Teresa Wontor-Cichy z działu historyczno-badawczego Muzeum przypomniała okoliczności śmierci męczeńskiej o. Kolbego i ważne wydarzenia z czasu jego pobytu w Oświęcimiu. Opowiadała o szczególe dotyczącym śmierci głodowej w obozie. Więźniowie skazywani na taką śmierć dobijani byli zastrzykiem fenolu nie w celi śmierci, ale obok - w szpitalu obozowym. Po czym byli odprowadzani z powrotem do celi, gdzie następował zgon. "Podobny los musiał spotkać św. Maksymiliana" - twierdzi historyk obozu. Krewny św. Maksymiliana, osiemdziesięciotrzyletni Jan Kieszniewski na spotkanie z braćmi przywiózł kopię listu, który napisał w jego obecności najstarszy brat św. Maksymiliana, Franciszek Kolbe. List ten był odpowiedzią na wiadomość od matki, że św. Maksymilian zginął w obozie. Franciszek Kolbe próbuje w nim, pocieszyć swoją matkę i wlać w nią nadzieję po stracie syna-zakonnika. "Wola Boża jednak chciała inaczej, widocznie dopełnił na świecie swojej świętości i posłannictwa, więc musiał pójść po nagrodę, która już na niego czekała. Mamo, jemu lepiej niż nam, bo celu dopiął i to w ten sposób, w jaki marzył" - czytamy w liście. "Smucić się nie mamy prawa, najwyżej pałać świętą zazdrością i cieszyć się, że mu się udało. Z drugiej strony ból dokucza, ból egoizmu, a właściwie wspólnoty krwi" - napisał do swojej i św. Maksymiliana matki Franciszek Kolbe. Po spotkaniu z zaproszonymi gośćmi, bracia klerycy wzięli udział w Mszy św. dziękczynnej za św. Maksymiliana. Przewodniczył jej prowincjał franciszkanów z Krakowa o. Kazimierz Malinowski. Wyższy przełożony zachęcał braci, aby na wzór św. Maksymiliana wymagali od siebie jak najwięcej i aby pragnęli być świętymi.