Kongres rozpoczął wykład Ks. bp. Zygmunta Zimowskiego z Radomia „Maryja w życiu Kościoła – charakterystyczne rysy współczesnej mariologii”. Prelegent skupił się na przedstawieniu trzech myśli: Obecność Maryi w Kościele pierwotnym, Kościół matką na wzór Maryi, Mariologia w Katechizmie Kościoła Katolickiego. Ks. biskup przypomniał, że Kościół narodził się pod krzyżem. W Kościele pierwotnym Maryja miała swoje miejsce obok apostołów. Jej obecność miała rys służebny. Maryja była w sercu tego Kościoła, jako ta, która służyła i modliła się. Powołując się na słowa Jana Pawła II, prelegent zaznaczył obecność Maryi w Kościele pierwotnym jako błogosławionej, która uwierzyła. Maryja jest niewiastą, która postępowała do przodu na drogach wiary. Rozwijając drugą myśl wykładu, Ks. biskup Zimowski podkreślił, że Kościół uczy się od Maryi swego macierzyństwa. Staje się On Matką, przyjmując z wiarą Słowo Boże. To właśnie Maryja, jako pierwsza uwierzyła Słowu. Macierzyński wymiar Kościoła szczególnie widoczny jest w nauczaniu Apostoła Pawła. Prelegent powołał się na fragment listu do Galatów, gdzie święty Paweł mówi: „ Dzieci moje oto ponownie w bólach was rodzę”. Wymiar macierzyństwa ukazany jest tutaj poprzez „rodzenie”. Kościół jest także matką w wymiarze sakramentalnym. Poprzez sakramenty w Kościele dokonuje się usynowienie, mocą łaski Bożej. Pasterz diecezji radomskiej przypomniał, że Sobór Watykański II wyznaczył Maryi szczególne miejsce. Maryja występuje zawsze w kontekście Chrystusa i Kościoła. W KKK na pierwszym miejscu jest Bóg, Chrystus-jednorodzony Syn Boga. Następnie na temat „Kult ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy” mówili wykładowcy Instytutu Teologicznego w Madrycie – o. Fabriciano Ferrero i o. Marek Raczkiewicz, redemptoryści. W swoim wykładzie O. Fabriciano podkreślił, że ikona, nabożeństwo i kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy posiada ogromne znaczenie dla Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, dla jego duchowości oraz duszpasterstwa maryjnego, jakie mają rozwijać redemptoryści w Kościele. Ikona i nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy stanowią dla Rodziny Redemptorystowskiej oraz dla grup apostolskich, które są z nią związane, bardzo widoczny znak ich własnej tożsamości jako grup chrześcijańskich. Oryginalna Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zawierająca w sobie bogate dziedzictwo bizantyjskie, według „legendy” i historii ikonograficznej oraz elementów artystycznych, pochodzi z Krety. Prawdziwą ikonę pisze się przede wszystkim poprzez wiarę samego Kościoła. To sprawia, że ikona staje się jakby sakramentem na drodze do autentycznego spotkania z Bogiem i ze świętymi. Rozszerzaniem kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy w kościołach na całym świecie zajęli się redemptoryści. Ta ikona stała się Ikoną Misyjną Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela.

Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy posiada także własne miejsca w ołtarzach, na których jest czczona przez pobożność ludową, zwłaszcza podczas misji, nowenn, litanii oraz różnych zgromadzeń ewangelizacyjnych i wspólnot chrześcijańskich. Należy także pamiętać o wpływie, jaki wywarła na rozwój kultu ikony pobożność maryjna św. Alfonsa, zwłaszcza poprzez Zgromadzenie oraz Bractwa i Arcybractwa ustanowione pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Alfonsa Marii de Liguori – podkreślił O. Ferrero. Całość konferencji ubogacała przygotowana wystawa, będąca historią rozwoju ikony i kultu nabożeństwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Wygłoszony referat przetłumaczył na język polski O. Marek Raczkiewicz CSsR. O odnowie nabożeństwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy mówił natomiast o. Stanisław Madeja – wykładowca miejscowego Seminarium Redemptorystów On też przewodniczył uroczystym Nieszporom. Magister nowicjatu redemptorystów przypomniał, że pierwsza Nowenna Nieustanna została odprawiona po raz pierwszy w 1922 roku w kościele redemptorystów św. Alfonsa w Saint Louis w Stanach Zjednoczonych. Nabożeństwo to nazwano najpierw Novendialia, od dzisiejszą nazwę nosi od 1927 roku. Pierwsza Nowenna Nieustanna na ziemiach polskich została odprawiona 23 stycznia 1951 roku w Gliwicach w kościele redemptorystów pw. Św. Krzyża. W Tuchowie po raz pierwszy miała miejsce 6 stycznia 1954 r. O. Stanisław przypomniał, że Sobór Watykański II w „Konstytucji o liturgii” wytyczył kierunki reformy kultu Kościoła, stwierdzając, że liturgia jest szczytem i źródłem chrześcijańskiego życia. Życie duchowe wiernych nie ogranicza się jednak do udziału w samej liturgii i dlatego Kościół poleca udział również w nabożeństwach ludu chrześcijańskiego. Odnowa Nowenny przygotowana przez Komisję Liturgiczną przy Zarządzie Prowincjalnym Redemptorystów oparta została o dokumenty Soboru Watykańskiego II oraz o „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii”. Nabożeństwo winno być spotkaniem z Chrystusem Zbawicielem. Ma mieć charakter trynitarny, chrystologiczny, pneumatologiczny i eklezjalny. O. Madeja przedstawił też strukturę odnowionej Nowenny: Obrzędy wstępne – śpiew, zmodyfikowana Modlitwa rzymska, pieśń; Czytanie Słowa Bożego – czytanie, psalm, kazanie, wezwania dziękczynne (odczytywane podziękowania ludzi oraz wezwania wspólne i pieśń dziękczynna), wezwania błagalne (odczytywane podziękowania ludzi oraz wezwania wspólne i inwokacja „Matko Pomocy Nieustającej”). Wezwania dziękczynne i błagalne kończy modlitwa Pańska wraz z embolizmem, czyli modlitwą, na wzór jutrzni lub nieszporów. Na zakończenie, jeśli nabożeństwu przewodniczył kapłan lub diakon, udziela się błogosławieństwa i śpiewa pieśń. Jeśli po nabożeństwie ma miejsce celebracja Mszy świętej pieśń ta może być śpiewem na wejście. Nie można jednak łączyć Nowenny Nieustannej z Mszą świętą. Dzień zakończył koncert organowy prof. Juliana Gembalskiego.