Obchodzi się je na zakończenie Ramadanu. W tym roku w większości krajów muzułmańskich przypada ono 23 października. Jest to już 40. watykańskie przesłanie z okazji tej uroczystości. Pierwsze skierował do wyznawców islamu w roku 1967 ówczesny Sekretariat dla Niechrześcijan, przekształcony później w Papieską Radę ds. Dialogu Międzyreligijnego. Tym razem po raz pierwszy orędzie podpisał nowy przewodniczący tej dykasterii, kard. Paul Poupard, który zaprezentował je dzisiaj (20 października) w watykańskim Biurze Prasowym. Nosi ono tytuł: „Chrześcijanie i muzułmanie w ufnym dialogu by razem odpowiadać na wyzwania naszego świata”. W orędziu zwrócono uwagę na potrzebę autentycznego dialogu. Ta droga może być czasem uciążliwa, ale jest coraz bardziej konieczna. Na naszej epoce ciążą poważne problemy: niesprawiedliwość, ubóstwo, napięcia i konflikty. Przemoc i terroryzm sieją śmierć i zniszczenie. Obie nasze religie przypisują dużą wagę miłości, współczuciu i solidarności. Kard. Poupard w orędziu do muzułmanów dzieli się z nimi przesłaniem encykliki Benedykta XVI Deus caritas est. Wskazuje ona, że miłość, aby być wiarygodną, musi być konkretna. Ma służyć codziennemu życiu, a także poszukiwaniu słusznych, pokojowych rozwiązań dla poważnych problemów, jakie przeżywa nasz świat. „Problemy świata pobudzają naszą uwagę i nasze działanie – pisze przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego. – Prośmy Boga, aby pomógł nam podejść do nich odważnie i stanowczo. Tam, gdzie możemy działać wspólnie, nie pracujmy oddzielnie”. Kard. Pouparda zapytało, czy po nieporozumieniach wywołanych zniekształceniem przez media papieskiego wykładu z Ratyzbony dialog katolicko-muzułmański został na nowo podjęty. Kard. Poupard: „Nie tyle «podjęty na nowo», gdyż dialog nigdy nie został przerwany. Medialna wrzawa zawsze uwydatnia głosy niezgody zamiast współbrzmienia. Przypomnijmy spotkanie na rzymskim Kapitolu w zeszłym miesiącu, transmitowane również przez telewizje arabskie. W poniedziałek następnego tygodnia (25 września) miałem zaszczyt przedstawić Ojcu Świętemu ambasadorów krajów muzułmańskich oraz przedstawicieli włoskiej konsulaty islamskiej i rzymskiego meczetu. Muszę też powiedzieć, że codziennie dochodzą do mnie liczne przesłania. Z różnych stolic świata poprzez sieć papieskich przedstawicieli dyplomatycznych otrzymuję wiele świadectw, a także propozycji, które trzeba będzie w przyszłości podjąć, by kontynuować dialog z naszymi przyjaciółmi. Skupił się on teraz na tym, co istotne w przemówieniu z Ratyzbony, czyli na więzi między rozumem a wiarą”. W czasie dzisiejszej konferencji prasowej przedstawiającej orędzie do muzułmanów zaprezentowano też wydany przez Papieską Radę ds. Dialogu Międzyreligijnego zbiór kościelnych dokumentów. Nosi on tytuł: „Dialog międzyreligijny w oficjalnym nauczaniu Kościoła od Soboru Watykańskiego II do Jana Pawła II (1963-2005)”. Jest to już drugie wydanie tego zbioru. Pierwsze wyszło w roku 1994 po włosku, a w trzy lata później także po angielsku i francusku. Obecne ukazuje się w tych trzech językach. Uzupełniono je o dokumentację do końca pontyfikatu Jana Pawła II. Znajdujemy w nim ponad 500 wypowiedzi tego Papieża obok tekstów Soboru oraz Pawła VI i Jana Pawła I, jak też innych dokumentów watykańskich. Całość liczy 1766 stron.

