publikacja 18.11.2004 05:24
"Oby spotkania młodych na Polach Lednickich pomogły im odkrywać prawdziwe oblicza Chrystusa obecnego w Ewangelii, sakramentach i liturgii oraz w sercu drugiego człowieka". Takie życzenie skierował Jan Paweł II do Polaków, obecnych 17 listopada na audiencji ogólnej w Auli Pawła VI w Watykanie.
Streścił im też wygłoszoną wcześniej po włosku katechezę, osnutą wokół Psalmu 67 (66), mówiącego o wychwalaniu Boga przez wszystkie ludy. - Rozważany dzisiaj psalm jest dziękczynną pieśnią na cześć Boga za stworzone przez Niego dary ziemi. Zachęca do wyrażenia wdzięczności wszystkich wierzących: "Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, niech wszystkie narody oddają Ci chwałę!" (Ps 67[66],4) - powiedział papież. Podkreślił, że słowa te "są aktualnym przesłaniem także dla nas". Zachęcają one do zburzenia istniejących murów wrogości i nienawiści, "aby wszyscy ludzie mogli się spotkać przy wspólnym stole, jako jedna rodzina dzieci Bożych, by wychwalać Stwórcę za obfitość darów, którymi ubogaca nasze życie". Następnie Ojciec Święty pozdrowił rodaków: "Serdecznie witam pielgrzymów z Polski i z innych krajów! Witam Prezydenta Olsztyna z delegacją i dziękuję im za gest życzliwości włączenia mnie w grono swoich obywateli. Pozdrawiam Organizatorów Spotkań na Polach Lednickich. Życzę, aby Wasze spotkania pomogły szczególnie młodym odkrywać prawdziwe oblicza Chrystusa obecnego w Ewangelii, w sakramentach i liturgii oraz w sercu drugiego człowieka. Niech wszyscy, na drogach wiary nowego tysiąclecia odnajdą obecnego wśród nas i zarazem ukrytego w tajemnicy Eucharystii, Chrystusa. Niech On Wam wszystkim, Waszym rodzinom i bliskim, przewodzi i hojnie błogosławi! Szczęść Boże!". Na audiencji było ponad 8 tys. pielgrzymów z Włoch i innych krajów. Publikujemy cały tekst papieskiej katechezy: 1. "Ziemia wydała swój owoc" - wykrzykuje Psalm 67 (66), którego przed chwilą wysłuchaliśmy, jeden z tekstów włączonych do Liturgii Nieszporów. Zdanie to nasuwa nam myśl o dziękczynnym hymnie skierowanym do Stwórcy za dary ziemi, które są znakiem Bożego błogosławieństwa. Jednakże ten element przyrodniczy jest głęboko związany z historycznym: owoce przyrody są okazją, aby często prosić Boga o błogosławieństwo dla swego ludu (por. ww. 2.7.8.) tak, aby wszystkie narody ziemi zwróciły się do Izraela, starając się za jego pośrednictwem dotrzeć do Boga Zbawiciela. Mamy więc w tym utworze perspektywę powszechną i misyjną, na wzór obietnicy danej przez Boga Abrahamowi: "Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi" (Rdz 12, 3; por. 18, 18; 28, 14). 2. Konkretnym wyrazem błogosławieństwa Bożego wyproszonego dla Izraela jest urodzaj pól i płodność, czyli dar życia. Dlatego Psalm rozpoczyna się wersetem (por. Ps 67 [66], 2), nawiązującym do słynnego błogosławieństwa kapłańskiego przytoczonego w Księdze Liczb: "Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem" (Lb 6, 24-26).
Temat błogosławieństwa odzywa się w zakończeniu Psalmu, gdzie ponownie pojawiają się owoce ziemi (por. Ps 67 [66], 7-8). Jednakże spotykamy tam ów temat uniwersalistyczny, który duchowej substancji całego hymnu nadaje zaskakującą rozległość horyzontów. Jest to otwarcie, które odzwierciedla wrażliwość Izraela, gotowego już do konfrontacji z wszystkimi narodami ziemi. Powstanie Psalmu datuje się być może na okres po niewoli babilońskiej, kiedy rozpoczęła się już diaspora narodu wśród obcych ludów i w nowych krainach. 3. Dzięki błogosławieństwu wyproszonemu przez Izrael cała ludzkość będzie mogła poznać "drogę" i "zbawienie" Pana (por. w. 3), czyli Jego plan zbawienia. Wszystkim kulturom i wszystkim społeczeństwom zostaje objawione, że Bóg sądzi i rządzi ludami i narodami wszystkich stron ziemi, prowadząc każdy z nich ku widnokręgom sprawiedliwości i pokoju (por. w. 5). Oto wielki ideał, ku któremu zmierzamy, oto najbardziej porywająca zapowiedź, jaką przynosi Psalm 67 (66) i wiele innych proroczych stronic (por. Iz 2,1-5; 60,1-22; Hi 4,1-11; So 3,9-10; Ml 1,11). Będzie to także przedmiotem chrześcijańskiego przepowiadania, które nakreśli św. Paweł, przypominając, że zbawienie wszystkich narodów jest sercem "misterium", czyli zbawczego planu Boga: "Poganie są już współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię" (Ef 3,6). 4. W tej sytuacji Izrael może prosić Boga, aby wszystkie narody brały udział w wysławianiu Go; będzie to chór powszechny: "Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, niech wszystkie narody dają Ci chwałę!" (por. Ps 67 [66], 4.6). Pragnienie wyrażone w Psalmie zapowiada wydarzenie opisane w Liście do Efezjan, kiedy nawiązuje być może do muru, który w świątyni jerozolimskiej oddzielał Żydów od pogan: "W Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość... A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga" (Ef 2,13-14.19). Słowa te są aktualnym przesłaniem także dla nas: musimy zburzyć istniejące mury podziałów, wrogości i nienawiści, aby rodzina dzieci Bożych mogła się spotkać na nowo w harmonii przy jednym stole, aby błogosławić i chwalić Stwórcę za obfitość darów dla wszystkich, bez różnic (por. Mt 5,43-48). 5. Tradycja chrześcijańska odczytywała Psalm 67 (66) z punktu widzenia chrystologii i mariologii. Dla Ojców Kościoła "ziemia, która wydała swój owoc", to Maryja Panna, która wydała na świat Chrystusa Pana. Tak na przykład święty Grzegorz Wielki w "Wykładzie na temat pierwszej Księgi Królewskiej" komentuje ten werset, porównując go z innymi miejscami Pisma: "Maryja słusznie nazwana została «górą bogatą w owoce», ponieważ z Niej zrodził się doskonały owoc, to jest nowy człowiek. A prorok, widząc Ją piękną i zdobną w chwałę swej płodności, woła: «I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni» (Iz 11,1). Dawid, radując się z owocu tej góry, mówi do Boga: «Także ich synowie na wieki zasiądą na twoim tronie» (Ps 132 [131], 11). Dlatego stwierdza Izajasz: «Owoc ziemi przepychem i krasą [stanie się] (Iz 4, 2). Zaiste ten, którego zrodziła Dziewica, nie był jedynie «człowiekiem świętym», ale także «Bogiem Mocnym» (Iz 9,5)" (Testi mariani del primo millennio, III, Rzym 1990, s. 625).