Józef Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Otrzymał staranne wychowanie i wykształcenie i został inżynierem wojskowym. Po wybuchu powstania styczniowego przyłączył się do walczących i był jednym z przywódców. Pochwycony przez Rosjan, został zesłany w roku 1864 na dziesięć lat przymusowych robót na Syberii. Po odzyskaniu wolności był wychowawcą błogosławionego Augusta Czartoryskiego. W roku 1877 wstąpił do karmelitów bosych i otrzymał imię Rafała od św. Józefa. święcenia kapłańskie przyjął w 1882 roku w Czernej koło Krakowa. Odznaczał się wielką gorliwością w życiu zakonnym i kapłańskim. Niestrudzenie oddawał się posłudze sakramentu pokuty i kierownictwu duchowemu. Odnowił karmelitów bosych w Polsce. Zmarł w Wadowicach 15 listopada 1907 roku. W roku 1983 papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych, a w 1991 roku ogłosił go świętym. W najbliższym 2007 roku będzie obchodzić 100. rocznicę jego śmierci. Aby dobrze przygotować się do obchodów tej rocznicy, prowincjałowie polskich prowincji karmelitów bosych wystosowali list. Oto jego treść. List Prowincjałów Polskich Prowincji Karmelu Terezjańskiego z okazji Stulecia Śmierci Świętego Rafała Kalinowskiego (1907-2007) Drodzy Bracia i Siostry w powołaniu karmelitańskim, Droga Rodzino Karmelitańska, Drodzy w Chrystusie, Bracia i Siostry, 1. Miłujący człowieka Bóg nie pozostawia go samego na drogach doczesności, ale towarzyszy mu i przychodzi z pomocą. W wyjątkowy sposób czyni to przez swoich świętych. Są Jego darem nie tylko dla społeczności Kościoła. Posyła ich do całej ludzkości wyznaczając im ponadczasowe misje. Święci nie przemijają, a ich przesłania nie tracą na ważności. Zawsze będą aktualne ponieważ zasadniczą ich treścią są: wiara, nadzieja i miłość. Oprócz tych uniwersalnych wartości święci otrzymują specyficzne misje, wiążące ich z życiem konkretnych środowisk. 2. Rok 2007 w Polskim Karmelu Terezjańskim obchodzony będzie jako Rok Świętego Rafała Kalinowskiego. Dokładnie 15 listopada 2007 roku przypada setna rocznica śmierci tego wielkiego zakonnika, syna polskiego narodu i Zakonu Karmelitów Bosych. Tak szacowna rocznica mobilizuje nas do ponownego spojrzenia na dziedzictwo życia Świętego Karmelity, a przede wszystkim na przesłanie, jakie Bóg przekazuje ludzkości w jego osobie.

Józef Kalinowski urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. Otrzymał staranne wychowanie, wykształcenie i został inżynierem wojskowym. Po wybuchu powstania styczniowego przyłączył się do walczących i był jednym z przywódców. Pochwycony przez Rosjan, został zesłany w roku 1864 na dziesięć lat przymusowych robót na Syberii. Po odzyskaniu wolności był wychowawcą błogosławionego Augusta Czartoryskiego. W roku 1877 wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych i otrzymał imię Rafał od św. Józefa. Święcenia kapłańskie przyjął w 1882 roku w Czernej koło Krakowa. Odznaczał się wielką gorliwością w życiu zakonnym i kapłańskim. Niestrudzenie oddawał się posłudze sakramentu pokuty i kierownictwu duchowemu. Odnowił Zakon Karmelitów Bosych w Polsce. Zmarł w Wadowicach 15 listopada 1907 roku. 3. Bóg daje świętych, zadaniem zaś Kościoła jest rozpoznanie ich ponadczasowej wielkości i misji. W 1983 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, podczas drugiej pielgrzymki do Ojczyzny, ukazał postać ojca Rafała społeczności Kościoła i świata wynosząc go do chwały błogosławionych w czasie Mszy świętej na Błoniach krakowskich. Beatyfikacja była wyraźnym sygnałem ze strony Ojca Świętego, że oto w tym prostym zakonniku skrywają się drogocenne perły, które należy wydobyć. Kilka lat później ten sam Papież zaliczył go w poczet świętych podczas Mszy świętej w Bazylice św. Piotra w Rzymie, w 1991 roku, potwierdzając znaczenie i aktualność przesłania Świętego Rafała. Jakie więc ewangeliczne perły skrywa w sobie święty Rafał? Czego uczy obecne pokolenia Polaków żyjące w jednoczącej się Europie, stykające się z wielkim bogactwem narodowych kultur, ale też i niemałą ilością napięć i konfliktów społecznych? O czym przypomina słabnącym w wierze rodakom? Duch pojednania. Zapraszając Prezydentów Litwy i Rzeczpospolitej Polskiej do Rzymu na kanonizację ojca Rafała Jan Paweł II pragnął dać do zrozumienia, że jedną z cennych pereł dziedzictwa nowego Świętego jest duch pojednania. Relacje między Polską a Litwą były w tym czasie nacechowane uprzedzeniami i napięciami. Ojciec Święty pokazał więc w świętym Rafale drogę do pojednania. Rozpoczyna się ona w sercu człowieka, który wpierw musi pojednać