Lubię czuć życie!

Weronika Pomierna

GN 14/2014 |

publikacja 03.04.2014 00:15

Damian Lemański wyruszył z Chile zupełnie sam. Miał pół roku, aby dotrzeć z plecakiem do stolicy Wenezueli, Caracas. Co dała mu podróż życia, dla której zostawił pracę i wygodne życie?

– To nie była ucieczka przed rzeczywistością. Chciałem marzenia uczynić rzeczywistością – mówi Damian Lemański Roman Koszowski /GN – To nie była ucieczka przed rzeczywistością. Chciałem marzenia uczynić rzeczywistością – mówi Damian Lemański

Styczeń 2011 r. Przenikliwe zimno. „Widziałam świetny film o chłopaku, który po studiach sprzedał to, co miał. Następnie przekazał pieniądze na cele charytatywne, a potem pojechał autostopem na Alaskę”. Słowa, które Damian Lemański usłyszał od swojej znajomej, zaintrygowały go. Jeszcze tego samego dnia płyta z rekomendowanym „Into the wild” („Wszystko za życie”) wylądowała w jego odtwarzaczu DVD. Uważaj, jakie filmy pożyczasz znajomym. Mogą przemienić ich życie. Wkrótce pojawiła się nieśmiała myśl: może warto zaryzykować? Wyruszyć w podróż, poczuć, czym jest wolność. Sprawdzić się.

Jak najdalej na południe

– Byłem wtedy na rozdrożu i czułem, że powinienem coś zmienić w swoim życiu – wspomina Damian. – Po dwóch latach nauki w studium fotografii w Warszawie znalazłem pracę. Pierwsze zarobione pieniądze, poczucie stabilizacji. Zanim się obejrzałem, minęły trzy lata. W pewnym momencie przestraszyłem się, że życie przecieka mi przez palce. Bałem się, że zupełnie wpadnę w tę pracę. Damian postanowił dać sobie parę miesięcy, aby dobrze przygotować się do wyprawy: regularnie biegał, czytał książki podróżnicze. Powiedział o swoim planie rodzinie, aby mogła oswoić się z tą myślą. Brał pod uwagę różne miejsca w Europie. Przyjaciel przekonał go, aby leciał do Ameryki Południowej. Damian zabukował bilet – jak najdalej na południe. Powrót? Tuż przed ślubem przyjaciół. Wiedział, że będzie musiał zdążyć. I dotrwać do końca. – Trochę bałem się takiej samotnej wędrówki. Wiedziałem, że jako Europejczyk z 25-kilogramowym plecakiem będę rzucać się w oczy. Starałem się zabrać tylko najpotrzebniejsze rzeczy – wspomina podróżnik. 11 listopada 2011 r. wylądował w Punta Arenas w Chile, tuż nad Cieśniną Magellana. Było kilkanaście stopni i mocno wiało. Mimo że wziął ze sobą namiot, poszedł spać do hostelu. Pojawiły się obawy, czy uda się złapać stopa w obcym kraju. Do tej pory jeździł autostopem tylko po rodzinnych Mazurach. Kładł się spać, myśląc: co ja najlepszego zrobiłem?

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.