandy, miejsce, z którego płynie pojednanie i przebaczenie. Ale zarazem jest to pomnik stworzony przez ówczesnego proboszcza, ks. Stanisława Urbaniaka SAC. Pomnik wdzięczności za to, że Bóg zechciał nas zostawić przy życiu, że choć byłyśmy świadkami wielu dramatycznych sytuacji, jako wspólnota nie zostałyśmy nimi dotknięte. Oby ta kaplica służyła jak największemu zrozumieniu modlitwy wstawienniczej, była miejscem nieustannego wołania o Boże Miłosierdzie, by nigdy nie zgasła nadzieja. To właśnie nadzieja utrzymuje nas przy życiu, przy tym, by być coraz lepszym i by trwać nawet w trudnych sytuacjach. - Klękała Siostra przed oprawcami i błagała o życie dla swych współsióstr. Skąd miała Siostra w sobie tyle odwagi? Marietta Garbul SAC: To było zupełnie spontaniczne. Zależało mi na życiu moich młodych sióstr, one miały wówczas po dwadzieścia parę lat, zależało mi na tym, żeby zgromadzenie mogło się rozwijać. Naprawdę traktowałam je jak moje siostry z rodziny pallotyńskiej. Ich kolor skóry czy pochodzenie nie odgrywało żadnej roli. Było mi obojętne, jak żołnierze zareagują, byłam gotowa oddać za nie życie. - Jaką lekcję powinniśmy wyciągnąć z tych dramatycznych wydarzeń w Rwandzie? Marietta Garbul SAC: Żeby nigdy więcej już nie było wojny. Żeby każdy człowiek miał iskierkę nadziei na normalne i dobre życie. Żeby nikt, jak obecnie Hutu, nie był już więcej karany za błędy swoich ojców. Żeby ludność z obu plemion była traktowana jednakowo, by nie było dominacji jednego plemienia nad drugim.