się z Bogiem. Bez tego pojednania nie można w prawdzie przebaczyć drugiemu człowiekowi, szczególnie wówczas, gdy miały miejsce krzywdy we wzajemnych relacjach. Święty Rafał przeszedł długą wewnętrzną drogę, zanim w całkowitej wolności przebaczył tym, którzy go więzili i zmuszali do nieludzkiej pracy, depcząc godność. Odgórne działania nie przyniosą właściwego skutku, jeśli nie zrozumie się, że pojednanie potrzebuje czasu i rozpoczyna się od rachunku zrobionego własnemu sumieniu. Dopiero w świetle przebaczenia zyskanego od Boga można iść dalej, by spotkać się z człowiekiem i przebaczyć. Serce wierne i otwarte na współczesność. Święty Rafał przemierzył za życia ogromne przestrzenie geograficzne stykając się z ludźmi różnych kultur i systemów politycznych. Polska, Rosja i Francja były zasadniczymi etapami jego itinerarium. W każdym z tych miejsc zamieszkiwał bez kompleksów, podejmując na miarę swych możliwości służbę otaczającym go ludziom. Cechowała go otwartość pełna życzliwości. To był jego dialog z współczesnością. Nie czynił różnicy między ludźmi ze względu na religię, język, zwyczaje, stan społeczny czy wykształcenie. Przyjmował życie takim, jakim mu zostało dane. Ta otwartość zjednywała mu wiele serc. Nigdy jednak nie zatracił swej własnej tożsamości. Żyjąc w innych kulturach zachował duchowe i intelektualne dziedzictwo własnego narodu. Nie sprzedał się światu, chociaż ten po wielokroć roztaczał przed nim kuszące perspektywy.

Młodzież w centrum uwagi. Stykając się w czasie zesłania na Syberii z ogromnym ubóstwem materialnym, intelektualnym i duchowym tamtejszej ludności, a także swych towarzyszy niedoli, święty Rafał zobaczył człowieka poniżonego. Była to bolesna lekcja. Powrócił stamtąd z przekonaniem o ogromnej wartości trudu inwestowanego w młodość, ten czas najbardziej chłonny i decydujący o przyszłym kształcie człowieka. Będąc już we Francji realizuje to przekonanie przyjmując posadę wychowawcy księcia Augusta Czartoryskiego, wyniesionego kilka lat temu przez Jana Pawła II do chwały błogosławionych. W dziele wychowawczym święty Rafał kładł nacisk na formowanie całego człowieka. W polu jego zainteresowania był i duch i intelekt. To całościowe spojrzenia w dziele formacji młodych jest koleją cenną perłą dziedzictwa świętego Rafała. Odwaga wobec trudności. Gdy w burzliwych czasach reformy szesnastowiecznego Karmelu święty Jan od Krzyża zostaje uwięziony przez swoich współbraci, święta Teresa od Jezusa pisze w liście z 1578 roku: «Okrutnie traktuje Bóg swoich przyjaciół. W rzeczywistości jednak nie czyni im nic złego, przecież tak samo postąpił ze swoim Synem». W całej prawdzie odnosi się to także do świętego Rafała. Można by sądzić, że Bóg potraktował go okrutnie. Życie jest bez wątpienia pięknym chociaż zarazem i trudnym darem. To, co w człowieku najcenniejsze kształtuje się w sytuacjach dla niego niełatwych i tajemniczych. Święty Rafał uczy nas odwagi trwania w wierze i ufności w podobnych okolicznościach. Tych kilka zasadniczych rysów duchowości świętego Rafała, które wymieniliśmy, nie wyczerpuje bynajmniej bogactwa jego ducha. Człowiek, który żył w całej pełni Ewangelią jest na wskroś ewangeliczny. Staje się głęboki, bo nieosiągalna jest głębia Bożej Mądrości. Stąd do świętego Rafała, jako do swego patrona, odwołują się sybiracy, wychowawcy, kolejarze, inżynierzy, młodzież. Każdy, kto zechce spotkać się z nim znajdzie wielkie bogactwo, wciąż nie do końca jeszcze odkryte. 4. Przygotowany przez Zarządy obydwu Prowincji program obchodów Roku Świętego Rafała to przede wszystkim realizacja zamierzenia o spopularyzowaniu wielkiego dziedzictwa Świętego. Uroczystości rocznicowe obejmą więc celebracje liturgiczne, sesje naukowe i programy kulturalne. Do wsparcia tych inicjatyw oraz uczestnictwa w nich zostały zaproszone autorytety państwowe i kościelne. Zwracamy się ponadto z apelem do wszystkich osób, grup i środowisk karmelitańskich, by na miarę swych możliwości włączyły się w program obchodów rocznicowych przybliżając przez publikacje, spotkania i inne formy oddziaływania osobę i przesłanie świętego Rafała. Życzymy wszystkim, by rok 2007, Rok Świętego Rafała, zaowocował licznymi spotkaniami ze Świętym i głębszym wejściem w tajemnice jego życia. W nich ukryty jest Bóg. To jest przecież misja świętych – do Boga prowadzić. o. Albert St. Wach, OCD Prowincjał Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych o. Marian Stankiewicz, OCD Prowincjał Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych Kraków - Warszawa, dnia 16 lipca 2006 r.