Wymodlić, a nie kupić

To na pewno bardzo trudne doświadczenie dla małżonków. Wielu klęka na kolana i prosi o dziecko, a Pan Bóg często ich wysłuchuje.

Dane statystyczne pokazują, że w Polsce coraz więcej małżeństw nie może mieć dzieci. Mówi się nawet, że co szóste małżeństwo jest bezpłodne. To na pewno bardzo trudne doświadczenie dla małżonków. Wielu klęka na kolana i prosi o dziecko, a Pan Bóg często ich wysłuchuje. Ci, którzy nie otrzymują tego daru, próbują odnaleźć sens życia, angażując się w działalność na rzecz innych. Często adoptują dzieci. Nie do pomyślenia byłoby dla nich "kupienie" dziecka poprzez zakazaną przez Kościół technikę in vitro czy inseminację. - Już osiem lat byliśmy małżonkami i nie mieliśmy dziecka, choć bardzo go pragnęliśmy. Z badań lekarskich wynikało, że wszystko jest w porządku, ale maleństwa nie było. Daliśmy więc sobie spokój. Rozmawialiśmy ze sobą, że tyle małżeństw też nie ma dzieci. Właściwie pogodziliśmy się z tą myślą. Wiedzieliśmy z mężem, że nie zrobimy nic, co byłoby niezgodne z naszymi sumieniami, z nauką Kościoła. Mój mąż mówił: kupiliśmy mieszkanie, samochód, meble. Dziecka jednak nie kupimy. Albo Bóg nam je da, albo będziemy razem we dwoje - opowiada pani Elżbieta z Krakowa. Dziecko przez adopcję Pani Agata wcześnie dowiedziała się o niepłodności swojego męża. Bardzo jednak pragnęli dziecka. Po kilku latach złożyli stosowne dokumenty i adoptowali 3-tygodniowego Mikołaja. Teraz myślą o kolejnym dziecku. Są szczęśliwymi rodzicami, choć - jak mówi pani Agata - trochę jej szkoda, że pod swoim sercem nie czuła bicia serca własnego dziecka. Małżonkowie nie wyobrażają sobie jednak, żeby mogli starać się o potomstwo w inny sposób niż naturalny, zgodny z ich sumieniem. - Jestem lekarzem i wiem, w jaki sposób odbywa się sztuczne zapłodnienie. Nikt mi nie powie, że tam nie giną istoty ludzkie, bo ja to znam, widziałam. Chcę być odpowiedzialną mamą, która dba o życie, a nie kosztem jednego życia zabija inne - podkreśla pani Agata. Pani Zofia z Krosna obecnie jest mamą trójki dzieci. Nie wszystkie jednak nosiła w swoim łonie, które przez długi czas było zamknięte. Przez ponad 10 lat małżeństwo Zofii i Henryka było bezdzietne. W tej sytuacji małżonkowie postanowili zaadoptować dziecko. - Mieliśmy pracę, dom, pieniądze. Nie mieliśmy dziecka, z którym moglibyśmy spędzać swój czas, ofiarować mu swoją miłość. Kiedyś żona zaproponowała, żebyśmy zaadoptowali dziecko. Po zastanowieniu zgodziłem się. Złożyliśmy papiery i po jakimś czasie przywieźliśmy do domu rodzeństwo: czteroletnią dziewczynkę i dwuletniego chłopca - opowiada pan Henryk. Jego żona dodaje: - Rok później zostałam mamą trzeciego dziecka - tym razem zupełnie naszego, dwoje adoptowanych maluchów przyniosło nam błogosławieństwo Boże.

