Rabin synagogi przy Ścianie Płaczu Szmuel Rubinowicz powiedział, że w tym roku uroczystość ta zgromadziła najwięcej od kilku lat religijnych Żydów. Przybyli oni do Jerozolimy z całego Izraela i z zagranicy, mimo licznych zagrożeń bezpieczeństwa. W czasie święta Sukot izraelska policja i służby bezpieczeństwa zostały postawione w Jerozolimie w stan najwyższej gotowości, aby zapobiec palestyńskim zamachom i atakom agresji przeciw Żydom ze strony muzułmanów. Na Starym Mieście wstrzymany został ruch samochodów. Jednocześnie policja nie wpuściła na teren Wzgórza Świątynnego grupy żydowskich ekstremistów z ruchu obrońców tego wzgórza. Planowali oni wnieść na to miejsce - administrowane przez muzułmanów - symboliczny kamień węgielny pod budowę Trzeciej Świątyni żydowskiej. Zatrzymano ich przed Bramą Gnojną, prowadzącą na plac pod Ścianą Płaczu. Drugą Świątynię zburzyli Rzymianie w 70 r. po Chr. Potem Wzgórze było w rękach chrześcijańskich. Od 13 wieków, z przerwą na okres wypraw krzyżowych, za wyłącznych gospodarzy tego miejsca uważają się muzułmanie. Sukot, wraz ze świętami Pesach i Szawuot, czyli Tygodni, jest jednym z trzech żydowskich "świąt pielgrzymowania", podczas których religijni Żydzi mają obowiązek odwiedzenia Jerozolimy. Tradycja ta ma rodowód biblijny. Jeszcze dwa tysiące lat temu Żydzi przychodzili w tym czasie do swojej Świątyni, potem, po jej zburzeniu, tylko pod jedyną zachowaną po niej część - zachodnią, zwaną dzisiaj Ścianą Płaczu. Błogosławieństw udzielają rabini, wywodzący się z rodu kapłańskiego - kohenów. Ceremonia ma bardzo żywy i radosny przebieg. Wokół kohena gromadzą się ściśle grupy Żydów, którym udziela on błogosławieństwa, wyśpiewując jego treść. Przez plac pod Ścianą Płaczu przeciskają się taneczne korowody, przy śpiewie radosnych pieśni chasydzkich i sefardyjskich. Przeważa biały, świąteczny kolor szat i tałesów (szali modlitewnych).