Kościół święty, grzeszny i w mediach

Media są krzywym zwierciadłem rzeczywistości, bo zawsze przedstawiają jej wycinek, najczęściej ten gorszy. Zachowanie proporcji między złem, które przyciąga, a normalnością, której jest przecież znacznie więcej, prof. Edmund Wnuk-Lipiński (Collegium Civitas) uznał za nierealne, gdyż byłoby to zwyczajnie nudne. Czy jednak stopień przewagi zła musi być aż tak duży? Warto zauważyć jeszcze jedno stwierdzenie prof. Wnuka- Lipińskiego: media ułatwiają człowiekowi stereotypizację, a identyfikacja z nimi staje się obecnie często elementem tożsamości. Zmiana tożsamości jest bardzo trudna, więc jeśli fakty nie pasują do podanej przez dane medium interpretacji, to tym gorzej dla faktów. Jak w takiej sytuacji prowadzić dialog? Uczyć się dialogu, który przecież jest konieczny? Prawda jest niepodzielna – mówił Paweł Milcarek (Christianitas). Media katolickie uznają czasem, że skoro inni pokazują tylko grzechy członków Kościoła, to my – dla równowagi – powinniśmy pokazywać tylko dobro. Czy pół prawdy można jeszcze uznać za prawdę? Paweł Milcarek mówił o personalizacji zasług przy uogólnieniu winy. Wielkie osobowości, wielcy święci pokazywani są jako wyjątki, a nie ci, którzy wyrośli z Kościoła. To z pewnością podejście niesprawiedliwe. Czy jednak widzenie świętego Kościoła (wspólnoty) złożonego z (indywidualnych) grzeszników - absolutnie prawdziwe - nie powoduje czasem, że próbujemy zachowywać się dokładnie przeciwnie: uogólniać zasługi, personalizując winę? Czy takie podejście również nie jest fałszowaniem rzeczywistości? Z pewnością łatwo się przyznawać do dobra, trudniej do zła. Jednak wspólnotowość zakłada przecież, że dzielimy między siebie nie tylko radość z dobra, ale i ciężar winy. Obecność Kościoła w sferze sacrum nie podlega krytyce, krytykowana jest obecność Kościoła w sferze profanum – mówił prof. Edmund Wnuk-Lipiński. Abp Nycz zapytał, czy Dekalog, to sacrum, czy profanum. Być może należałoby zapytać jeszcze dalej: czy drugi człowiek (każdy z nas), to sacrum czy profanum? Jeśli Ewangelia nakazuje mi widzieć w bliźnim Chrystusa, czy także każdego człowieka nie należałoby zaliczyć do sfery sacrum? I czy wobec tego w chrześcijaństwie można jeszcze mówić o sferze profanum? Świętość to nie opowiadanie godzinami o nabożeństwach - mówił ks. Henryk Zieliński (Idziemy). To czasem może być tylko świętoszkowatość. Świętość to także nie musi być heroizm, który jest medialny, ale z założenia wyjątkowy. Świętość to przede wszystkim codzienność. Jak to pokazać, skoro normalność jest nudna?