I tak w domu pani Zofii i Henryka wychowuje się trójka dzieci. Rodzice podkreślają, że nie robią różnicy między nimi. - Cała trójka to nasze dzieci i bardzo je kochamy - mówią zgodnie. Niedawno, bo pół roku temu, dwumiesięcznego Krzysia adoptowali małżonkowie Joanna i Piotr z Podbeskidzia. - Jesteśmy podwójnie szczęśliwi. Mamy teraz dla kogo żyć, a Krzyś stał się naszym oczkiem w głowie. Nasi znajomi, którzy początkowo nam się bardzo dziwili, a nawet odwodzili od naszego pomysłu, dwa tygodnie temu przywieźli do swojego domu maleńką Anię. Obydwoje są bardzo szczęśliwi i mam nadzieję, że dziewczynka także - mówi pani Joanna. Tylko we dwoje - Jestem mężatką już 12 lat. Niestety, do tej pory nie doczekaliśmy się potomstwa, choć bardzo go pragniemy - rozpoczyna swoją opowieść pani Maria z Krakowa. - Ponieważ jakoś nie umiemy zdecydować się na adopcję, postanowiliśmy służyć ludziom w inny sposób - dodaje. Pani Maria jest nauczycielką. - Właściwie każdą wolną chwilę poświęcam swoim uczniom. Moje bycie w szkole to nie tylko 18 godzin etatu. Pomagam dzieciom w lekcjach, chodzę z nimi na wycieczki, tłumaczę trudniejsze tematy. Dzieci widzą moje oddanie i lgną do mnie. Cieszę się, że właśnie w ten sposób mogę siebie realizować - podkreśla nauczycielka, dodając, że jej mąż także czuje się spełniony. - Marek jest lekarzem, więc wiele godzin dziennie spędza w szpitalu. Kiedy wracamy do domu, mamy już tylko czas dla siebie. Staramy się go nie marnować - mówi pani Maria. Pani Monika z Katowic jest mężatką od czterech lat. Nie doczekała się do tej pory dziecka i wszystko na to wskazuje, że mieć go nie będzie. - Chyba, że zdarzy się cud - mówi pani Monika. Małżonkowie przeszli już całe leczenie. - Rokowania są dla nas jak najbardziej niepomyślne, ale na żadne in vitro na pewno się nie zdecydujemy - podkreśla pan Robert, mąż pani Moniki. - Mój mąż całymi dniami jest w pracy, więc aby nie siedzieć w domu i nie myśleć, jak jestem pokrzywdzona, działam w różnych organizacjach. To wypełnia mój czas, oczywiście poza pracą - mówi pani Monika.

Na kolanach przed Bogiem Jak trudno jest żyć bez dziecka, kiedy się go pragnie, wiedzą tylko ci, którzy tego doświadczyli. Ta droga jednak często umacnia małżonków w wierze, miłości i nadziei. Wiele par małżeńskich klęka wtedy i modli się: "Panie Boże, prosimy Cię o dziecko, lecz nie nasza, lecz Twoja wola niech się spełni"... Pani Beata wyszła za mąż w 1985 r. Mijały lata, upragnione potomstwo nie pojawiało się. Wszystkie rady lekarzy, lekarstwa były bezskuteczne. - Byłam zniechęcona do życia i straciłam wszelką nadzieję na macierzyństwo - opowiada pani Beata. Wtedy małżonkowie zaczęli codziennie modlić się o dar życia. Pewnego dnia pani Beata spotkała na swojej drodze kapłana, któremu zwierzyła się ze swojego problemu, a ten powiedział jej krótko: "Módl się za wstawiennictwem bł. Karoliny Kózkówny". - Przez rok razem z mężem odmawialiśmy modlitwę, którą podarował mi wspomniany ksiądz. Po siedmiu latach od wstąpienia w związek małżeński zostałam mamą Przemka. Jestem bardzo szczęśliwa i wiem, kto u Boga wyprosił mi łaskę macierzyństwa - podkreśla pani Beata. Przemek nie jest jedynym dzieckiem, jakie dla swoich czcicieli wyprosiła bł. Karolina. Na stronie internetowej sanktuarium bł. Karoliny w Zabawie znajduje się m.in. takie świadectwo napisane przez panią Jadwigę: "Pragnieniem naszej 34-letniej córki było zostać matką. Niestety córka od około 10 lat nie mogła zajść w ciążę albo roniła. W ostatnich latach wystąpiły niepokojące stany psychiczne, dokuczały jej rozliczne choroby fizyczne, wpadła w depresję. Byliśmy bezradni. Będąc w Zabawie modliłam się gorąco o wstawiennictwo bł. Karoliny u Pana Boga w sprawie naszego dziecka. Krótko potem córka zaszła w ciążę, promieniuje radością, którą dawno utraciła, planuje swe dalsze życie, kierując się głównie potrzebami dziecka, pragnie sprawdzić się jako dobra matka i tę największą rolę życiową dla kobiety, jaką jest macierzyństwo, dobrze wypełnić". Są i inni święci w niebie, którzy w sposób szczególny wstawiają się u Boga za niepłodnymi małżeństwami - wspomnijmy w tym miejscu choćby o św. Feliksie z Cantalice czy o św. Idzim. - Ktoś kiedyś powiedział mi, żebym modlił się o potomstwo (a od 15 lat byliśmy bez dziecka) do św. Idziego. Uczepiłem się tej myśli i niemal każdego dnia prosiłem go o pomoc. Mówiłem: "Ty wiesz, jak bardzo pragniemy dziecka. Sam byłeś takim wymodlonym, wyproszonym potomkiem. Wstaw się i za nami, byśmy mogli cieszyć się swoimi dziećmi". Zamówiłem kilka Mszy Świętych w kościele św. Idziego w Krakowie i wierzyłem, że Bóg ześle nam dziecko. Jakaż była nasza radość, gdy kilka miesięcy później żona była w stanie błogosławionym. Dziś mamy troje dzieci. Jesteśmy dozgonnymi dłużnikami św. Idziego - opowiada pan Ryszard z Krakowa.

