Publikujemy cały tekst listu rektora KUL: „Bóg jest światłością” (1 J 1,5) Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego! Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga! (Dz 6,10). Świadectwo wiary św. Szczepana, potwierdzone przelaniem krwi za Chrystusa, skłania nas do refleksji nad własną wiarą i świadectwem życia. Pierwszy męczennik zachęca do pochylenia się nad Bożym Żłóbkiem, by w świetle Tajemnicy Wcielenia spojrzeć we własne serce i odpowiedzieć na pytanie, czy ja też postępuję zgodnie z wyznawaną wiarą? Czy ja też jestem gotów iść za Chrystusem, nie tylko wtedy, gdy to nic nie kosztuje, ale także, a może przede wszystkim wtedy, kiedy odważne opowiedzenie się za Nim może w konsekwencji przynieść ból i cierpienie. Postawa św. Szczepana przypomina, że Ewangelia jest trudna i wymagająca, a jednocześnie uświadamia nam, że trzeba ją przyjąć, nawet za cenę życia, bo jako wierzący jesteśmy powołani, aby iść za Chrystusem aż po Krzyż. Na tej drodze każdego dnia otaczająca rzeczywistość stawia przed nami liczne wyzwania. Przeszkadzają nam spory i wzajemna nieufność, skrajny liberalizm ekonomiczny i relatywizacja norm etycznych. W życiu osobistym i społecznym coraz częściej liczy się tylko pieniądz, wysokie miejsce w rankingach popularności, władza i przyjemność. Święty Szczepan, „pełen łaski i mocy Ducha Świętego”, chyba najwierniej przebył drogę swego życia, tak bardzo podobną do drogi samego Chrystusa. On pierwszy zrealizował Jego przykazanie miłości Boga i bliźniego. On pierwszy miłował swoich nieprzyjaciół i przebaczył prześladowcom. Dziś dodaje nam odwagi i zachęca, abyśmy wbrew trudnościom, ufnie i z nadzieją kroczyli za Chrystusem do domu Ojca.

W tej ewangelicznej drodze za Chrystusem towarzyszyło nam przez ostatnie 27 lat świadectwo życia i wiary Wielkiego Polaka i Wielkiego Papieża, Sługi Bożego Jana Pawła II. Od pierwszego dnia pontyfikatu Papież-Polak dodawał odwagi i budził nadzieję. Wołał do wszystkich, aby nie lękali się Boga, który stał się człowiekiem, i z ufnością mówili do Niego: „Ojcze”. Wszystkich ludzi dobrej woli wzywał do moralnego odradzania Europy i świata poprzez świadectwo chrześcijańskiej postawy oraz publiczne wyznawanie swojej wiary w życiu codziennym. Kościołowi i światu ukazywał nadprzyrodzony wymiar życia oraz optymizm i wiarę w człowieka. „Nie lękajcie się tajemnicy Boga, nie lękajcie się Jego miłości i nie lękajcie się słabości człowieka, ani też jego wielkości! Człowiek nie przestaje być wielki nawet w swojej słabości”. Przekonywał, że Bóg jest Bogiem miłosierdzia. Wzywał do otwarcia drzwi Chrystusowi, bo bez Chrystusa nie można zrozumieć człowieka i świata, w którym żyjemy. Zapewniając młodzież, że jest przyszłością świata i nadzieją Kościoła, zachęcał, aby swoje życie i przyszłość budowała na trwałym fundamencie – na kochającym Bogu, który jest wierny swojej miłości do człowieka. Poprzez swoje nauczanie Jan Paweł II był zawsze obecny w naszej Uczelni. Jednak uroczysta inauguracja roku akademickiego 2005/2006 w dniu 16 października, miała dla nas znaczenie wyjątkowe. Tego bowiem dnia, dokładnie w dwudziestą siódmą rocznicę wyboru Naszego Profesora na Stolicę Piotrową, Katolicki Uniwersytet Lubelski oficjalnie przyjął imię Jana Pawła II. Jesteśmy świadomi, że imię to stanowi jednocześnie zaszczyt i zobowiązanie dla wszystkich pracowników i studentów Uczelni. Zobowiązuje nas do wierności Jego przesłaniu, do rozwijania Jego myśli i dawania świadectwa, jak należy służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie. Katolicki Uniwersytet Lubelski od początku swej historii wiernie służy tym wartościom, z uwagą odczytując znaki czasu. Pontyfikat naszego Patrona obfitował w takie właśnie znaki. To On położył tak duży nacisk na wychowanie młodego pokolenia ku wartościom i do miłości. To On kształtował sumienia, przypominając uniwersalne i zawsze aktualne prawdy zawarte w Bożych przykazaniach. On też doprowadził do otwarcia Kościoła na Wschód i rozwijał „metaforę «dwóch płuc», którymi winna oddychać Europa, zespalając w sobie tradycje Wschodu i Zachodu”.

