Wdzięczność i zawierzenie

I Ojciec Święty zastosował tę zasadę do historii Polski, mówiąc, że „tego, co naród polski wniósł w rozwój człowieka i człowieczeństwa, i co w ten rozwój również dzisiaj wnosi, nie sposób zrozumieć i ocenić bez Chrystusa”. W tym kontekście Jan Paweł II zacytował piękne słowa ks. Piotra Skargi: „Ten stary dąb tak urósł, a wiatr go żaden nie obalił, bo korzeń jego jest Chrystus”. A po tych słowach, na temat nierozerwalnej więzi dziejów Polski z wiarą w Chrystusa, popłynęła przed Boży tron niezapomniana modlitwa, aby zstąpił Duch Święty i odnowił oblicze ziemi – tej ziemi. Te słowa modlitwy stały się później rzeczywistością. Oto dlaczego królowanie Maryi w dziejach naszego narodu jest nieodłącznie wpisane w królowanie Jezusa Chrystusa, który w Duchu Świętym odnawia oblicze tej ziemi. Czyż więc odpowiedzią na to wszystko, „co naród polski wniósł w rozwój człowieka i człowieczeństwa, i co w ten rozwój również dzisiaj wnosi” - nie powinna być nasza szczera wdzięczność? Bez wątpienia tak. Dlatego niech modlitwa dziękczynna przeniknie nasze serca! Niech wdzięczność Bogu i ludziom ogarnie wielkie wydarzenia z przeszłości naszego narodu. Wspomnijmy dzisiaj szczególnie dzieło Konstytucji 3 Maja, i tych wszystkich późniejszych wydarzeń, które ostatecznie doprowadziły do odrodzenia polskiej państwowości, pomimo ciemnej nocy zaborów, wojen i prześladowań. Wspomnijmy tych wszystkich, którzy nie wahali się oddać swoje życie za Ojczyznę, pozostawiając nam tym samym dziejowy testament odpowiedzialnej troski o prawdziwe dobro całego narodu. Pokornej wdzięczności, w której centrum jest Jezus Chrystus Zmartwychwstały, Pan i Król ludzkich dziejów, uczy nas od wieków Maryja na Jasnej Górze i przy Jej Obrazie w Ostrej Bramie, a także w tylu innych sanktuariach w Ojczyźnie i poza jej granicami. To są te miejsca, Drodzy Bracia i Siostry, w których powtarzając Jej hymn uwielbienia, trzeba nam gorąco dziękować Bogu za wszelkie dobro, jakie zostało wpisane w dzieje naszego narodu: „Wielbi, dusza moja Pana, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego Imię jest Święte!” 2. Maryja prowadzi nas do zawierzenia Bogu Wdzięczność Bogu i ludziom, wraz z refleksją nad nieraz gorzką prawdą o dziejach naszej Ojczyzny i o nas samych, trzeba nam dopełnić podjęciem postanowienia, jakie płynie z religijno-patriotycznego przeżycia dzisiejszej uroczystości. Gdziekolwiek więc obecnie jesteście, Drodzy Bracia i Siostry, przyjmijcie pewne postanowienie - bardzo konkretne, a przy tym na tyle uniwersalne, że każdy może w nim odnaleźć osobistą wskazówkę dla siebie. Chodzi o potwierdzenie wyboru Maryi, Matki Chrystusa i Kościoła, jako naszej Królowej. W tak ujętym postanowieniu może się odnaleźć tak pojedynczy człowiek, jak i cały naród. Bo akt zawierzenia Maryi, przez potwierdzenie wyboru Jej jako swojej Matki i Królowej, jest aktem na wskroś religijnym. Ostatecznie bowiem to, czym jesteśmy i co posiadamy, nasze zamiary i plany, smutki i radości oddajemy w ręce samego Boga, czyniąc to za Jej przemożną przyczyną. Niech nikomu z nas nie zabraknie więc dzisiaj wielkodusznego zawierzenia wobec Matki, do której z wysokości krzyża Jezus powiedział: „Niewiasto, Oto Syn Twój” - wskazując na ucznia. A zwracając się do ucznia – czyli także do każdego z nas – rzekł: „Oto Matka Twoja”. W tamtej chwili na Kalwarii, św. Jan Ewangelista uczynił to, czego Jezus dla niego zapragnął: „I od tej godziny, uczeń wziął Ją do siebie”.