Daj się porwać na szczyt

Sobota to nie koniec

Rezultatem pierwszej ewangelizacji jest wielkie poruszenie wśród wspólnot z Żywca i okolic. Całe przedsięwzięcie koordynuje wspólnota Francesco Team: Danuta Janik, Sabina Jagosz, Alicja Pieczarka, Katarzyna Goryl, Joanna Mazurek, Jakub Chrapek, Seweryn Mazurek, Joanna Klimek, Wiesław Pieczarka i Zenobia Zając. Wspólnota na co dzień ewangelizuje przez teatr, obraz, dramę, pantomimę. W tym roku pomogą im w tym na poszczególnych szczytach m.in.: diecezjalna diakonia Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Wspólnota Trudnych Małżeństw „Sychar”, wspólnota „Magnalia Dei”, Wspólnota Chrystusa Zmartwychwstałego „Galilea” i wspólnoty przy parafiach w Żywcu-Zabłociu, Żywcu-Sporyszu i konkatedrze Narodzenia NMP. Wyjścia w góry to niejedyny element ewangelizacji. Ich dopełnieniem będą poniedziałkowe Wieczory w Chrystusie. Po każdej sobotniej wyprawie w góry w poniedziałki – począwszy od 7 lipca – w Namiocie Łaski u ojców franciszkanów w Rychwałdzie o 19.00 rozpoczynać się będą wieczory: chwały, uwielbienia, wieczór franciszkański, uzdrowienia, adoracji, pojednania, walki duchowej i uzdrowienia.

Druga strona

Głoszenie Bożej chwały w górach, spotkania poniedziałkowe to jedna strona ewangelizacji. – Zaczynamy ją w ciszy, nasłuchując, co nam mówi Pan Bóg – tłumaczy Asia Mazurek. – A On mówi słowami papieża Franciszka, żebyśmy się zatrzymali nad ubogimi i dali świadectwo miłości oraz miłosierdzia. Chcemy pokazywać, jak Bóg działa w naszym życiu i co może robić w życiu innych. Tuż przed zeszłoroczną ewangelizacją, ale i tegoroczną, Pan Bóg pokazał nam, co robić.

Przed pierwszą edycją ewangelizatorzy przygotowali przyjęcie z okazji Pierwszej Komunii Świętej dla chłopca i jego 12-osobowej rodziny. – Poznaliśmy ich w czasie jednej z naszych ewangelizacji od drzwi do drzwi – mówi Kasia. – Tato stracił pracę. Mama zwierzyła się nam, że nie dadzą rady przygotować przyjęcia. Wspólnie się pomodliliśmy. A Pan Bóg dalej nas prowadził – ktoś zrobił sałatki, ktoś upiekł ciasto, ktoś inny zrobił tort. Ledwo się nam to wszystko zmieściło w samochodzie. Udało się zrobić zakupy i zostawić trochę pieniędzy. Dzień przed uroczystością dowiedzieliśmy się, że chłopczyk marzy o „rowerku Spidermana”. Akurat tego dnia ktoś nam dał dokładnie tyle, ile było potrzebne. A w sklepie czekał na nas ostatni rowerek!

Przed drugą edycją, znowu podczas ewangelizacji ulicznej, spotkali starszego człowieka poruszającego się na wózku. Opowiedział im o swoim życiu, zaufaniu Panu Bogu w chorobie i samotności. – Do przygotowania ewangelizacji potrzebne są pieniądze. Ale w chwili spotkania z tamtym człowiekiem byliśmy pewni: najpierw pomożemy jemu – opowiada Asia. – Idziemy jako świadkowie Pana Boga i On obiecał, że nas wyposaży w to, co niezbędne. Postanowiliśmy odnowić domek tego pana. Znalazły się pieniądze na farby, pędzle. I też w tym poprowadził nas Pan. W Miejskim Centrum Kultury zorganizowaliśmy wieczór z naszymi dramami, pantomimami. Z ofiar uczestników kupiliśmy wszystko, co niezbędne. Bóg nam pokazuje, że ludzie potrzebują spotkania z Nim, ale to my jesteśmy Jego narzędziami w tej drodze. Możemy iść na szczyty i robić ewangelizację. Ale nie tylko mamy czynić dobro. My sami musimy być dobrem.

– Zauważyliśmy też, że w czasie ewangelizacji w górach bardzo otwieraliśmy się na innych, zawieraliśmy nowe znajomości, przyjaźnie. Nie byliśmy tam dla siebie. Byliśmy dla innych – mówi Danuta Janik. – To nas jednocześnie budowało. – Dzięki temu ja dziś jestem we Francesco Team – śmieje się Kuba Chrapek. – Byłem tylko na jednym szczycie. Ale to wystarczyło. Dziś działam we wspólnocie, mogę łączyć pasję, jaką są góry, ze świadomym wyznawaniem wiary.

Pan działa

– Z zeszłego roku mam takie wielkie doświadczenie tego, co Pan Bóg robi w sercach dzięki ewangelizacji – wspomina Asia. – Spotykaliśmy ludzi, którzy na jednej górze siedzieli gdzieś na uboczu. Za tydzień widzieliśmy ich na kolejnej górze – już się do nas przyłączali. A na trzeciej podchodzili i pytali, kim jesteśmy i co to jest, co tak ich tutaj przyciągnęło...

Sabina Jagosz: – Na dwóch szczytach byłam z moim 11-letnim bratem. Chciałam, żeby doświadczył takiej formy wspólnego przebywania, takiej możliwości poznania drugiego człowieka i wspólnej Eucharystii w górach. Myślę, że to też obowiązek dorosłych, żeby młodszym pokazywać, że tam, w górach, można nawiązać relację z Panem Bogiem i znieść ją w doliny. – Zapraszam w góry wszystkich, którzy... nie mają czasu – uśmiecha się Alicja Pieczarka. – Pan Bóg ma zawsze dla nas czas. Tam, w górach, poświęcając Mu te nasze pięć minut, naprawdę możemy odnaleźć i Jego, i siebie na nowo. Ja nigdy nie miałam czasu na góry. Ale dzięki mojej wspólnocie zaczęłam w nie chodzić! – Zachęcam zwłaszcza młodych, żeby poszli w góry i doświadczyli w czasie ewangelizacji, czym jest żywy Kościół – dodaje Kasia Goryl. – W górach towarzyszą nam także siostry zakonne różnych zgromadzeń. One uczą nas takiej niezwykłej radości w Bogu. – W tym wędrowaniu z Dobrą Nowiną porywa mnie to, że my, świeccy, razem z kapłanami wychodzimy do drugiego człowieka, który szuka – może sam nie wie czego. A wielu ludzi dziś szuka. To jest okazja, by pomóc im znaleźć Jezusa – zaznacza Joanna.