Tuchów: W intencji matek w stanie błogosławionym

Śmierć i chwała

Ponieważ Gerard miał słabe zdrowie, było oczywiste, że zbyt długo nie pożyje. W roku 1755 nawiedził go gwałtowny krwotok połączony z biegunką i śmierć mogła nastąpić w każdej chwili. Niemniej jednak musiał jeszcze dać wielką lekcję na temat mocy posłuszeństwa. Jego kierownik duchowy prosił go, żeby wyzdrowiał, jeżeli taka jest wola Boża. Choroba natychmiast znikła, a on opuścił łóżko i włączył się w życie swej wspólnoty. Wiedział jednak, że było to tylko chwilowe polepszenie i pozostało mu jeszcze niewiele ponad miesiąc życia.
Wkrótce potem wrócił do łóżka i przygotowywał się na śmierć. Poddał się całkowicie woli Bożej. Na drzwiach swojej zakonnej celi umieścił napis: „Tutaj pełni się wolę Bożą, tak jak Bóg chce, i przez wszystkie dni życia, tak jak Jemu się podoba”. Często można było usłyszeć, jak powtarzał następującą modlitwę: „Boże mój, pragnę umrzeć, aby wypełnić Twoją wolę”. Niedługo po północy 16 października 1755 roku jego niewinna dusza uleciała do nieba.

Gdy Gerard zmarł, brat zakrystianin ze wzruszenia uderzył w świąteczny dzwon, zamiast w dzwony pogrzebowe. Tysięczne tłumy stanęły przy trumnie „swojego świętego”, aby zabrać jakąś pamiątkę od tego, który tyle razy przychodził im z pomocą. Po śmierci Gerarda prawie w całych Włoszech działy się cuda za jego wstawiennictwem. W roku 1893 został ogłoszony błogosławionym przez papieża Leona XIII, a 11 grudnia 1904 roku papież Pius X zaliczył go w poczet świętych Kościoła katolickiego.

Patron dobrej spowiedzi

Święty Gerard przez całe swoje życie żywił ogromną miłość do grzeszników, pałając pragnieniem ich zbawienia i uświęcenia, gorącym pragnieniem, by odzyskali życie duchowe poprzez nawrócenie w sakramencie pojednania. Nie szczędził ani energii, ani modlitw, ani umartwień w ich intencji. Świadczą o tym jego słowa: „O Boże mój, obym mógł doprowadzić do nawrócenia tylu grzeszników, ile jest ziaren piasku w morzu i na ziemi, ile liści na drzewach i na polach, atomów w powietrzu, gwiazd na niebie, promieni słońca i księżyca, wszystkich istot żyjących na ziemi!”. Ponieważ nie był kapłanem, Gerard nie mógł udzielać rozgrzeszenia, lecz potrafił jak nikt inny przygotować ludzi do godnego przyjęcia sakramentu pokuty. Wspaniale potrafił też dodać odwagi potrzebnej do przezwyciężenia wstydu i lęku przed spowiednikiem. Swymi płynącymi z głębi serca słowami otuchy i cudownym darem przenikania sumień, dzięki któremu wyjawiał grzesznikom ich zatajone winy, potrafił wstrząsnąć najbardziej nawet zatwardziałymi z nich, nakłonić ich do szczerej i ufnej spowiedzi, żalu za grzechy i pokuty oraz do zmiany życia na lepsze. Kiedy ojcowie w czasie misji ludowych nie potrafili sobie poradzić z jakimś grzesznikiem, mówili zwykle: „Idźcie po brata”. Prawie zawsze najbardziej zatwardziali grzesznicy powracali pod jego wpływem do Boga.

Umiejętność wspomagania grzeszników i przygotowania ich do owocnego przystąpienia do sakramentu pojednania, objawiała się licznymi cudownymi nawróceniami za życia świętego i po jego śmierci. Właśnie dlatego św. Gerard Majella uznawany jest za patrona dobrej spowiedzi i do niego uciekają się w modlitwie wszyscy ci, którzy taką spowiedź chcą przeżyć.