Pasek św. Dominika W sposób szczególny małżeństwom bezpłodnym pomaga św. Dominik. U sióstr dominikanek można otrzymać pasek św. Dominika i tekst modlitwy za jego wstawiennictwem. Dzięki tej pomocy na świat przyszło już wiele dzieci. Pani Maria dowiedziała się o pasku św. Dominika właśnie z "Naszego Dziennika". Od razu napisała do sióstr dominikanek do Krakowa prośbę o dwa paski: dla córki Edyty oraz synowej Małgosi. Obie kilka miesięcy wcześniej poroniły dzieci. - Siostry przesłały mi dwa paski oraz modlitewniki. Córka od razu założyła pasek i zaczęła się gorąco modlić. Pasek dałam także Małgosi. Po miesiącu chodzenia z paskiem Edyta była w stanie błogosławionym. Powiedziała to mojej synowej i ta po miesiącu także już nosiła w swoim łonie dziecko. 13 lipca br. córka urodziła Egona, a miesiąc później 13 sierpnia Małgosia - Adrianę - cieszy się pani Maria, stała Czytelniczka "Naszego Dziennika". Jej córka Edyta dodaje: - Cuda zdarzają się tylko, kiedy się w nie wierzy. Dla kogoś postronnego i niewierzącego to wszystko będzie tylko zbiegiem okoliczności. Dla mnie pozostanie moim "małym cudem św. Dominika. Cieszę się, że święci mogą mieć w naszym życiu tak duże znaczenie, jeśli się im tylko zaufa. A przecież zaufanie to jest właśnie to, czego Bóg od nas oczekuje - żebyśmy w pełni zaufali Jemu i Jego prowadzeniu nas przez życie. Siostry dominikanki mogą wiele opowiedzieć o dzieciach, które przyszły na świat dzięki wstawiennictwu św. Dominika. Takim przykładem jest także czteroletnia Dominika. - Po kilku latach starań o dziecko daliśmy sobie spokój. Choć nie było to łatwe, pogodziliśmy się z wolą Pana Boga. I nagle spowiednik powiedział mi, żebym poszła do sióstr dominikanek po pasek. Zrobiłam tak i od tej pory codziennie z mężem modliliśmy się o potomstwo. Jakaż była nasza radość, gdy po roku w moim łonie zamieszkało nasze dziecko. Nie mieliśmy wątpliwości, kto je dla nas wyprosił - podkreśla pani Elżbieta. Jej mąż, pan Władysław, dodaje: - Na cześć świętego Dominika, który na stałe zagościł w naszym domu, daliśmy imię naszej córce. Wspólnie odwiedzamy siostry, opowiadamy o postępach córki, prosimy o modlitwę, zamawiamy tam Msze Święte. Siostry dominikanki nigdy nie odmawiają pomocy modlitewnej tym, którzy je o to proszą. Jak widać, wymodliły już niejedno dziecko. Ta "metoda" jest najskuteczniejsza - potrzeba tylko chęci, zaufania Panu Bogu, ofiarowania Mu swojego czasu i poddania się Jego woli. On jeden wie najlepiej, jaka droga jest dla nas najlepsza do uświęcenia.