Nadzieja pełna nieśmiertelności

Konieczność czyśćca

2 listopada obchodzimy wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych (tak zwany Dzień zaduszny). Nie chodzi tu o sentymentalną pamięć o zmarłych, ale nasze pełne zaangażowanie, aby pomóc duszom oczyszczającym się w czyśćcu poprzez modlitwę, ofiarę Mszy świętej czy zyskiwanie odpustów.

Ponieważ nie wszyscy, którzy poprzedzili nas do wieczności, cieszą się doskonałą komunią z Bogiem, dlatego potrzebują naszej pomocy, bo z chwilą śmierci skończyła się dla nich możliwość zasługiwania i decydowania. Sami nie mogą przyspieszyć spotkania z Panem Bogiem, za którym tak tęsknią (dlatego liczą na nas, żyjących!), bo ich udziałem jest pokuta za popełnione grzechy. Jak to rozumieć?

Wiemy, że każdy grzech zostawia za sobą konsekwencje, które wymagają od nas zadośćuczynienia i pokuty. Jeśli prawdziwie żałujemy za wyrządzone zło i w pełni zadośćuczynimy za nie, to możemy z czystym sercem wejść do nieba! Ale jeśli jest coś, choćby niewielkiego, za co nie żałowaliśmy; jeśli jest coś, za co nie odpokutowaliśmy; jeśli jest w naszym sercu jakiś nieporządek związany z grzechem – to wszystko musi zostać poddane oczyszczeniu, bo duszy brakuje doskonałości, aby móc dostąpić pełnego zjednoczenia się z Bogiem.

Dar odpustów

Istnieje łączność miedzy trzema stanami Kościoła, a tym samym przepustowość dóbr duchowych. Dla przypomnienia mamy trzy stany Kościoła: wierni na ziemi tworzą Kościół pielgrzymujący, dusze w czyśćcu stanowią Kościół oczyszczający się (cierpiący), a zbawieni w niebie Kościół chwalebny. Zatem możemy i winniśmy pospieszyć z pomocą naszym zmarłym, którzy dostępują oczyszczenia.

Dusze czyśćcowe nie mogą nic uczynić na swoje konto, ale za to mogą nam pomóc. My zaś możemy im ofiarować Chrystusa, przyjmując Go w Eucharystii – w ich imieniu i dla nich. Taki jest sens tzw. odpustów zupełnych i cząstkowych za zmarłych. Otrzymanie odpustu nie jest odpuszczeniem grzechów (to dokonuje się w sakramencie pokuty i pojednania). Odpust jest darowaniem doczesnej kary za grzechy, czyli usunięciem skutków zła (Pan Bóg przez Kościół bierze na siebie trud naprawy zła, które grzesznik wyrządził). Odpust można uzyskać osobiście dla siebie, może być też dedykowany osobie zmarłej.

Od popołudnia uroczystości Wszystkich Świętych przez osiem kolejnych dni, czyli oktawę, można zyskać jeden odpust w ciągu dnia za jedną duszę w czyśćcu. Aby to uczynić należy za każdym razem:

1. Być w stanie łaski uświęcającej, czyli mieć duszę wolną od grzechów po uprzedniej spowiedzi, wyrzec się przywiązania do grzechów, być w dyspozycji szczerego otwarcia się na Boga i Jego wolę (jedna spowiedź wystarcza do uzyskania wielu odpustów);
2. Uczestniczyć we Mszy świętej i przyjąć Chrystusa w Komunii świętej;
3. Pomodlić się w intencjach wyznaczonych przez Ojca Świętego na znak jedności nie tylko z Chrystusem, ale i z Jego Kościołem (modlitwa Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo);
4. Nawiedzić cmentarz i pomodlić się w intencji zmarłego.

Wymowne znaki

Warto zauważyć, że znaki związane z naszym chrztem są i obecne przy naszej śmierci. Na grobach stawiamy krzyż jako wyraz naszej wiary, że Chrystus pokonał śmierć i przez swoje zmartwychwstanie przywraca nam życie wieczne w komunii z Bogiem. Gromnica trzymana w ręku umierającego jest znakiem, że od chwili chrztu zapaliło się w nas światło Chrystusa i przy kresie naszego życia wchodzimy nie w ciemność i nicość, ale w światłość i życie (Chrystus mówił o sobie, że jest „światłością świata”). Zapalamy znicze i lampki jako symbol naszej modlitwy o dopuszczenie osoby zmarłej do wiecznej światłości. Kładziemy też świeże kwiaty jako znak łączącej nas miłości i wdzięczności za dobro, które spełniła ona na ziemi. Wyznaniem naszej wiary są też inskrypcje na grobach: „Prosi o modlitwę” czy taka: