W liście czytamy m. in.: Rozumiemy, w jak trudnej sytuacji znaleźli się ci, do których zwracamy się w tym liście, a więc ludzie Kościoła, którzy rzeczywiście uwikłali się w nieludzki system i dali się wykorzystać przeciw braciom. Ich grzech rani nas wszystkich, cały polski Kościół. Ale boli nas też brak odwagi, pokory i zaufania. Z trudem przychodzi nam zaakceptować, że często ci, którzy uczyli nas stawać przed Bogiem i ludźmi w Prawdzie, którzy uczyli nas przebaczania i proszenia o przebaczenie, sami unikają postawy, którą nam wpajali. Rozumiemy, jak trudne musi być przyznanie się do własnych błędów i szczere wyznanie prawdy. Wymaga to odwagi i wielkiej pokory. Ale czy nie takiej właśnie pokory oczekuje od nas Chrystus? Nasi kapłani są naszymi Pasterzami, ale nade wszystko są naszymi braćmi w Chrystusie, który powiedział „jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście” (Mt 23,8).