W naszym Uniwersytecie staramy się praktycznie realizować idee płynące z bogactwa tego wielkiego Pontyfikatu. Od roku 1982 rozwija swoją owocną działalność Instytut Jana Pawła II, który m.in. poprzez czasopismo „Ethos” propaguje Jego myśl i nauczanie, szczególnie w wymiarze etycznym i moralnym. W Instytucie Pedagogiki utworzyliśmy Katedrę Pedagogiki Chrześcijańskiej, aby jeszcze wnikliwiej zwrócić uwagę na potrzebę kształtowania charakteru młodych ludzi w oparciu o ewangeliczne wartości. W ramach obowiązkowych wykładów z Katolickiej Nauki Społecznej na wszystkich kierunkach studiów wprowadziliśmy wykład myśli i nauczania Jana Pawła II. Staramy się też tak formułować naszą ofertę dydaktyczną, aby stanowiła ona pomoc w zdobywaniu wykształcenia przez młodzież ze Wschodu. W chwili obecnej na naszej uczelni studiuje 600 obcokrajowców, w większości pochodzących z terytorium byłego ZSRR. Ich kształcenie to także jakiś wymiar uczestnictwa naszego Uniwersytetu w budowaniu wspólnej Europy. Pamiętamy także słowa Ojca Świętego, które padły 9 czerwca 1987 roku podczas spotkania z pracownikami i studentami na naszym uniwersyteckim dziedzińcu: „Uniwersytecie! Alma Mater! Jesteś objęty tą miłością, którą Chrystus do końca umiłował. Jesteś objęty Eucharystią. Trwaj w tym zbawczym uścisku Odkupiciela świata. Służ Prawdzie! Jeśli służysz Prawdzie – służysz Wolności. Wyzwalaniu człowieka i narodu. Służysz Życiu!” Ojciec Święty niestrudzenie służył prawdzie i bronił jej. Bronił prawdy o ludzkiej godności; bronił prawdy o sprawiedliwości społecznej i o prawie do wolności; bronił prawdy o sensie cierpienia i godnego umierania. Głosił cywilizację miłości, broniąc ludzkiego życia oraz godności małżeństwa i rodziny; fascynował, nie tylko młodych, swym głębokim poszanowaniem dla człowieka, dla jego rozumu i woli oraz dla jego sumienia i wolności, ale także z mocą przypominał, że „jeśli męczeństwo jest najwyższym świadectwem o prawdzie moralnej, do którego stosunkowo nieliczni są wezwani, to istnieje także obowiązek świadectwa, które wszyscy chrześcijanie winni być gotowi składać każdego dnia, nawet za cenę cierpień i wielkich ofiar”.

Żywię głęboką nadzieję, że społeczność akademicka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II będzie te wskazania pieczołowicie wypełniać. Jak w przeszłości, tak i teraz będziemy się starali odnajdywać prawdę, stanowiącą fundament w zmieniającym się świecie i służyć jej, zwłaszcza że nasz Patron swoim życiem, aż do końca, dostarczał nam przykładów, jak należy to czynić. Na początku kwietnia, kiedy Ojciec Święty odszedł do domu Ojca, przeżyliśmy swoiste rekolekcje. Nasze korytarze, dziedziniec uniwersytecki, a przede wszystkim znajdujący się na nim pomnik Jana Pawła II, nabrały charakteru wręcz sakralnego. Młodzież, dorośli i dzieci tłumnie przybywali, aby zamanifestować swoją miłość i przywiązanie do Zmarłego. Tysiące osób wpisały się do Księgi Kondolencyjnej, wyłożonej w głównym holu Uniwersytetu. W tamtych dniach towarzyszyło nam wszystkim skupienie, powaga i przekonanie, że w jakiś sposób dotykamy rzeczywistości nadprzyrodzonej. Teraz pochylając się nad betlejemskim Żłóbkiem mamy jeszcze większą świadomość prawdy, którą Jan Paweł II chciał nam przekazać poprzez cały swój Pontyfikat. On był tylko sługą Tego, który nam, wątpiącym i grzesznym, dał swojego Syna. Był Świadkiem Światłości. Obyśmy wszyscy znaleźli w sobie dość siły, wybaczenia i otwartości na Prawdę, aby stać się Synami Światłości. Wszystkim naszym Przyjaciołom i Dobrodziejom w kraju i za granicą, tym, którzy dzielą się z nami swoim groszem, Czcigodnym Księżom Biskupom, Wielebnemu Duchowieństwu, Siostrom Zakonnym i wszystkim wiernym składam w imieniu społeczności akademickiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II gorące podziękowania i serdeczne życzenia świąteczne. Niech blask, który opromieniał Dzieciątko w Betlejem, radując jednakowo pasterzy i mędrców, towarzyszy nam wszystkim w naszych codziennych poszukiwaniach prawdy i sensu życia, a świadomość Bożej miłości pomaga nam być lepszymi. Ks. prof. dr hab. Stanisław Wilk, SDB Rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II Lublin, Boże Narodzenie 2005