Oto cała homilia papieska: 1. "Dum medium silentium tenerent omnia..." - Gdy głęboka cisza zalegała wszystko, a noc dosięgała połowy swego biegu, wszechmocne Słowo Twoje, Panie, przyszło z królewskiego tronu" (Ant. do Magnificat, 26 grudnia). Tej świętej nocy spełnia się pradawna obietnica. Czas oczekiwania się skończył i Dziewica wydaje na świat Mesjasza. Jezus rodzi się dla ludzkości, poszukującej wolności i pokoju. Rodzi się dla każdego człowieka udręczonego grzechem, oczekującego zbawienia i spragnionego nadziei. Tej nocy Bóg odpowiada na nieustanne wołanie ludów: "Przyjdź, Panie, zbaw nas!". Jego przedwieczne Słowo miłości przyjęło nasze śmiertelne ciało. "Sermo tuus, Domine, a regalibus sedibus venit". Słowo weszło w czas. Narodził się Emmanuel - Bóg z nami. W katedrach i w bazylikach, jak też w najmniejszych i najbardziej zagubionych kościołach we wszystkich stronach świata chrześcijanie ze wzruszeniem wznoszą śpiew: "Dziś się narodził Chrystus Pan, Zbawiciel" (Psalm responsoryjny). 2. Maryja "porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie" (Łk 2, 7). Oto ikona Bożego Narodzenia: kruche niemowlę, które kobiece dłonie okrywają ubogimi pieluszkami i składają w żłobie. Któż mógłby pomyśleć, że ta maleńka istota ludzka jest "Synem Najwyższego"? Tylko Ona, Matka, zna prawdę i strzeże jej tajemnicy. Tej nocy także my możemy wniknąć w Jej spojrzenie, by rozpoznać w tym Dziecięciu ludzkie oblicze Boga. Również my - ludzie trzeciego tysiąclecia - możemy spotkać Chrystusa i kontemplować Go oczyma Maryi. Noc Bożego Narodzenia staje się w ten sposób szkołą wiary i życia. 3. W drugim czytaniu, które dopiero co usłyszeliśmy, Apostoł Paweł pomaga nam zrozumieć wydarzenie dokonujące się w Chrystusie, którego świętujemy tej świetlanej nocy. Pisze Apostoł: "Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom" (Tt 2, 11). "Łaska Boga, która się ukazała" w Jezusie, to Jego miłosierna miłość, która kieruje całą historią zbawienia i prowadzi ją ku ostatecznemu wypełnieniu. Objawienie się Boga w uniżeniu naszej ludzkiej natury (por. 1. Prefacja Adwentowa) stanowi antycypację na ziemi Jego chwalebnego "objawienia się" na końcu czasów (por. Tt 2, 13). Ale nie tylko. Historyczne wydarzenie, które przeżywamy w misterium, jest "drogą" daną nam, byśmy doszli do spotkania z Chrystusem w Jego chwale. Jezus bowiem przez swoje Wcielenie "poucza nas - jak pisze Apostoł - abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei" (Tt 2, 12-13). O, Narodzenie Pańskie! W tobie znajdowali natchnienie święci wszystkich czasów. Spośród nich wspominam świętego Bernarda i jego duchowe uniesienia wobec wzruszającej sceny żłóbka. Myślę o świętym Franciszku z Asyżu, natchnionym twórcy pierwszego żywego przedstawienia tajemnicy Świętej Nocy. Myślę o świętej Teresie od Dzieciątka Jezus, która swą "małą drogą" przypomniała nowoczesnej, wyniosłej umysłowości autentycznego ducha Bożego Narodzenia. 4. "Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i złożone w żłobie" (Łk 2, 12). Niemowlę leżące w ubóstwie żłóbka: oto znak Boga. Mijają wieki i tysiąclecia, ale znak pozostaje i jest wymowny również dla nas, mężczyzn i kobiet trzeciego tysiąclecia. Jest to znak nadziei dla całej rodziny ludzkiej; znak pokoju dla tych, którzy cierpią z powodu wszelkiego rodzaju konfliktów; znak wolności dla biednych i uciśnionych; znak miłosierdzia dla tych, którzy zamknięci są w błędnym kole grzechu; znak miłości i pocieszenia dla każdego, kto czuje się samotny i opuszczony. Jest to znak mały i kruchy, uniżony i milczący, ale bogaty w moc Boga, który z miłości stał się człowiekiem. 5. Panie Jezu! Wraz z pasterzami zbliżamy się do Twego żłóbka, by kontemplować Ciebie owiniętego w pieluszki i położonego w żłobie. O, Dzieciątko z Betlejem! Wielbimy Cię w milczeniu z Maryją, Twą Matką zawsze Dziewicą. Tobie chwała i cześć na wieki, boski Zbawicielu świata! Amen.