Nie zdobył się również na etyczną refleksję nad tym, co się działo w Polsce w ostatnich latach. Tradycyjnie wykorzystywany był przez polityków i nie reagował - pisze Łoziński. "Nie lękajcie się, zwyciężymy. Zło dobrem zwyciężaj. Po wyborach czyńmy to, co mówił papież" - tych słów nie wypowiedział jakiś prawicowy polityk odwołujący się do chrześcijaństwa, lecz lider Lewicy i Demokratów Aleksander Kwaśniewski w czasie wiecu wyborczego w Łodzi. Gdy LPR pokazała kontrowersyjny spot antywojenny, w którym były akcenty antysemickie, jej lider Roman Giertych tłumaczył jego przesłanie poglądami Jana Pawła II - wylicza publicysta Dziennika. O ile prawicowi politycy często w przeszłości argumentowali swoje inicjatywy polityczne nauczaniem Kościoła, o tyle wykorzystanie osoby Jana Pawła II przez lidera LiD wydaje się zjawiskiem nowym. Można je próbować wytłumaczyć najnowszymi wynikami badania "Diagnoza społeczna 2007" profesora Janusza Czapińskiego, które pokazują, że w ciągu ostatnich dwóch lat w polskim społeczeństwie nastąpiło poważne przewartościowanie poglądów. Zdecydowana większość Polaków przyznaje się do wartości konserwatywnych. Jak widać, zjawisko to próbowali wykorzystać też politycy - w tym lider LiD, odwołując się do symboli religijnych - zauważa Łoziński. Jednak - zdaniem Łozińskiego - sposób, w jaki to robili, wskazuje, że politycy nie mają pojęcia o nauczaniu Kościoła. Odwołanie się do osoby Jana Pawła II na wiecu lewicy, która w tej kampanii bodaj jako jedyna partia walczyła z Kościołem, czy tłumaczenie poglądami naszego papieża spotu z elementami antysemickimi, gdy powszechnie wiadomo, że Jan Paweł II wprost nauczał, że antysemityzm jest grzechem - pokazuje, iż politycy traktują Kościół czysto instrumentalnie. Tymczasem katolicka nauka społeczna tłumaczy, że polityk promujący rozwiązania wypływające z wiary nie powinien powoływać się na argumentację religijną - bo w systemie demokratycznym nie wszyscy ją akceptują - lecz pokazywać obiektywne zalety danych propozycji. I tak na przykład, zasada pomocniczości jest wartością nie tylko dlatego, że promuje ją Kościół, lecz także dlatego, że jest obiektywnie dobrym rozwiązaniem społecznym. Jak zwykle w czasie kampanii wyborczych wszyscy bacznie obserwowali, kogo poprze Radio Maryja. Już na początku wyborczego wyścigu jeden z ojców redaktorów zadeklarował, że tym razem media ojca Tadeusza Rydzyka zachowają bezstronność i nie będą agitować za żadną partią. I rzeczywiście - od początku istnienia Radia Maryja o. Rydzyk nie powiedział wprost, na kogo głosować. Zastosował jednak inne rozwiązanie. Przez cały okres kampanii w głównych programach publicystycznych jego mediów występowali tylko politycy popieranego przez niego ugrupowania, czyli Prawa i Sprawiedliwości, a piątkowy wieczór przed ciszą wyborczą był w rozgłośni prawdziwym wiecem PiS z udziałem premiera Jarosława Kaczyńskiego.

O ile postępowanie o. Rydzyka było do przewidzenia, o tyle dużym zaskoczeniem była audiencja lidera Platformy Obywatelskiej u kardynała Stanisława Dziwisza - napisał Łoziński. - Oczywiście, metropolita krakowski może przyjmować, kogo chce i kiedy chce, ale tak się złożyło, że w okresie kampanii przyjął jedynie Donalda Tuska, i to na trzy dni przed wyborczą niedzielą. Zaraz po audiencji Tusk nie omieszkał pochwalić się wizytą u kardynała na konferencji prasowej. Oba przypadki, choć tak różne, to przykłady zaangażowania duchownych w kampanię, przed którą tak bardzo starał się ustrzec Kościół. O ile jednak o. Rydzyk zdążył nas przyzwyczaić do swojego politycznego temperamentu, o tyle kardynał Dziwisz w tej sferze był dotychczas bardzo ostrożny. Na tydzień przed wyborami wierni usłyszeli w kościołach specjalne słowo biskupów na temat wyborów. Biskupi m.in. przypomnieli, że głosowanie jest moralnym obowiązkiem. Znaczny fragment dokumentu poświęcili przypomnieniu o zasadzie bezstronności instytucji kościelnych i niepopieraniu żadnej partii politycznej - przypomina publicysta. Dokument na pewno jest bardzo ważny, ale czy w czasie kampanii wyborczej powinien być jedynym przejawem aktywności biskupów? Episkopaty w innych krajach europejskich w podobnych dokumentach analizują szczegółowe problemy danego kraju w kontekście nauczania Kościoła i wskazują konkretne rozwiązania. Co więcej - wzywają wyborców do sprawdzenia, jak politycy wywiązali się ze swoich zobowiązań. Przed wyborami w 2005 roku w Szkocji biskupi tego kraju przypominali wyborcom, aby - w imię solidarności z ubogimi - rozliczyli rząd Wielkiej Brytanii z tego, dlaczego nie przeznaczył obiecanego 0,7 proc. PKB na rzecz pomocy krajom rozwijającym się. Tymczasem nasi biskupi nie wykorzystali szansy, jaką daje kampania i nie podjęli próby ukazania nauczania Kościoła na temat problemów, jakimi w tym czasie żyła Polska, czyli korupcji, deubekizacji, polityki prorodzinnej czy wizji załamania się systemu emerytalnego w związku z zapaścią demograficzną. Poza hasłami "trzeba prowadzić politykę prorodzinną" nie zaproponowali żadnych konkretnych rozwiązań, nie poddali osądowi żadnego z istniejących, nie skrytykowali złych. W ostatnich dwóch latach wypowiedzieli się jedynie na temat lustracji, i to też przymuszeni sytuacją zewnętrzną. Dziwi również, że żaden oficjalny przedstawiciel Kościoła nie zareagował na wykorzystywanie w kampanii przez Kwaśniewskiego i Giertycha autorytetu Jana Pawła II. Czy obawa przed mieszaniem się do polityki przeważyła nad obroną dobrego imienia papieża? - pyta na zakończenie Łoziński.