Wspólnoty Jerozolimskie w Warszawie

Po koniecznej przebudowie i przygotowaniu w dawnych pomieszczeniach szkolnych klasztorów dla sióstr i braci odbędzie się uroczysta fundacja Wspólnot w stolicy Polski. Świątynia będzie od tej pory nosić wezwanie Matki Bożej Jerozolimskiej.

– Warszawa w szybkim tempie staje się nowoczesną, wielokulturową i wielonarodową metropolią. A my jesteśmy posłani do pracy właśnie w takich miejscach. Chcemy i tu być oazą ciszy i modlitwy. Będziemy pracować wśród was w swoich zawodach, a żyjąc rytmem miasta, będziemy sprawować codzienną liturgię – mówił założyciel Wspólnot o. Pierre Marie Delfieux w 2006 r.

W sobotę 17 kwietnia o godz. 16.00 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela abp Kazimierz Nycz odprawi Mszę św., w czasie której Wspólnoty zostaną powitane i przyjęte w archidiecezji warszawskiej. Nazajutrz, w niedzielę 18 kwietnia o godz. 11.00 w kościele Matki Bożej Jerozolimskiej zostanie odprawiona Msza fundacyjna. Natomiast w poniedziałek 19 kwietnia, również o godz. 11.00 o. Pierre-Marie Delfieux odprawi tam Mszę inauguracyjną dla braci i sióstr, którzy zamieszkają w Warszawie.

Do Wspólnot należy obecnie 220 osób z 30 narodowości, licząc razem z postulantkami i postulantami, w tym około 20 z Polski. Obecne są we Francji (w Paryżu i Strasburgu), Włoszech (we Florencji i Rzymie), Belgii (w Brukseli), Kanadzie (w Montrealu) i w Niemczech (w Kolonii). We Francji bracia i siostry ze Wspólnot Jerozolimskich opiekują się również dwoma miejscami pielgrzymkowymi – Vézelay i le Mont-Saint-Michel, mają też dom rekolekcyjny w Magdali koło Blois. Podobny dom działa w Gamogna w Toskanii we Włoszech.

Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie powstały 1 listopada 1975 r. za zgodą ówczesnego arcybiskupa Paryża, kard. François Marty. Założył je ks. Pierre-Marie Delfieux, były duszpasterz akademicki na Sorbonie, po powrocie z dwuletniego pobytu w Tamanrasset i Assekrem na Saharze, gdzie żył jako eremita. W 1996 r. za zgodą Stolicy Apostolskiej kard. Jean-Marie Lustiger oficjalnie erygował je jako dwa instytuty religijne: męski i żeński. Przeorem generalnym braci jest o. Delfieux, a przeoryszą sióstr – s. Marie Zupan. Choć Wspólnoty Monastyczne dzielą się na męskie i żeńskie, nie oznacza to jednak koedukacji. Mniszki i mnisi wspólnie sprawują liturgię i mają identyczne konstytucje, lecz mieszkają oddzielnie, mają też niezależne zarządy.

Regułą Wspólnot stała się „Livre de vie” (Księga życia) napisana przez o. Delfieux. Jej polska wersja ukazała się w 1991 r. pod znamiennym tytułem „Źródło na pustyni miast”. Wskazuje ona na to, co jest szczególną cechą powołania Wspólnot: być mnichami w sercu wielkiego miasta, doświadczającymi codziennych kłopotów zwykłych ludzi, odczuwającymi zmęczenie tłokiem i hałasem, oddychającymi zanieczyszczonym powietrzem. Charyzmatem Wspólnot jest objawianie obecności Boga w świecie poprzez kontemplację, życie wspólnotowe i wychodzenie na spotkanie ludziom, którzy Go poszukują. Chodzi o to, by na pustyni samotności, lęku, obojętności i poszukiwań, jaką często jest wielkie miasto, stworzyć oazę ciszy, modlitwy i spotkania z Bogiem.

Żyjąc rytmem miasta, członkowie Wspólnot sprawują w jego centrum codzienną liturgię, która swym pięknem przyciąga przybyszów. Rano śpiewają jutrznię z tymi, którzy idą do pracy. Gdy pracujący mają przerwę obiadową, odprawiają modlitwę południową Liturgii Godzin. Wieczorem, wraz z tymi, którzy wracają do domów, uczestniczą w nieszporach i Mszy św. Liturgia, śpiewana wielogłosowo, oparta jest na rycie rzymskim. Łączy jednak w sobie elementy chrześcijańskich tradycji Wschodu i Zachodu.

Zdarzają się też nabożeństwa niecodzienne, nieznane w Kościele łacińskim. W Wielki Czwartek wszystkim uczestnikom liturgii Wieczerzy Pańskiej umywa się dłonie. W Wielki Piątek, po zakończeniu liturgii Męki Pańskiej, figura Chrystusa – zdjęta z krucyfiksu – jest szczelnie owijana w białe płótno i składana na ołtarzu. Przed nią stawia się ikonę Chrystusa, wzorowaną na wizerunku z Całunu Turyńskiego oraz czaszę z wonnymi olejkami. Nazajutrz po tym przejmującym w swej wymowie i prostocie „pogrzebie” Zbawiciela odprawiane jest w południe oficjum zstąpienia Chrystusa do piekieł, będące wyrazem czuwania przy Jego grobie w oczekiwaniu na zmartwychwstanie.

Razem z wyznawcami judaizmu i islamu Wspólnoty Jerozolimskie czczą co roku w październiku „świętego Abrahama, ojca ludów”. Wyznawcy trzech religii monoteistycznych modlą się wtedy wspólnie słowami psalmów.