Ojciec Święty przypomniał, że dogmat o wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny ogłosił 1 listopada 1950 r. Sługa Boży Pius XII, choć ta prawda wiary była już wyznawana od zarania Kościoła, stanowiąc szczególnie ważny aspekt kultu Matki Chrystusa. Kult ten stanowił „siłę napędową”, która doprowadziła do sformułowania dogmatu, będącego „aktem uwielbienia i wywyższenia Matki Bożej. Nawiązując do treści tekstu konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”, w której Pius XII ogłaszał tę prawdę wiary, Benedykt XVI zauważył, że akt proklamacji Wniebowzięcia jest tam przedstawiony niemal jak liturgia wiary. Takie ujęcie potwierdza czytana w dniu dzisiejszym ewangelia św. Łukasza i hymn Magnificat, wskazujący, że Maryję uwielbia cały Kościół wszystkich czasów i wszystkich miejsc. „Dzisiejsza uroczystość zachęca więc do uwielbiania Boga, do dostrzeżenia wielkości Matki Bożej”- stwierdził papież.

Benedykt XVI podkreślił, iż powodem wyniesienia Maryi z duszą i ciałem do nieba jest jej wiara. „Przeżyła ona z wzorową wiernością i zachowywała w głębi swego serca słowa Boga do swego ludu, obietnice złożone Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, czyniąc je treścią swojej modlitwy. Słowo Boże w Magnificat stało się słowem Maryi, lampą na jej ścieżkach, czyniąc ją gotową do przyjęcia także w swym łonie Słowa Bożego, które stało się ciałem” - wyjaśnił Ojciec Święty. Jednocześnie zaznaczył, że Maryja jednocząc się z Bogiem od nas się nie oddala, lecz przeciwnie – przybliża się, gdyż Bóg jest blisko każdego z nas. „Maryja całkowicie zjednoczona z Bogiem ma serce tak wielkie, że może ono pomieścić całe stworzenie, co udowadniają wota na całym świecie” - dodał papież. Tak więc Maryja jest blisko nas, może nas wysłuchać, może pomóc, jest blisko wobec nas wszystkich, „a zjednoczona z Bogiem ma serce tak obszerne, jak serce Boga”.

Benedykt XVI zaznaczył, że także w człowieku jest miejsce dla Boga, a owa obecność Boga w nas jest ważna, by oświecić świat w jego smutku i jego problemach. Papież zachęcił do otwarcia się na Boga, aby mógł On wejść w nasze życie i stać się życiodajną siłą. „Otwierając się na Boga nic nie tracimy, a wręcz przeciwnie, nasze życie staje się wielkie i bogate” - dodał. Ojciec Święty zauważył, że wielu ludzi ma nadzieję na lepszy świat, chociaż nie wiadomo, kiedy ten lepszy świat nadejdzie. Jest natomiast pewne, że świat oddalający się od Boga staje się nie lepszym, lecz gorszym. „Jedynie obecność Boga może zapewnić także lepszy świat” - podkreślił papież. Wskazał, że jedna nadzieja jest pewna – iż oczekuje nas Bóg, a w przyszłym świecie odnajdziemy dobroć Matki, spotkamy naszych bliskich i Odwieczną Miłość. „Bóg nas oczekuje - to jest nasza wielka radość i wielka nadzieja, która rodzi się z dzisiejszej uroczystości” - stwierdził Benedykt XVI. Zachęcił jednocześnie do umocnienia wiary w życie wieczne i przeżywania z nadzieją czasu, jaki daje nam Bóg tu na ziemi.

Pełen tekst papieskiej katechezy za następnej stronie.

Oto tekst papieskiego rozważania w tłumaczeniu na język polski:

Drodzy bracia i siostry,

W samym środku sierpnia Kościół na Wschodzie i na Zachodzie obchodzi uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Jak wiadomo w Kościele katolickim dogmat o Wniebowzięciu został ogłoszony w Roku Świętym w 1950 roku przez Czcigodnego Sługę Bożego, papieża Piusa XII. Jednakże obchodzenie tej tajemnicy Maryi ma swoje korzenie w wierze i czci pierwszych wieków Kościoła, w tym głębokim nabożeństwie do Matki Bożej, które się stopniowo rozwijało we wspólnocie chrześcijańskiej.

Już od końca IV i początku V wieku mamy świadectwa różnych autorów, którzy stwierdzają, że Maryja jest w chwale Boga, z całą swoją istotą, ciałem i duszą. Jednakże dopiero w szóstym wieku w Jerozolimie święto Matki Bożej, Theotokos, utrwalone wraz Soborem w Efezie w 431 r., zmieniło swoje oblicze i stało się świętem zaśnięcia, przejścia, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, stając się więc celebracją chwili, kiedy Maryja przeszła ze sceny tego świata, uwielbiona z ciałem i duszą do nieba, do Boga.

Aby zrozumieć Wniebowzięcie musimy spojrzeć na Paschę, wielką tajemnicę naszego zbawienia, oznaczającą przejście Jezusa do chwały Ojca przez mękę, śmierć i Zmartwychwstanie. Maryja, która zrodziła Syna Bożego w ciele, jest stworzeniem najgłębiej wszczepionym w tę tajemnicę, odkupiona od pierwszej chwili swego życia i powiązana w sposób zupełnie wyjątkowy z męką i chwałą swojego Syna. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest więc w pełni w Niej zrealizowaną tajemnicą Paschy Chrystusa. Jest Ona ściśle zjednoczona ze swoim Zmartwychwstałym Synem, zwycięzcą grzechu i śmierci, w pełni do Niego upodobniona. Ale Wniebowzięcie jest rzeczywistością, która dotyka także i nas, ponieważ wskazuje nam wyraziście nasze przeznaczenie, przeznaczenie ludzkości i historii. W Maryi faktycznie kontemplujemy tę rzeczywistość chwały, do której powołany jest każdy z nas i cały Kościół.

Czytany w liturgii dzisiejszej uroczystości fragment ewangelii św. Łukasza ukazuje nam drogę, jaką przyszła Dziewica z Nazaretu, aby być w chwale Boga. Mówi on o nawiedzeniu przez Maryję Elżbiety (Łk 1,39 -56), gdzie Maryja jest ogłoszona błogosławioną między wszystkimi niewiastami, ponieważ uwierzyła w wypełnienie słów, jakie wypowiedział do niej Pan. A w kantyku „Magnificat”, który wznosi Ona z radością do Boga przenika jej głęboka wiara. Umieszcza siebie między „ubogimi” i „pokornymi”, którzy nie polegają na własnych siłach, ale ufają Bogu, którzy czynią miejsce na Jego działanie, mogące dokonać wielkich rzeczy właśnie pośród słabości. Choć Wniebowzięcie otwiera nas na oczekującą nas jaśniejącą przyszłość, to zachęca nas także mocno, byśmy bardziej powierzyli się Bogu, aby iść za Jego słowem, aby każdego dnia szukać i wypełniać Jego wolę: jest to droga, który czyni nas „błogosławionymi” w naszej doczesnej pielgrzymce i otwiera nam bramy Nieba.

Drodzy bracia i siostry, Sobór Watykański II mówi: „Maryja wzięta do nieba, nie zaprzestała tego zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje wstawiennictwo ustawicznie zjednuje nam dary zbawienia wiecznego. Dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, póki nie zostaną doprowadzeni do szczęśliwej ojczyzny” (Lumen gentium, 62). Prośmy Najświętszą Pannę, aby była gwiazdą, która prowadzi nasze kroki na spotkanie swego Syna na naszej drodze, abyśmy osiągnęli chwałę nieba.