Łazarz?

Jesteśmy zaskoczeni tym słowem „po kryjomu". Dla­czego po kryjomu? Przecież one są paniami we wła­snym domu. Przed kim się kryją? A więc kolejna zagadka nie do wyjaśnienia, niemniej nasuwająca wiele wątpliwości.
Jezus przychodzi i wskrzesza Łazarza. Trudno przy­puścić, żeby nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi, że w ten sposób obala plan Sanhedrynu, obala jego wolę. Tym bardziej, że wskrzeszenie Łazarza jest szokiem dla ludzi: „Wielu więc, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryze­uszów i donieśli im, co Jezus uczynił" (J 11,45-46).
Reakcja jest natychmiastowa: „Wobec tego arcyka­płani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i rzekli: «Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele zna­ków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego i przyjdą Rzymianie i zniszczą nasze miejsca święte i nasz naród»" (J 11,48). „Tego więc dnia posta­nowili Go zabić" (J 11,53). „Arcykapłani zaś i faryze­usze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać" (J 11,57).
Dobrze, ale co z Łazarzem? Z punktu widzenia praw­nego czy formalnego Łazarz nie żyje. Ten stan przypo­mina średniowiecze - kiedy to, gdy człowiek otrzymał ostatnie namaszczenie, był wykluczony ze sfery żyjących. Chociaż faktycznie żył, prawnie go nie było. Podobnie wtedy. Stąd taki inny sposób nazywania Łazarza. Jan ewangelista przyjmuje tę konwencję częściowo ze stra­chu przed Sanhedrynem, a może i częściowo z przeko­nania o właściwości takiego innego bytowania Łazarza.
Tak całkiem na marginesie - przedstawiona koncep­cja wydaje się być logiczna. Bo jak inaczej wytłumaczyć nieobecność Łazarza w dalszych wydarzeniach z męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa, skoro był z Jezusem tak bardzo osobiście związany.
A na koniec tych wszystkich dywagacji dodajmy: to są nasze przypuszczenia. Czy tak było naprawdę, to do­wiemy się po Tamtej Stronie.