Wielka Sobota - epizod w ciszy

Przeszedł, utykał, skakał… Bycie w ruchu. W drodze. Również w Wielką Sobotę. Może nawet bardziej w Wielką Sobotę. Niemal cały dzień święconki, uwieńczony przyniesieniem do domu świątecznych smakołyków. Później nad Wisłę, bo obiecałem kościelnemu ciernie do ogniska na Wigilię Paschalną. Wreszcie, z pokaleczonymi dłońmi, do kościoła. Bo rezygnacja z udziału w liturgii nie wchodziła w grę. Nie ze względu na Exultet i wielkanocne Alleluja. Żaden szanujący się ministrant nie przepuścił okazji kołysania się na linach obwieszczających zmartwychwstanie dzwonów. Dobrze pamiętam awanturę, gdy dzwoniliśmy jeszcze podczas Ewangelii, skutecznie zagłuszając śpiewającego Alleluja archidiakona.

Niby wcześniej mówiono na zbiórkach, że Wielka Sobota to wypełnione ciszą i skupieniem oczekiwanie. Ale tak naprawdę ani na ciszę, ani na czekanie nie było czasu i miejsca. Aż przyszedł rok, gdy skończyła się święconka po domach, a na drzwiach szafy z komżami, zamiast wykazu księży i ulic, pojawił się grafik godzinowy adoracji przy Grobie. Pół godziny dla każdego. Właśnie wtedy dopadła mnie cisza Wielkiej Soboty. Dosłownie i w przenośni.

Piętnaście minut jakoś poszło. Zakrystianka zatroszczyła się, by jej ulubieńcy nie klęczeli na gołych deskach. Więc klęcznik nie uwierał. Najpierw litania, potem różaniec, jakieś okolicznościowe modlitwy i spojrzenie na zegarek. Boże, jeszcze piętnaście minut. Co ja tu będę robił? Co ja z tobą będę robił – odpowiedział jakiś głos. Czyżby kolega podsłuchiwał moje myśli?  E, pewnie ja sam przypadkowo powiedziałem na głos to, co miałem w głowie. Nie, kolega właśnie wertował kolejną książeczkę. Pewnie miał podobny problem.

Co ja z tobą będę robił? Cóż, skoro pytają trzeba jakoś odpowiedzieć. Przydam się chociaż do czegoś? Ta forma wydawała mi się bezpieczna. Wyrażała wątpliwość. Bo do czego może być przydatny ktoś wiercący się całą Mszę przy ołtarzu i rozbijający przez nieostrożność kryształowe ampułki na marmurowej posadzce? Jakoś wtedy nie dogadaliśmy się. Być może dlatego, że zmiennik przyszedł trochę wcześniej. Ale cisza, z jej pytaniami i otrzymywanymi odpowiedziami, już mnie nie opuściła. Była jak pokarm, lekarstwo i światło. Cisza znalazła też swoje miejsce. W prawej, bocznej nawie, przy trzecim filarze.

Po latach pytano mnie jak wytrzymuję w tej ciszy. (Choć cisza nie mieszka już w ławce przy trzecim filarze.) Hm, cisza jest nie do wytrzymania, a wręcz niebezpieczna, gdy jest niezamieszkała.