Poniżej poblikujemy pełny tekst orędzia: PAPIESKA RADA DS. DIALOGU MIĘDZYRELIGIJNEGO Chrześcijanie i muzułmanie w ufnym dialogu by razem odpowiadać na wyzwania naszego świata ORĘDZIE NA ZAKOŃCZENIE RAMADANU ‛Id al.-Fitr 1427 Hidżry / 2006 A.D. Watykan Drodzy Przyjaciele Muzułmanie! 1. Ogromnie się cieszę, mogąc Wam przesłać to orędzie po raz pierwszy jako przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego i przekazać Wam jej najlepsze życzenia z okazji święta kończącego miesiąc postu Ramadan. Życzę Wam pokoju, pogody i radości w Waszych sercach, Waszych domach i Waszych krajach. Niniejsze życzenia są echem tych, które Jego Świątobliwość Papież Benedykt XVI złożył osobiście na początku Ramadanu dyplomatom krajów o większości muzułmańskiej akredytowanym przy Stolicy Apostolskiej, innym krajom członkowskim i obserwatorom Organizacji Konferencji Islamskiej oraz przedstawicielom wspólnot muzułmańskich we Włoszech. 2. Dobrze jest móc dzielić z Wami ten znaczący moment w ramach naszych relacji dialogu. Również szczególne okoliczności, wobec których nie tak dawno razem stanęliśmy, ukazują, że jeśli droga autentycznego dialogu może być czasem uciążliwa, to staje się on bardziej niż kiedykolwiek konieczny. 3. Miesiąc Ramadan, który dopiero co przeżywaliście, był także czasem modlitwy i refleksji nad trudną sytuacją, w jakiej znajduje się nasz świat. Choć widzimy to, co jest dobre, i dziękujemy za to Panu, nie sposób nie dostrzec poważnych problemów, jakie ciążą na naszej epoce: niesprawiedliwości, ubóstwa, napięć i konfliktów wewnątrz różnych krajów, ale również pomiędzy nimi. Przemoc i terroryzm stanowią szczególnie bolesną plagę. Ileż istnień ludzkich zniszczono, ileż kobiet owdowiało, ileż dzieci utraciło rodziców, zostając sierotami… Jak wielu mężczyzn i kobiet zranionych jest na ciele i na duszy albo doznaje braków… Jak często w ciągu kilku minut niszczy się to, co budowano przez lata, nieraz za cenę wielu wyrzeczeń i niezmiernych kosztów! 4. Czyż jako chrześcijanie i muzułmanie nie jesteśmy pierwszymi powołanymi do tego, by wnosić nasz specyficzny wkład w opanowanie tej poważnej sytuacji i rozwiązanie tych złożonych problemów? W grę wchodzi tu prawdopodobnie wiarygodność samych religii, ale też zwierzchników religijnych i wszystkich wierzących. Jeżeli nie zachowamy naszego miejsca jako wierzący, wielu pytać będzie, czy religie są użyteczne i czy jesteśmy konsekwentni jako mężczyźni i kobiety oddający cześć Bogu.

Obie nasze religie przypisują dużą wagę i dają wiele miejsca miłości, współczuciu i solidarności. Przy tej właśnie okazji pragnę podzielić się z Wami przesłaniem pierwszej encykliki Jego Świątobliwości Papieża Benedykta XVI Deus caritas est («Bóg jest miłością»), która odbija echem najbardziej charakterystyczną «definicję» Boga w Piśmie Świętym chrześcijan: «Bóg jest miłością» (1 J 4, 8). Autentyczna miłość do Boga jest nierozłączna od miłości do innych: «Jeśli by ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi» (1 J 4, 20). Przypominając o tym, encyklika podkreśla znaczenie miłości braterskiej w misji Kościoła: miłość, aby być wiarygodną, musi być konkretna. Konieczne jest, by była pomocą dawaną wszystkim, poczynając od tych, którzy są w najtrudniejszym położeniu. Prawdziwa miłość musi służyć codziennemu życiu, ale także poszukiwaniu słusznych, pokojowych rozwiązań dla poważnych problemów, jakie przeżywa nasz świat. 5. Wierzący, którzy angażują się w pomoc ludziom potrzebującym i w poszukiwanie rozwiązań tego typu problemów, czynią to przede wszystkim z miłości Boga, «dla Bożego oblicza». W Psalmie 27 (26) czytamy: «Szukam, o Panie, Twojego oblicza…» (w. 8). Post, który zachowywaliście w ciągu tego miesiąca, uczynił Was zarazem jeszcze bardziej wrażliwymi na potrzeby innych, przede wszystkim głodujących, zachęcając do jeszcze większej hojności względem osób będących w potrzebie. 6. Codzienne trudności i poważne problemy świata pobudzają naszą uwagę i nasze działanie. Prośmy Boga w modlitwie, aby pomógł nam podejść do nich odważnie i stanowczo. Tam, gdzie możemy działać wspólnie, nie pracujmy oddzielnie. Świat, a my z nim, potrzebuje chrześcijan i muzułmanów, którzy wzajemnie się respektują, szanują i dają świadectwo, że kochają się i działają razem na chwałę Boga i dla dobra wszystkich ludzi. 7. Z uczuciami szczerej przyjaźni pozdrawiam Was i powierzam te rozważania Waszej refleksji. Proszę Boga Wszechmogącego, by takie uczucia przyczyniły się wszędzie do rozwijania relacji nacechowanych większym zrozumieniem i współpracą między chrześcijanami i muzułmanami; będzie to ważny wkład w przywracanie i umacnianie pokoju wewnątrz krajów i między narodami, zgodnie z głębokim pragnieniem wszystkich wierzących i wszystkich ludzi dobrej woli. Kardynał Paul Poupard, Przewodniczący Arcybiskup Pier Luigi Celata, Sekretarz