Oj, ewidentnie skończył się czas pod kominkiem Sykstyny, fascynacji papieską modą, niedoszłą dziewczyną i innymi podobnymi michałkami. Dziś ojciec święty spotkał się z wiernymi na pierwszej audiencji generalnej i od razu przypomniał, jak wysoko chrześcijaństwo zawiesza nam poprzeczkę:

„Często zadowalamy się jakąś modlitwą, niedzielną Mszą św. przeżywaną w rozproszeniu i nieregularnie, jakimś aktem miłosierdzia, ale nie mamy tej odwagi, by „wyjść”, aby nieść Chrystusa. Jesteśmy trochę jak święty Piotr. Zaledwie Jezus zaczął mówić o męce, śmierci i zmartwychwstaniu, o darze z siebie, o miłości względem wszystkich, apostoł wziął Go na bok i skarcił”.

Papież Franciszek tłumaczył, że my, członkowie wspólnoty Kościoła, nie możemy pławić się w sosie własnej pobożności. Tak, jak Bóg, który w Chrystusie wychodzi naprzeciw człowiekowi, szuka go, tak i my mamy otwierać się na drugiego człowieka. Bez kalkulacji, bez granic jak matka czy ojciec troszczyć się o każdego człowieka.

Przeżywamy właśnie Wielki Tydzień i tajemnicę przypieczętowania przez Chrystusa Bożego planu miłości. Papież przypomina, że ten czas zobowiązuje.

Czytam właśnie najnowszy numer Tygodnik Powszechnego, a w nim wywiad z siostrą Małgorzatą Chmielewską. Siostra tłumaczy, że „wszyscy mamy przekazywać prawdę o Zmartwychwstaniu. Czyli konkretnie wspierać tych, którzy sami sobie nie radzą. Jeśli zatem nie ma co jeść, to oczywiście nie mogę najpierw mówić o zmartwychwstaniu, zanim go nie nakarmię. A dopiero potem mogę pomóc mu przyjąć, że to, co robię, robię w imię Chrystusa”.

A papież mówi dokładnie to samo: „Przeżywanie Wielkiego Tygodnia (...), oznacza uczenie się wychodzenia z ograniczeń samego siebie (...) aby wyjść na spotkanie innych, aby wyjść na peryferie ludzkiego życia, wyruszyć my sami jako pierwsi, ku naszym braciom i siostrom, zwłaszcza tym najbardziej oddalonym, tym o których zapomniano, tym którzy najbardziej potrzebują zrozumienia, pocieszenia i pomocy. Tak bardzo trzeba nieść żywą obecność Jezusa miłosiernego i pełnego miłości!”.

Jeśli komuś dzisiaj przeszkadza, że Kościół jest lekceważony, marginalizowany, wyśmiewany, niech najpierw dobrze przemyśli słowa papieża. Niech zada sobie pytanie, czy aby nasze własne świadectwo o Chrystusie jest wiarygodne? Czy we mnie samym ludzie spoza wspólnoty Kościoła mogą dojrzeć odbicie Bożej miłości i miłosierdzia?

Stawiając takie pytania, wyznaczając takie wymagania, Franciszek udowadnia, że nie jest wcale dobrodusznym kardynałem z Argentyny, jakiego chętnie pokazywały media po wyborze. Jest raczej kimś, kto może nam skutecznie zepsuć dobrą opinię na nasz własny temat.