Odnaleźć światło

Chrześcijanie czczą dwa patyki, na których wisi strzęp ciała. A buddyści wielbią boginię miłości Kwan, która stoi na rozstaju dróg.

Fragment książki Joachim Badeni, Judyta Syrek, Wyjdź do światła! – Przesłanie świętego grzesznika, Kraków 2011 wydanej nakładem wydawnictwa "Znak".

Ojciec Joachim, poszukując światła w wierze i próbując wejść w tajemnice wiary, nie bazował tylko na doświadczeniach chrześcijańskich. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku sięgał również do religii wschodnich. Wyjeżdżając w odwiedziny do matki mieszkającej w Szwecji, miał dostęp do książek japońskiego mistrza zen Shunryu Suzukiego. Ku zgorszeniu współbraci wczytywał się w literaturę buddyjską, ale nie tylko. W listopadowe wieczory organizował w krakowskim kapitularzu spotkania, podczas których czytał Tybetańską Księgę Umarłych. Jak wspominał po latach, miał wtedy w sobie ogromne pragnienie wprowadzenia w swoje życie nowości.

Samo szukanie nowości jest słabostką. Nowe jako takie nie zawsze jest dobre. Zależy, jakie nowe, jeżeli to, o którym mówi Pan Bóg w Apokalipsie, to bardzo warto je odnaleźć. Ale ja stwierdziłem kiedyś, że w buddyzmie jest nowe i zacząłem tam szukać swojego nowego ego. Dzisiaj widzę, że naprawdę szkoda było siedzenia na pupie. W buddyzmie człowiek oświecony widzi w nowy sposób świeżo stworzony świat, tak jak gdyby przed chwilą został stworzony – z niczego i przez nikogo, bo Boga tam nie ma. Takie nowe życie jest istotne z punktu widzenia buddysty. Dla chrześcijanina taka droga jest nie do przyjęcia. Sam Dalajlama, kiedy przyjechał do Warszawy, powiedział swoim uczniom, że chrześcijanin nie może przyjąć nauki buddyjskiej o pustce.

Fascynacja buddyzmem w końcu zgasła w Badenim, ale zaczęły krążyć o nim legendy, między innymi ta, że mnisi buddyjscy podczas wizyty w Krakowie uznali, iż jest kolejnym wcieleniem Buddy. Stał się tak naprawdę w tamtych czasach jednym z nielicznych w Krakowie znawców drogi buddyjskiej i zen. Spotykali się z nim niektórzy, jak mawiał, galicyjscy buddyści, a owoce tych spotkań bywały zaskakujące.

Był u mnie kiedyś jeden galicyjski buddysta, mama go przysłała. Miał wcześniej długie włosy, jak został buddystą, ogolił się na pałę i zostawił żonę. Zjawił się u mnie, pokłonił w pas. Idziemy do rozmównicy. Nie wiedziałem, co z nim zrobić. Nie mogłem go nawracać, bo miał już zmienioną świadomość. Argumenty normalne odbijał lekko jak piłeczkę w ping-pongu. Ale nagle dziwna rzecz się stała, on proponuje, że może byśmy ręce sobie podali. Złapaliśmy się z ręce przez stół i przekazywałem mu to, co nazywamy w chrześcijaństwie miłością. Zdębiał. Wpadł w afazję i skończyło się nasze spotkanie. Potem spotkałem jego matkę, pytam, co słychać u niego. A mama odpowiada, że on już więcej nie przyjdzie do mnie, bo męczy się po tym spotkaniu. Cały czas bije się w nim Budda z Badenim.

Innym razem przychodzi do mnie buddysta – mama wymodliła, żeby poszedł do ojca Joachima – przystojny chłopak, wysoki. Zaproponowałem podczas spotkania, żebyśmy stworzyli krąg, a po czasie, żebyśmy odmówili modlitwę „Ojcze nasz”.

– O, nie! – zaprotestował początkujący buddysta. Ja odmawiam „Ojcze nasz” w każdą niedzielę z mamą na mszy młodzieżowej u dominikanów, żeby mamę uspokoić. Wystarczy.

Nie chodzi mi o to, żebyś odmawiał, ale żebyś się zwrócił do Boga jak do swego Ojca, przez Syna w Duchu Świętym – tłumaczę. Zaprotestował. Był buddystą nieoświeconym najwyraźniej. Oświecony każdą modlitwę, w każdej chwili odmówi, bo jego nic nie obchodzi, jest ponad wszechrzeczą i ponad wszelkim wyznaniem.

«« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Autoreklama

Autoreklama

Kalendarz do archiwum

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
25 26 27 28 29 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6
14°C Czwartek
wieczór
12°C Piątek
noc
9°C Piątek
rano
15°C Piątek
dzień
wiecej »