Ekshumacja z grobowca zakonnego sióstr kanoniczek na cmentarzu Rakowickim w Krakowie została przeprowadzona za zgodą Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Z kolei na czele specjalnej komisji odpowiedzialnej za ekshumację i powołanej przez metropolitę krakowskiego abp. Marka Jędraszewskiego stanął ks. dr Andrzej Scąber, kierownik Referatu Spraw Beatyfikacyjnych w Kurii Metropolitalnej w Krakowie. W skład komisji weszli m.in. lekarze biegli w dziedzinie anatomii i medycyny, technicy i duchowni. Obecna była również przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego de Saxia - m. Maria Estera Kapitan oraz postulator sprawy beatyfikacyjnej służebnicy Bożej - s. Immakulata Kraska.

Po dokonaniu rekognicji, czyli kanonicznego rozpoznania i przeprowadzeniu stosownych badań, z zachowaniem wymogów Sanepidu i prawa cywilnego, doczesne szczątki s. Emanueli Kalb złożone zostały do metalowej trumienki. Następnie, po zamknięciu i opatrzeniu lakową pieczęcią Kurii Metropolitalnej, trumienkę włożono do sarkofagu w kościele św. Tomasza w Krakowie.

Z tym właśnie kościołem siostra Emanuela była szczególnie związana. Tutaj rozpoczynała bowiem życie zakonne i tutaj przez dziesiątki lat modliła się, trwała na adoracji Najświętszego Sakramentu, wypraszając łaski i ofiarując swoje życie za zbawienie dusz. Z tego również miejsca odeszła do wieczności.

- Przeniesione do kościoła św. Tomasza doczesne szczątki służebnicy Bożej, jeżeli uprosimy cud za jej przyczyną, z chwilą beatyfikacji staną się relikwiami i będą mogły być przedmiotem kultu publicznego w Kościele - tłumaczy ks. Andrzej Scąber i dodaje, że prace ekshumacyjno-rekognicyjne zwieńczyła Eucharystia o rychłą beatyfikację s. Emanueli. Homilię wygłosił o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD, konsultor Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

S. Emanuela Kalb była konwertytką z judaizmu. Urodziła się w rodzinie żydowskiej 26 sierpnia 1899 r. w Jarosławiu i miała na imię Chaje (Helena). Była najstarszą z sześciorga dzieci. W 1916 r. zmarła jej matka. Wkrótce potem Chaje zachorowała i w szpitalu zetknęła się z siostrami zakonnymi. To dzięki nim poznała Chrystusa i uwierzyła, że jest On obiecanym Mesjaszem. Po wyzdrowieniu, 18 stycznia 1919 r., przyjęła w katedrze przemyskiej chrzest oraz imiona: Maria Magdalena. W 1927 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego w Krakowie, otrzymując imię zakonne Emanuela, a 29 października 1933 r. złożyła swoje śluby wieczyste. Pracowała jako nauczycielka w szkołach i przedszkolach prowadzonych przez siostry, a ciesząc się pełnym zaufaniem przełożonych, zajmowała odpowiedzialne stanowiska we wspólnocie zakonnej: była mistrzynią nowicjatu, przełożoną domu, sekretarką generalną. W 1941 r. złożyła akt ofiarowania za naród żydowski, „by poznał światło wiary, którym jest Chrystus". Modliła się również za kapłanów i w tej intencji ofiarowała swe cierpienia, m.in. utratę słuchu. Od 1957 r. do końca życia przebywała w domu zakonnym przy ul. Szpitalnej 12 w Krakowie, pełniąc obowiązki bibliotekarki. Zmarła w opinii świętości w Krakowie 18 stycznia 1986 r.

Wiosną 2001 r. kard. Franciszek Macharski otworzył w Krakowie jej proces beatyfikacyjny, a 14 grudnia 2015 r. papież Franciszek ogłosił dekret o heroiczności jej cnót.

Czytaj także:

Chodziła za nią miłość