publikacja 17.02.2008 09:49
W Belgii zakończyła obrady Unia Europejskich Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych. Przewodniczący i delegaci 38 konferencji zakonnych z 26 krajów Europy skierowali orędzie do osób konsekrowanych ze Starego Kontynentu.
W orędziu piszą, że Europa jest kontynentem o dużych możliwościach, że „jest ziemią obiecaną, często niedostępną dla biednych, którzy pukają do jej bram i szukają miejsca nadziei i sprawiedliwości”, ale także, że jest kontynentem z ubóstwem o różnych obliczach. Zakonnice i zakonnicy podkreślają, że osoby konsekrowane na różnych etapach historii przyczyniły się w istotny sposób do ukształtowania tożsamości kulturowej i do odkrycia ludzkich i chrześcijańskich wartości, i że pragną, aby te korzenie nie zostały zatracone. Podczas tygodniowego spotkania (11-17 lutego 2008 r.) uczestnicy Unii zastanawiali się, co przynosi Europie życie wspólnotowe. Dlatego orędzie prawie w całości poświęcili tej kwestii. „Ten wkład pragniemy wnieść w tworzenie Europy jako osoby konsekrowane i równocześnie jako jej obywatele” - deklarują. Przedstawiciele konferencji zakonnych piszą, że religijne życie wspólnotowe jest miejscem spotkania z Chrystusem, jest szkołą, w której uczymy się przechodzenia od „ja” do „my”, jest szkołą relacji, pojednania i przebaczenia oraz gościnności. Zdaniem uczestników zebrania generalnego religijne życie wspólnotowe naznaczone Ewangelią zakłada również misję głoszenia Królestwa Bożego. „Aby ją wypełnić należy szukać nowych dróg: skromna obecność pomiędzy ludźmi, rosnąca współpraca pomiędzy instytutami a świeckimi i nowy język, będący językiem nadziei, solidarności i miłosierdzia” – piszą w ostatnich zdaniach orędzia. Poniżej publikujemy pełny tekst orędzia w tłumaczeniu dwóch polskich franciszkanów: o. Roberta Kiełtyki i o. dk. Grzegorza Romańskiego. Unia Europejskich Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych (UCESM) powstała w 1983 r. Służy wzajemnej współpracy pomiędzy zakonami i odczytywaniu roli osób konsekrowanych we współczesnym świecie.
Osoby konsekrowane na różnych etapach historii przyczyniły się w istotny sposób do ukształtowania tożsamości kulturowej i do odkrycia ludzkich i chrześcijańskich wartości. Pragniemy się do tego przyczynić, aby owe korzenie nie zostały zatracone. My, osoby konsekrowane czujemy się synami i córkami Europy z jej często bolesną historią. Żyjemy tymi samymi napięciami, sprzecznościami i słabościami jak wszyscy inni. Równocześnie jesteśmy przedstawicielami ogromnej duchowej spuścizny i ideału braterstwa. Wierzymy, że religijne życie wspólnotowe jest darem Ducha Świętego, któremu Bóg daje pierwszeństwo. Jest ono miejscem spotkania z Chrystusem, który nas jako pierwszy umiłował, wybrał i zjednoczył. Z Jego łaski odpowiadamy na Jego widzialną miłość z wiarygodnym, radosnym i zrozumiałym braterstwem. Wierzymy, że religijne życie wspólnotowe jest szkołą, w której uczymy się przechodzenia od „ja” do „my” i rozbudzania pasji do wspólnych spotkań. Wierzymy, że religijne życie wspólnotowe jest szkołą relacji, w której więź z innymi przeżywana jest z cierpliwością i wytrwałością. W tym miejscu skupia się potencjał każdego z jego uczestników z trudnościami i słabościami. Siła tej więzi tworzy wspólnotę, która wytrzymuje różnice i napięcia. Wierzymy, że religijne życie wspólnotowe jest szkołą pojednania i przebaczenia. Poszukując prawdy, mamy świadomość własnych zranień i granic, uznając zło w nas. Żałując za niesprawiedliwość i zło, które jest w nas, chcemy być znakiem przebaczenia i pokoju. Wierzymy, że religijne życie wspólnotowe jest szkołą gościnności, w której jest miejsce dla Boga i bliźniego. Dzięki temu jesteśmy zdolni usłyszeć krzyk wyłączonych, poniżonych, zubożałych i migrantów. Poruszeni umiłowaniem ludzkości, pragniemy wykorzystać wszelkie środki i znaki dla przywrócenia ludziom ich godności. Wierzymy, że naznaczone Ewangelią religijne życie wspólnotowe zakłada misję głoszenia Królestwa Bożego. Aby ją wypełnić należy szukać nowych dróg: skromna obecność pomiędzy ludźmi, rosnąca współpraca pomiędzy instytutami a świeckimi i nowy język, będący językiem nadziei, solidarności i miłosierdzia. Ten wkład pragniemy wnieść w tworzenie Europy jako osoby konsekrowane i równocześnie jako jej obywatele.