Sto dni blisko tych, którzy cierpią

Sto dni od ataku Hamasu i porwania zakładników, Rachel Goldberg Polin, matka Hersha i rzeczniczka rodzin osób porwanych, która spotkała się z Papieżem Franciszkiem w listopadzie ubiegłego roku, napisała ten artykuł specjalnie dla „L’Osservatore Romano”:

W niedzielę, 14 stycznia, mija 100 dni od odebrania mi mojego jedynego syna – Hersha. Jest on cywilem, który uczestniczył w festiwalu muzycznym. Przed porwaniem amputowano mu rękę na wysokości łokcia. Ma podwójne obywatelstwo – Sanów Zjednoczonych oraz izraelskie. Nie ma słów, które mogłyby opisać, czym były dla mnie i mojej rodziny te ostatnie 100 dni. Odkąd został porwany, nie wiemy o nim nic więcej.

Jednak w tym czasie, tak mrocznym, ogarnęło nas współczucie, łaska, miłość i wsparcie. Szczególnie znacząca była pomoc ze strony wspólnoty chrześcijańskiej na całym świecie. Otrzymaliśmy setki tysięcy wiadomości od życzliwych i troskliwych chrześcijan, którzy życzyli nam, aby Hersh był silny i wrócił do nas. Zdjęcia stołów rodzinnych podczas kolacji bożonarodzeniowej z pustym talerzem z imieniem Hersha i ludzi zapalających dla niego świece podczas Mszy o północy. Takie dobro i czułość ze strony chrześcijańskich sąsiadów z całego świata głęboko nas poruszyły.

Miałam okazję spotkać się z Ojcem Świętym jako członek małej grupy innych rodzin zakładników. Wysłuchał nas. Podziela nasz ból. Papież Franciszek powiedział coś, co mnie zmieniło. Mianowicie, że to, czego doświadczyliśmy, było terrorem, a terror jest „brakiem człowieczeństwa”. To było proste, mądre i inspirujące. Przedtem zaczynałam już wątpić w człowieczeństwo, ale po usłyszeniu tych słów powróciła mi nadzieja co do świata.

Odkąd Hersh został porwany, noszę na sercu kawałek taśmy klejącej z liczbą dni, które minęły od jego zniknięcia. Zapisuję tę liczbę każdego ranka czarnym flamastrem. Niedawno zaczęłam prosić świat, by dołączył do mnie w noszeniu taśmy, tak jak ja to robię. To symbol solidarności w naszym rozdartym świecie. Proszę wszystkich ludzi, z wszystkich religii, grup etnicznych, narodowości i różnego wieku, aby dołączyli do mnie.

W świecie, który tak bardzo cierpi, w tak wielu miejscach i na tak wiele sposobów, jest to prosty sposób, aby się połączyć i powiedzieć: „dość”. Dość cierpienia ludzi po obu stronach konfliktu. Dość łez! Dość rozlewu krwi! Dość bólu! Dość!

Pierwszym krokiem w kierunku współczucia jest jedność. Pierwszym krokiem ku jedności jest solidarność. A pierwszym krokiem ku solidarności może być symbol.

Dołączcie do mnie jako symbolu cierpiącej matki! Tak jak Matka Maryja płakała, tak i ja płaczę nad naszym podzielonym światem.

Modlę się i wierzę, że wkrótce nadejdzie wybawienie dla Hersha i innych ukochanych zakładników, a także dla wszystkich tysięcy niewinnych ludzi cierpiących w Strefie Gazy. Nadszedł czas. Amen. Niech tak się stanie!

Zobacz też:

O co chodzi w tej wojnie? Izraelski pisarz o 6 powodach, dla których Żydzi muszą wygrać z Hamasem

Lewicowi Żydzi muszą zrozumieć, że narodu żydowskiego nie stać na bezsilność. Prawicowi Żydzi muszą zrozumieć, że władza wymaga ograniczeń moralnych. Jako naród nie możemy pozostać obojętni na udrękę Gazy. Ale nie możemy pozwolić, by to osłabiło naszą determinację do zniszczenia Hamasu – pisze Yossi Klein Halevi w eseju dla „Times of Israel” i „Gościa Niedzielnego”.

Do słów kobiety odniósł się Andrea Tornielli:

Nie jesteśmy neutralni. Stoimy po stronie wielu Palestyńczyków, którzy zginęli pod gruzami Gazy, a 10 tysięcy to dzieci. Stoimy po stronie niewinnych zabitych w kibucach 7 października i izraelskich zakładników. Z pełnym przekonaniem stoimy po jednej stronie - po stronie ofiar i cierpiących.

Przypominanie czasu, który upłynął od tragedii, jest bardzo smutne. Przypominanie go, kiedy tragedia wciąż trwa, jest straszne.

Od 7 października 136 mężczyzn, kobiet i dzieci jest przetrzymywanych przez Hamas jako zakładnicy w tunelach pod Gazą. Nic nie wiadomo o nich i ich stanie. Dziś publikujemy poruszający tekst Rachel Goldberg Polin, pełen bólu, ale i miłości. Od tamtego tragicznego poranka nic nie wiadomo o jej 23-letnim synu, poza tym, że mógł stracić rękę.

Jesteśmy blisko Racheli, nie tylko ze względu na jej pełne godności cierpienie, ale przede wszystkim ze względu na to, co mówi i pisze. Za jej odważną świadomość, że także po drugiej stronie barykady są tak jak ona matki, które cierpią. Wiele opłakuje dzieci, które utraciły. Jej odważny głos w kontekście, w którym panuje gniew i zemsta, może wydawać się samotny. Ale tak nie jest. Tylko w uznaniu bólu innych, poza swoim własnym, pokój i przebaczenie mogą wzrastać.

Słowa Rachel są również naszymi. Są to słowa Papieża Franciszka, który zachęca nas do bycia „równie bliskimi”. Do bliskości z tymi, którzy cierpią, z tymi, którzy umierają, z tymi, którzy zostają z niczym. Ta bliskość z cierpieniem po obu stronach jest często interpretowana jako bycie równie zdystansowanymi. Nie jesteśmy neutralni w tej wojnie. Stoimy po stronie 22 tysięcy, którzy zginęli pod gruzami Gazy, 10 tysięcy dzieci. Stoimy po stronie niewinnych zabitych w kibucach 7 października. Ponieważ ofiara każdego życia jest raną nie do zagojenia. Rachel to rozumiała. A my z nią.  

Zobacz też:

Wojenna pielgrzymka kard. Konrada Krajewskiego

– Pęka serce, że nie można pomóc ludziom w Gazie – mówi „Gościowi” kard. Konrad Krajewski, który na prośbę papieża spędził Boże Narodzenie w ogarniętej wojną ojczyźnie Jezusa. W Jerozolimie, Betlejem i Nazarecie modlił się o pokój i niósł nadzieję cierpiącym.