Gruzini wybrali nowy skład parlamentu1 października 2012 roku. Faworytem wyborów był Zjednoczony Ruch Narodowy, stworzony i kierowany przez prezydenta Michaiła Saakaszwilego. To z tym nazwiskiem splata się najnowsza historia Gruzji. Saakaszwili, gdy na początku 2004 r. obejmował urząd prezydenta, cieszył się poparciem niemal całego narodu. Był symbolem nadchodzących zmian oraz urzeczywistnieniem marzeń o niepodległej i silnej Gruzji. Teraz jego frakcja przegrała z opozycyjną koalicją, na której czele stanął miliarder i wizjoner Bidzina Iwaniszwili. Nomen omen nazwa koalicji to Gruzińskie Marzenie. Obecnie spełnia się marzenie jednego człowieka. Iwaniszwili zostanie premierem. A co z marzeniami Gruzinów? To pytanie zawiłe i niejednoznaczne. Odpowiedzi poszukajmy w sylwetkach dwóch politycznych liderów.

Paralela sukcesu

Bidzina Iwaniszwili urodził się w małej wsi w 1954 r. Był piątym dzieckiem w ubogiej rolniczej rodzinie. Do wspomnień z dzieciństwa powraca często i chętnie, gdy jako 56-letni mężczyzna walczy o władzę w państwie. – Wszędzie biegałem boso. Nie czułem się biedny. Najważniejsze, że dorastałem, będąc wolnym – wspomina w wyborczych reklamach i wywiadach. Gdy podrośnie, pracę na roli postanawia zamienić na szkolną ławę. Z rodzinnej Czorwili w środkowej Gruzji migruje do Sakchere, gdzie kończy szkołę. Miejscowość, w której w latach 60. uczęszczał do szkoły Iwaniszwili, w sierpniu 2008 r., podczas wojny gruzińsko-rosyjskiej, nie zostanie zniszczona ani nawet zaatakowana przez oddziały rosyjskie. Miejscowi mówią o ingerencji Iwaniszwilego. Już na studiach w Tbilisi emanuje przedsiębiorczością. Za dnia pracuje, wieczorami studiuje inżynierię i ekonomię. Na uniwersytecie w stolicy gruzińskiej republiki, będącej wówczas częścią imperium sowieckiego, poznaje swoją przyszłą żonę Ekaterinę Kwedelidze. W latach 70., gdy Bidzina Iwaniszwili doświadcza studenckiego życia, w zamożnej akademickiej rodzinie dojrzewa kilkuletni Michaił Saakaszwili. Przyszły prezydent nie cierpi niedostatku i nie musi wybierać między pracą a edukacją. Jego rodzice wykładali na stołecznych wyższych uczelniach. Syn także swoją przyszłość widzi na uniwersytecie. Rozpad Związku Sowieckiego i uzyskanie suwerenności przez Gruzję wita z dyplomem Uniwersytetu Kijowskiego, gdzie kończy stosunki międzynarodowe. Młode państwo potrzebuje urzędników, co dla Michaiła przekłada się na pierwsze oferty pracy. Po praktykach w gruzińskiej administracji młody Saakaszwili wylatuje do Stanów Zjednoczonych. Na prestiżowym Uniwersytecie Columbia w 1994 r. uzyskuje dyplom z prawa. Potem kolejny w Waszyngtonie. I jeszcze jeden w Strasburgu. Doskonale znając języki obce, z dyplomami prestiżowych uczelni i pewnością siebie, podbudowaną kilkuletnim pobytem w Stanach, Saakaszwili jest gotowy do powrotu do ojczyzny. Czyni to w 1995 r., a magnesem jest polityka. Dołącza do grupy prezydenta Eduarda Szewardnadzego i rozpoczyna wspinaczkę po kolejnych szczeblach partyjnej kariery. W tym samym czasie Bidzina Iwaniszwili może pochwalić się już niemałą fortuną. Zmysł przedsiębiorczości kieruje go ze stolicy republiki do stolicy imperium. W Moskwie kończy studia na Uniwersytecie Transportu Szynowego, gdzie pozostaje na aspiranturze. Jest rok 1986. Związek Sowiecki zaczyna trzeszczeć w szwach, a Iwaniszwili krąży między Tbilisi a Moskwą, zdobywając doświadczenie zarówno w państwowych instytucjach, jak i firmach, które tworzy ze znajomymi ze studiów. W świat wielkiego biznesu wchodzi w 1990 roku. Oszczędności z firmy handlującej częściami komputerowymi przeznacza na otwarcie własnego banku, o nazwie Rosijskij Kredit Bank. Jest w nim głównym akcjonariuszem i dyrektorem. Obracając się w realiach rosyjskiego biznesu, Bidzina staje się Borisem. Rosyjskie imię lepiej sprawdza się w biznesie niż jego gruzińska wersja.