Maria De Mattias - mówił abp Kowalczyk - niesie mieszkańcom Bolesławca również przesłanie o miłości do młodzieży. Stwierdził, że w obecnych czasach bardzo wiele mówi się o młodzieży, o nowych wyzwaniach dla niej, o umiejętnym korzystaniu z wolności, o wychowaniu bezstresowym. Podkreślił, że troska o wychowanie młodego pokolenia w rodzinie, szkole, środowisku społecznym jest istotnym zagadnieniem także dla przyszłości takich społeczności, jak mieszkańcy Bolesławca. - Od św. Marii De Mattias możecie czerpać wskazówki, jak to czynić - stwierdził nuncjusz. Dodał, że święta może stanowić dla młodzieży wzór do naśladowania w dawaniu świadectwa uformowanego na prawym sumieniu i ewangelicznym przesłaniu człowieczeństwa. Historia Marii De Mattias i założonego przez nią Zgromadzenia Adoratorek Krwi Chrystusa wiąże się nierozerwalnie z Bolesławcem. Swą misję siostry rozpoczęły w tym mieście w 1946 r. Oddając miasto pod patronat św. Marii de Mattias, jego władze wyraziły nadzieję, że święta, która stała się wzorem oddania w służbie ludziom poprzez krzewienie idei miłosierdzia, pokoju i jedności między ludźmi, będzie wypraszać potrzebne łaski dla mieszkańców Bolesławca. Rada Miasta wyraziła przeświadczenie, że działalność sióstr ze Zgromadzenia Adoratorek Krwi Chrystusa, przyczyni się do rozwoju duchowego społeczności lokalnej oraz uwrażliwi ją na potrzeby drugiego człowieka. Maria De Mattias urodziła się 4 lutego 1805 roku w Vallecorsa we Włoszech w zamożnej i głęboko religijnej rodzinie. Zgodnie z ówczesnymi kanonami wychowania nie uczęszczała do szkoły. Jej pierwszym nauczycielem był ojciec, Giovanni De Mattias, który przekazując jej wiedzę teologiczną, zaszczepił w niej miłość do Boga oraz podziw i szacunek dla człowieka – najwspanialszego dzieła Stwórcy. Niezatarte wspomnienia pozostawił w niej tragiczny okres walk bratobójczych, które w latach 1810-1825 toczyły się w okolicach jej rodzinnej miejscowości. Głębsze zainteresowanie religią i życiem duchowym zrodziło się w niej w 1822 r. pod wpływem misji ludowych głoszonych przez św. Kaspra Del Bufalo, krzewiciela kultu Najświętszej Krwi Jezusa. Św. Maria stała się poniekąd spadkobierczynią jego przesłania i kontynuatorką jego dzieła. W wieku 29 lat, za radą swego kierownika duchowego ks. Giovanniego Merliniego założyła w Acuto, niedaleko Rzymu, Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa. Nowa wspólnota zakonna rozpoczęła swą działalność w szkole, która została jej powierzona przez administratora apostolskiego diecezji Anagni. Maria, która sama nauczyła się czytać i pisać, otwierała nowe drogi obecności kobiety w Kościele i w życiu społecznym. Ustanowiła szkoły niepubliczne dla dziewcząt w czasach, gdy kobiety nie miały większych możliwości edukacyjnych. Nie ograniczała się wyłącznie do szkół. Prowadziła katechezy dla kobiet i dziewcząt, by uczyć je miłości do Jezusa i zasad życia chrześcijańskiego. Jej katechezy przyciągały wielu ludzi, a mężczyźni — głównie pasterze, którym ówczesna obyczajowość nie pozwalała uczestniczyć w organizowanych przez nią spotkaniach, słuchali jej z ukrycia. Z czasem stała się wielką i znaną kaznodziejką, cenioną przez dzieci i dorosłych, ludzi prostych i wykształconych. Szerzyła kult Naświętszej Krwi, głosiła miłosierdzie i zabiegała o pokój i jedność między ludźmi. Nowe zgromadzenie rozwijało się bardzo szybko. Dzięki swej charyzmatycznej osobowości św. Maria założyła niemal 70 placówek we Włoszech, w Anglii i Niemczech. Obecnie zgromadzenie działa w dziewięciu prowincjach na całym świecie. Maria zmarła 20 sierpnia 1866 r. w Rzymie w opinii świętości. Papież Pius IX w dowód uznania dla jej zasług polecił postawić na jej grobie pomnik z płaskorzeźbą zainspirowaną słowami proroka Ezechiela: ossa aride, audite verbum Domini — "suche kości, słuchajcie słowa Pańskiego". Beatyfikował ją Pius XII 1 października 1950 r. Kanonizowana została 18 maja 2003 r. Zgromadzenie Adoratorek Krwi Chrystusa jest bardzo związane z Bolesławcem. Pierwsze siostry przybyły tu w 1946 r. wraz z reemigrantami z ówczesnej Jugosławii. Ideały świętej założycielki znalazły odzwierciedlenie na ziemi bolesławieckiej, która w okresie powojennym stanowiła swoisty tygiel kulturowy ze względu na osiedlanie się na tych terenach ludności polskiej, zamieszkującej dotychczas różne kulturowo tereny Europy, m.in. dzisiejszą Chorwację, Serbię, Bośnię i Hercegowinę, Francję oraz Ukrainę.