Rodziny na misjach

Chyba zbyt łatwo zapominamy, co jest największą prawdą o chrześcijaństwie. To nie dowody historyczne o Chrystusie zbliżają do Niego. Zbliża Jego miłość, udokumentowana w życiu garstki chrześcijan. To nie logiczne fakty o Chrystusie sprawiają, że ktoś powierza Mu swoje życie.” Najważniejsze jest zawsze jedno - że ktoś obok nas żyje tym życiem, co i my, a żyje inaczej. Ktoś obok nas - tak samo biedny, borykający się z tymi samymi problemami - jest radosny i ma nadzieję.

Ewangelizacja to nie nauczanie - nie tylko nauczanie, nawet nie przede wszystkim. Ewangelizacja to świadectwo życia. Reszta przychodzi później. Świadectwo życia księdza, siostry zakonnej, misjonarza świeckiego - i rodziny. To ostatnie jest szczególnie ważne i szczególnie wiarygodne dla innych rodzin.

Czy to nie zbyt wielkie ryzyko - narażać się na chorobę i śmierć? Niedawno z Kamerunu wróciła włoska rodzina - matka z szóstką bodaj dzieci - ojciec zachorował na malarię i zmarł w ciągu kilku dni. Co ma zrobić matka tych dzieci?

Co można dać dzieciom największego? Dziś często słychać - wykształcenie. I coraz częściej gdzieś na ostatnich miejscach jest wiara, nadzieja i miłość. Wiara, która jest zaufaniem Bogu. I wyrasta z doświadczenia, że On działa. Nadzieja, że jeśli Jemu zaufam, niczego mi nie zabraknie. I miłość - wzajemna, która chce obdarzać wszystkich wokół.

Może najlepszym podsumowaniem będą słowa Benedykta XVI z ceremonii rozesłania 12 stycznia 2006 r.:

Wasze rodziny będą świadczyć, że Pan nie opuszcza tych, którzy w Nim pokładają nadzieję. Szerzcie nadal Ewangelię życia. Dokądkolwiek zaprowadzi was wasza misja, niech wam przyświeca pocieszające słowo Jezusa: „Starajcie się najpierw o Królestwo Boże, a wszystko inne będzie wam dodane”. W świecie, który szuka ludzkiej pewności i ziemskich zabezpieczeń, ukazujcie, że Chrystus jest solidną skałą, na której można budować swoje życie, a ufność w Nim pokładana nigdy nie zawodzi. Święta Rodzina z Nazaretu niech was osłania i będzie waszym wzorem.