Pięcioro nowych błogosławionych katolików

W homilii podczas Mszy św. beatyfikacyjnej w bazylice św. Piotra Papież nawiązał do Ewangelii na trzecią niedzielę Wielkiego Postu, która "wzywa nas do kontemplowania oczyma wiary wielkiej Tajemnicy, jaką obchodzić będziemy na Wielkanoc". - Oto pełny i ostateczny dar miłości Boga, jaki urzeczywistnił się poprzez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa - podkreślił Jan Paweł II. - W szczególny sposób tajemnicą odkupienia, do udziału w której wezwani są wszyscy wierni, żyli nowi błogosławieni, których mam radość wynieść dzisiaj do chwały ołtarzy - powiedział Jan Paweł II, krótko przedstawiając ich sylwetki. Na zakończenie stwierdził: - Świętość nowych błogosławionych pobudza nas, abyśmy także dążyli do ewangelicznej doskonałości, zamieniając w czyn wszystkie słowa Jezusa. Jest to bez wątpienia trudna droga ascetyczna, ale dostępna dla wszystkich. Niech Maryja Panna, Królowa Wszystkich Świętych, wspiera nas swym macierzyńskim wstawiennictwem. Nowi błogosławieni zaś niech będą naszymi pewnymi przewodnikami ku świętości. Amen!. To pierwsza beatyfikacja w tym roku, a 136 od początku pontyfikatu Jana Pawła II. W ciągu dotychczasowych 135 Ojciec Święty ogłosił 1298 błogosławionych. Oto nowi błogosławieni: Bł. Piotr Bonhomme (4 VII 1803-9 IX 1861) - Francuz, kapłan, założyciel Zgromadzenia Sióstr od Matki Bożej z Kalwarii. Pochodził z miejscowości Gramat (diecezja Cahors, płd. Francja). Od najmłodszych lat odznaczał się zamiłowaniem do nauki, a zarazem głęboką religijnością, umiłowaniem prostoty i ubóstwa. W wieku 10 lat przystąpił do I komunii św., co jeszcze bardziej umocniło jego wiarę. Był przy tym bardzo lubiany w rodzinie i przez przyjaciół. Chociaż wcześnie czuł powołanie kapłańskie, najpierw ukończył szkołę realną (powyżej średniej), uzyskując bakalaureat z literatury, a dopiero potem, upewniwszy się, co do powołania, w listopadzie 1824 wstąpił do seminarium duchownego w Cahors i 23 grudnia 1827 przyjął święcenia kapłańskie. Ale jeszcze zanim to nastąpiło, 11 sierpnia 1827 r. otworzył w swej rodzinnej miejscowości szkołę dla różnych szczebli nauczania, a w 1831 r. w sąsiednim Praysac zorganizował szkołę przygotowującą dla przyszłych uczniów wyższego seminarium duchownego. To jego zaangażowanie pedagogiczno-oświatowe dało początek najpierw w 1832 r. Zgromadzeniu Córek Maryi, a następnie, gdy był proboszczem w Gramat, powołał do życia Instytut Matki Bożej z Kalwarii, którego głównymi zadaniami były wychowywanie dzieci, pomoc ubogim, starcom, głuchoniemym, upośledzonym umysłowo i innym niepełnosprawnym. Działalność na tym polu ukazuje szczególne cechy ks. Bonhomme'a: bezinteresowność, pracowitość, szerokie horyzonty duchowe i kościelne oraz wrażliwość na materialne i moralne potrzeby bliźnich, zwłaszcza tych najuboższych. A przy tym nie zaniedbywał pogłębiania wiary, modlitwy i doskonalenia życia duchowego. Mówiono o nim, że jego postawa życiowa bardzo pasuje do jego nazwiska (Bonhomme znaczy po francusku 'dobry człowiek'). Zmarł w opinii świętości w swym mieście rodzinnym. Bł. Maria Dolores Rodriguez Sopena (30 XII 1848-10 I 1918) - Hiszpanka, założycielka Instytutu Katechetycznego i Rodziny Sopena. Niezmordowana katechetka i opiekunka środowisk robotniczych, ubogich i chorych w Portoryko, na Kubie i w Hiszpanii. Urodziła się w Velez Rubio (koło Almerii w płd. Hiszpanii) jako czwarte z siedmiorga dzieci. Jej rodzice przybyli tam z Madrytu, gdyż ojciec - prawnik z zawodu - właśnie w Almerii znalazł pracę. Gdy miała niespełna 18 lat, ojciec otrzymał wysokie stanowisko w miejscowej hierarchii i dziewczyna zaczęła bywać w "wielkim świecie", ale szybko przestało ją to pociągać. Bardziej było jej "po drodze" z bliźnimi, zwłaszcza najbardziej potrzebującymi: ubogimi, chorymi, m.in. na tyfus i trąd. W połowie lat siedemdziesiątych XIX w., w związku z różnymi miejscami pracy jej ojca, przebywała w Madrycie (1869-72), Portoryko (1872-73) i na Kubie (1873-76). Wszędzie pracowała z biednymi, chorymi, więźniarkami i innymi potrzebującymi, pogłębiając jednocześnie i rozwijając swoje