Jego organizatorem jest Włoska Komisja Międzyreligijnego Dialogu Monastycznego (DIM), która zapowiada, że sympozjum to chce odpowiedzieć na wezwanie rzucone przed 2 laty właśnie w Asyżu: "W imię Boga niech każde religia wniesie na ziemie sprawiedliwość i pokój". Obradom będą przewodniczyć benedyktyni, ojcowie Bernard-Joseph Samain z opactwa Orval w Belgii i Daniel Point z opactwa En Calcat we Francji. W czasie spotkania profesor Uniwersytetu w Damaszku Hasan Khorzom omówi niektóre aspekty Koranu nt. 99 imion Boga oraz nt. postaci Jezusa i Maryi. Tym samym DIM pragnie pogłębić znajomość islamu i pokazać, że fanatyzm muzułmański stanowi jedynie mniejszość, z którą musi się zmagać i pokonać sam islam. DIM powstał w odpowiedzi na encyklikę Piusa XII z 1957 "Fidei donum", wzywającą m.in. do zakładania klasztorów w młodych Kościołach na ziemiach misyjnych. W następstwie zaleceń tego dokumentu benedyktyni i cystersi inicjatyw powołali do życia w 1960 instytucję, zwaną Pomoc dla »implantatio monastica« [zaszczepiania zakonów] (AIM). Miała ona stać się źródłem formacji osób zakonnych w młodych Kościołach, w tym celu przeprowadzili oni całą serię spotkań w Afryce i Azji. W 1973 mnisi chrześcijańscy i z innych religii spotkali się po raz pierwszy w Bangalore (Indie), aby wspólnie zastanawiać się nad doświadczeniem Boga. W 4 lata potem, zachęcani przez ówczesny Sekretariat dla Niechrześcijan (obecnie Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego), utworzyli w łonie AIM dwie komisje, które miały się zajmować w sposób szczególny dialogiem międzyreligijnym w klasztorach: jedną dla Ameryki Północnej i Kanady (MID) i drugą dla Europy (DIM). Szczególną aktywność przejawia ten drugi organizm, który w ostatnich latach utrzymywał ożywione stosunki z mnichami hinduistycznymi, buddyjskimi - tybetańskim i japońskimi (nurt zen). Niektórzy mnisi japońscy spędzali pewien czas w europejskich klasztorach chrześcijańskich i odwrotnie. Podobną wymianę prowadzą mnisi amerykańscy i tybetańscy. Głównym celem DIM jest sprzyjanie wzajemnemu poznaniu się mnichów i mniszek różnych religii oraz wspieranie dialogu miedzy religiami w klasztorach za pośrednictwem wzajemnego goszczenia się, modlitwy, medytacji i kontemplacji, milczenia, umiłowania przyrody i refleksji teologicznej.