Małżonkowie milczą

Piotr

„To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia” (Jonathan Carroll) (…) "Czasami milczenie bywa wymowniejsze i zawiera w sobie więcej treści” (Terry Pratchett).

To prawda. Często zauważam to także w sobie, chociaż czasem zwyczajnie i po prostu nie chce mi się odzywać. Rzadziej, gdy widzę bezsens odzywania się, kiedy wiem, że druga strona jest tak zatwardziała, że nie jestem w stanie niczego zmienić moimi słowami. Milczę wtedy nie dla „świętego spokoju”, ale by nie prowokować czegoś niepotrzebnego, czego później można by żałować, lub nie znaleźć wyjścia z sytuacji.

Ucieczka w milczenie (w to złe, leniwe milczenie) jest kusząca – wiem doskonale, jakie są tego konsekwencje, mimo to zdarza mi się tam zabrnąć. A wydostanie się z takiego grzęzawiska z każdą godziną jest trudniejsze.

„Jeśli potrafisz spędzić z kimś pół godziny w zupełnym milczeniu i nie czuć przy tym wcale skrępowania, ty i osoba ta możecie zostać przyjaciółmi” - Lucy Maud Montgomery.

A jeśli potrafimy być takimi w małżeństwie, to wspólne milczenie, rozmowy, przebywanie, działanie – będzie tym lepsze. Jest czymś wspaniałym, kiedy z tą drugą osobą czuję się dobrze i naturalnie bez względu na to, czy rozmawiamy, czy milczymy.

„Człowiek ma dwoje uszu, lecz tylko jedne usta, to znaczy, że powinien więcej słuchać niż mówić” - Św. Teresa z Avili.

Ciężko mi jest zdefiniować moje milczenie, pewnie dlatego, że jest tak różne. Przy tym nie zawsze chcę się przyznać przed samym sobą, z czego wypływa. Czasem właśnie ze słuchania – wolę słuchać niż mówić. Czasem ze swoistego zamknięcia na świat – siedzę w moim prywatnym „pudełku – klatce nicości”. Innym razem chcę być pewnym, że to, co powiem, jest przemyślane i potrzebuję nieco czasu na zastanowienie.

Milczenie jest dla mnie nauką cierpliwości. I zaufania. Nie będę działał pod wpływem emocji i taką postawę będę przenosił na moje otoczenie, na najbliższych mi ludzi, ale także na tych, z którymi spotkam się tylko raz w życiu.