życie duchowe. W Portoryko pod kierunkiem swego kierownika duchowego założyła Stowarzyszenie Córek Maryi i szkoły dla kolorowych, w których uczyła czytania i pisania oraz katechizowała. Na Kubie w owym czasie znaczna część katolików pozostawała w stanie schizmy i były silne tendencje do utworzenia Kościoła, niezależnego od Rzymu. Dolores ograniczyła więc swą działalność do odwiedzin chorych w szpitalu wojskowym. Chciała zostać siostrą miłosierdzia, ale uniemożliwiła jej to wada wzroku w następstwie choroby, którą przebyła w wieku 8 lat. Gdy groźba schizmy została przezwyciężona, młoda kobieta zaczęła zakładać na peryferiach Santiago de Cuba, gdzie mieszkali, Ośrodki Nauczania, w których dzieci uczyły się katechizmu i ogólnych zasad kultury oraz korzystały z opieki lekarskiej. W 1876 cała rodzina wróciła do Madrytu. Tam Dolores dzieliła czas między dom i opiekę nad ojcem (matka zmarła na Kubie), apostolat wśród biednych i potrzebujących oraz pogłębianie życia duchowego. W 1883 zmarł jej ojciec i 35-letnia wówczas kobieta zapragnęła wstąpić do zakonu. Wybrała początkowo klasztor salezjanek, ale po 10 latach opuściła go, stwierdzając, że to nie dla niej. Gorliwie spełniała uczynki miłosierne, m.in. regularnie odwiedzała slumsy. Utworzyła tam Dzieło Nauk, a później za radą biskupa Madrytu Ciriaco Sanchy w 1892 założyła Stowarzyszenie Apostolstwa Świeckiego (dziś jest to Ruch Świecki im. Sopena), które w rok później zatwierdziły władze cywilne. W 4 lata później powstaje Dzieło w Sewilli. W 1900 z okazji Roku Świętego była w Rzymie i tam, u grobu św. Piotra otrzymała w modlitwie zadanie utworzenia nowego instytutu, który kontynuowałby Dzieło Nauk i pomagał duchowo stowarzyszeniu świeckiemu. 24 września 1901 w czasie rekolekcji w Loyoli ułożyła podstawy Instytutu Pań Katechetek (dziś Instytut Katechetyczny im. Dolores Sopena), ale oficjalnie powołała go 31 października tegoż roku w Toledo. W rok później uznały go władze państwowe, a w 1907 zatwierdził jego statut Pius X. W owym czasie jej Dzieła Nauk stały się Robotniczymi Ośrodkami Nauczania ze względu na wielki napływ do nich robotników, przesiąkniętych silnym duchem antyklerykalizmu, w związku z czym nie można było uczyć wprost religii; nie mogły tam również pracować siostry zakonne w habitach. Ale Dolores potrafiła tak zmienić sposoby działania, aby osiągnąć zamierzone cele - przybliżyć Kościół robotnikom, którym brakowało wychowania kulturalnego, moralnego i religijnego oraz łączyć ich z warstwami wykształconymi i zamożnymi, podkreślała w swych działaniach godność człowieka pracy i dążyła do braterstwa między ludźmi. W osiągnięciu tych zamierzeń pomagała jej głęboka i prawdziwa wiara i bogata duchowość. Jej dewizą życiową było "Uczynić z wszystkich jedną rodzinę w Jezusie Chrystusie". W ciągu kilku lat potrafiła założyć swe placówki w najbardziej wówczas uprzemysłowionych miastach kraju. W 1914 powstał dom Instytutu w Rzymie a w 3 lata później - w Chile. Obecnie tzw. Rodzina Sopena obejmuje trzy założone przez Marię Dolores instytucje (Instytut Katechetyczny, Ruch Świecki oraz Dzieło Społeczne i Kulturalne) i jest obecna w 9 krajach Europy i Ameryki Łacińskiej. Zmarła w Madrycie w opinii świętości. Bł. Maria Caritas Brader (14 VIII 1860-27 II 1943) - Szwajcarka, założycielka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Maryi Niepokalanej, apostołowała wśród ludności tubylczej Ameryki Łacińskiej. Pochodziła z Kaltbrunn koło Sankt Gallen, na chrzcie otrzymała imiona Maria Józefa Karolina. Inteligentna i bystra była od najmłodszych lat wychowywana w duchu głębokiej wiary, umiłowania Chrystusa i Jego Matki. Otrzymała też odpowiednie wykształcenie, m.in. w szkole prowadzonej przez franciszkanki. Wcześnie poczuła w sobie powołanie zakonne i 1 października 1880 wstąpiła do klasztoru franciszkanek Maryi Wspomożycielki w Altstätten. 1 marca następnego roku przywdziała habit i przyjęła imię Maria Caritas od Miłości Ducha Świętego, a 22 sierpnia 1882 złożyła śluby zakonne. Była przygotowana do pracy nauczycielki w przylegającym do klasztoru kolegium. Dalszy ciąg na następnej stronie