"Z moich bezpośrednich kontaktów z Panią Profesor - napisał Papież - wyniosłem wrażenie, że swoją pracę traktowała z pasją, jaka rodzi się z miłości do Ojczyzny, do ojczystego języka, ale też z umiłowania całego duchowego dziedzictwa własnego narodu". Ta miłość - zauważył Ojciec Święty - dała jej siłę, żeby "pielęgnować i czcić to, co w polskiej mowie najpiękniejsze: umiejętność wypowiedzenia tych uniesień ducha, które sięgają głębin ludzkiego umysłu i serca, przenikają nieskończoność, a nawet dotykają samej tajemnicy Boga". Msza św. w kościele św. Karola Boromeusza zgromadziła wielu przedstawicieli świata polskiej humanistyki, zwłaszcza naukowców z KUL, UKSW i UW. - Mówiliśmy o niej "ciotka". Była kimś bliskim, jak członek rodziny - powiedział w kazaniu duszpasterz twórców ks. Wiesław Niewęgłowski. Stwierdził, że życie prof. Sławińskiej wystarczyłoby na kilka biografii: naukowiec, publicystka, wychowawczyni kilku pokoleń polonistów. - Ciekawa ludzi i świata, do końca była jak młoda dziewczyna. Niezależna w poglądach, skromna, mądra i pełna energii, cieszyła się przyjaźnią wielu ludzi - stwierdził ks. Niewęgłowski. Jednym z nich był Karol Wojtyła, później Jan Paweł II, który jeszcze na ostatnie Boże Narodzenie przysłał jej z życzeniami kawałek opłatka jako znak duchowej łączności. - Kiedy zatrzasną się za człowiekiem drzwi czasu, ma dokąd pójść; choć odjęte mu są dni, ma przed sobą przyszłość - mówił kaznodzieja. Prof. Irena Sławińska była światowej sławy teatrologiem, historykiem i teoretykiem literatury. Przez ponad pół wieku była związana z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim i niemal tyle samo z "Tygodnikiem Powszechnym". Urodziła się 30 sierpnia 1913 r. w Wilnie. Studiowała romanistykę i filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie pod opieką takich wybitnych osobistości, jak Konrad Górski i Stanisław Pigoń. W okresie międzywojennym współpracowała z pismem Porozumienia Akademickich Katolickich Stowarzyszeń "Pax", z którym związani byli także m. in. Stanisław Stomma i Jerzy Turowicz. Podczas II wojny światowej mieszkała na Wileńszczyźnie, gdzie prowadziła tajne nauczanie; była żołnierzem Armii Krajowej. Po wojnie wykładała w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1945-1949), a od roku 1950 - w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie kierowała Katedrą Teorii Literatury od chwili jej powstania w 1950 r. aż do roku 1975, kiedy to została kierownikiem Katedry Dramatu i Teatru. Interesowała się głównie dramatem - zwłaszcza poetyckim, twórczością Cypriana Norwida i Paula Claudela. W 1981 r. była promotorem honorowego doktoratu KUL dla Czesława Miłosza. Wykładała na wielu zagranicznych uniwersytetach: w Kanadzie, USA, Belgii, Szwajcarii. Opublikowała m.in. książki: "Tragedia w epoce Młodej Polski"(1948), "O komediach Norwida" (1953), "Sceniczny gest poety" (1960), "Odczytywanie dramatu" (1988), "Moja gorzka europejska ojczyzna. Wybór studiów" (1988), "Teatr w myśli współczesnej: ku antropologii teatru" (1990).