To było głębokie doświadczenie duchowe, podkreślił podczas audiencji generalnej w Castel Gandolfo. Tematem głównej katechezy była interpretacja Psalmu 110 (109) "Chrystus Królem i Kapłanem". - Dziękuję Bogu, że w swojej dobroci pozwolił mi udać się w pielgrzymce do Lourdes, powiedział Papież do kilku tysięcy pielgrzymów przybyłych z całego świata na audiencję. Ze wzruszeniem cieszył się ze spotkania z tak wielką rzeszą pielgrzymów. Jan Paweł II wyraził nadzieję, że także młodzi ludzie zachowają w pamięci to spotkanie i będą mieli siły do życia jako "wolne kobiety i wolni mężczyźni w Chrystusie". Pozdrawiając grupy językowe Ojciec Święty zwrócił się również do Polaków: - Dziękuję wam jeszcze raz za modlitewne wsparcie podczas mojej pielgrzymki do Lourdes. Od pierwszego dnia pontyfikatu zawsze o nie prosiłem i wiem, że zawsze mogę na nie liczyć. Opiece Matki Najświętszej zawierzam was, waszych najbliższych i całą Ojczyznę. Niech Bóg wam błogosławi. Papież Jan Paweł II wznowił rozważania na temat psalmów i kantyków wchodzących w skład Liturgii Godzin. Podczas pierwszej audiencji generalnej 18 sierpnia, po powrocie z pielgrzymki do Lourdes, Ojciec Święty rozważał Psalm 110 (109): Chrystus Królem i Kapłanem. Poniżej publikujemy pełny tekst papieskich rozważań. 1. Zgodnie z prastarą tradycją Psalm 110, który przed chwilą usłyszeliśmy, stanowi pierwszorzędny element niedzielnych Nieszporów. Występuje on we wszystkich czterech tygodniach, które składają się na Liturgię Godzin. Jego zwięzłość, którą podkreśla fakt wykluczenia z liturgii chrześcijańskiej wiersza o zabarwieniu złorzeczenia, nie oznacza braku trudności egzegetycznych i interpretacyjnych. Tekst jest psalmem królewskim, związanym z dynastią dawidową, i najprawdopodobniej nawiązuje do obrzędu intronizacji władcy. Wszelako tradycja judaistyczna i chrześcijańska widziały w namaszczonym królu postać Namaszczonego w pełnym tego słowa znaczeniu, Mesjasza, Chrystusa. W takim właśnie świetle Psalm staje się świetlanym hymnem zanoszonym przez liturgię chrześcijańską Zmartwychwstałemu w dniu świątecznym, wspomnieniu Paschy Pana. 2. Psalm 110 ma dwie części, obie cechuje obecność Bożej wyroczni. Pierwsza z nich (por. ww. 1-3) skierowana jest do władcy w dniu jego uroczystej intronizacji "po prawicy" Boga, czyli obok Arki Przymierza w świątyni jerozolimskiej. Wspomnienie boskiego "zrodzenia" króla stanowiła część oficjalnego przebiegu jego koronacji i nabierała dla Izraela wartości symbolicznej inwestytury i ochrony, jako że król był namiestnikiem Boga w obronie sprawiedliwości (por. w. 3). Oczywiście w chrześcijańskiej interpretacji owo "zrodzenie" staje się realne i ukazuje Jezusa Chrystusa jako prawdziwego Syna Bożego. Tak stało się w przejęciu przez chrześcijaństwo innego znanego Psalmu królewsko-mesjańskiego, drugiego w Psałterzu, gdzie czytamy tę boską wyrocznię: "Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem" (Ps 2, 7). 3. Druga wyrocznia Psalmu 110 ma natomiast treść kapłańską (por. w. 4). Król sprawował dawniej również funkcje związane z kultem, nie zgodnie z linią kapłaństwa Lewitów, lecz zgodnie z inną zależnością: zależnością od kapłaństwa Melchizedeka, władcy-kapłana z Szalemu, preizraelskiej Jerozolimy (por. Rdz 14, 17-20). W perspektywie chrześcijańskiej Mesjasz staje się wzorem doskonałego i najwyższego kapłana. List do Hebrajczyków w swej części centralnej podniesie tę tajemnicę kapłańską "na wzór Melchizedeka" (5, 10), widząc jego pełne wcielenie w osobie Chrystusa. 4. Pierwsza wyrocznia została wielokrotnie przejęta w Nowym Testamencie dla uczczenia mesjańskości Jezusa (por. Mt 22,44; 26,64; Dz 2,34-35; 1Kor 15,25-27; Hbr 1,13). Sam Chrystus w obliczu najwyższego kapłana oraz wobec żydowskiego Sanhedrynu odwołał się wprost do Psalmu, zapowiadając, że "zasiądzie po prawicy Wszechmogącego", tak jak to zostało powiedziane w Psalmie 110, 1 (Mk 14,62; por. 12, 36-37). Powrócimy do tego Psalmu w naszej wędrówce po tekście Liturgii Godzin. Teraz, na zakończenie naszego krótkiego wprowadzenia do tego hymnu mesjańskiego, chcielibyśmy podkreślić jego treść chrystologiczną. 5. Uczynimy to korzystając z syntezy dokonanej przez św. Augustyna. W mowie na temat Psalmu 110, wygłoszonej w Wielkim Poście 412 roku, przedstawił on ten Psalm jako proroctwo boskich obietnic dotyczących Chrystusa. Słynny Ojciec Kościoła mówił: "Trzeba było poznać jedynego Syna Bożego, który miał przyjść wpośród ludzi, by przyjąć człowieka i stać się człowiekiem poprzez przyjętą naturę: miał on umrzeć, zmartwychwstać, wstąpić do nieba, zasiąść po prawicy Ojca i spełnić ludziom to, co obiecał... Wszystko to zatem musiało być prorokowane, musiało być zapowiedziane, musiało być zaznaczone, jako mające się zdarzyć, ażeby, dziejąc się nagle, nie wywołało przerażenia, lecz raczej zostało przyjęte z wiarą i wyczekiwane. Do obietnic tych należy także niniejszy Psalm, który prorokuje w słowach tak pewnych i jednoznacznych, Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa, abyśmy nie mieli najmniejszej wątpliwości, że w nim zapowiedziany został Chrystus" (Esposizioni sui Salmi, III, Rzym 1976, ss. 951.953). 6. Skierujmy teraz naszą modlitwę do Ojca Jezusa Chrystusa, jedynego króla oraz doskonałego i wiecznego kapłana, aby uczynił z nas lud kapłanów i proroków pokoju i miłości, lud, który opiewa Chrystusa króla i kapłana, poświęcającego się dla pojednania z sobą, w jednym ciele, całą ludzkość, stwarzając nowego człowieka (por. Ef 2, 15-16).