Przedstawiciele Kościoła w Polsce i w Niemczech podpisali 17 września w Warszawie dokument pt. “Wskazania dla duszpasterstwa polskojęzycznego w Niemczech”. Dokument określa zasady opieki duszpasterskiej nad Polakami przebywającymi czasowo w Niemczech i osobami posługującymi się językiem polskim na stałe mieszkającymi w Niemczech, którzy chcą zachować swoje dziedzictwo religijne i kulturowe.

W dokumencie czytamy m. in.

Sobór Watykański II, gdy mówi o potrzebach duchowych migrantów, zaleca otoczyć specjalną troską tych wiernych, którzy ze względu na warunki życia i pochodzenie nie są w dostatecznym stopniu objęci ogólną opieką duszpasterską Kościoła lokalnego(1*). Konferencje Episkopatów, działając na mocy wcześniejszych ustaleń, powinny objąć każdorazowo potrzeby wiernych, którzy znajdują się w takich warunkach; odnosi się to zwłaszcza do wiernych posługujących się innym językiem. Konferencja Episkopatu Niemiec powołała w tym celu do życia dla różnych grup językowych odpowiednie duszpasterstwa. Gdy chodzi o katolików polskojęzycznych istnieje aktualnie duszpasterstwo prowadzone w ich macierzystym języku. Rozwinęło się ono z opieki duszpasterskiej nad polską emigracją zarobkową, zwłaszcza w Westfalii i Saksonii, a jego początki sięgają drugiej połowy XIX wieku. Po drugiej wojnie światowej istniało specjalne duszpasterstwo polskojęzyczne zarówno w Republice Federalnej Niemiec, jak i w NRD. Duszpasterstwo w języku polskim w Niemczech ma więc za sobą całe dziesięciolecia owocnego działania i może się tym samym powoływać na szczególną tradycję historyczną.


Aby sprecyzować zadania tego duszpasterstwa na dzień dzisiejszy Konferencja Episkopatu Niemiec w porozumieniu z Konferencją Episkopatu Polski formułuje poniższe Wskazania. Mają one służyć temu, by utrwalić opiekę duszpasterską w języku polskim, a równocześnie zapewnić wymagany stopień współpracy między tym duszpasterstwem i diecezjami w Niemczech. Podstawą tych wskazań – także tam, gdzie brak dokładnych cytatów czy odwołań – są dokumenty soborowe i posoborowe, zwłaszcza Instrukcja “Pastoralas Migratorum Cura” jak również wypływające z tych dokumentów postanowienia Konferencji Episkopatu Niemiec(2*). Obie Konferencje Episkopatów, na podstawie Instrukcji PMC wychodzą z założenia, że “zadanie opieki duszpasterskiej nad migrantami spoczywa na Kościele lokalnym kraju pobytu” oraz że migranci stanowią część tegoż Kościoła lokalnego, a przy tym “ich szczególne położenie stawia przed duszpasterzami szczególne wyzwania”.


U początku trzeciego tysiąclecia, na ogólnym tle wypełnionego wzajemnym zaufaniem współżycia niemieckich i polskich katolików, należy dostrzegać narastającą wielość mniejszości narodowych, etnicznych i językowych. W procesie integracji europejskiej i w wyniku nieustannego napływu do Niemiec osób ze wszystkich stron świata w coraz większym stopniu wpływają one na życie Kościoła katolickiego...