W warunkach realnego socjalizmu był postacią nietuzinkową. Nie znam drugiego przypadku, aby człowiek o jego biografii i pochodzeniu społecznym osiągnął tak wysokie stanowisko i cieszył się niezmiennym zaufaniem Kremla, jakiego nigdy nie miał Gierek czy Kania, ale nawet Bierut czy Gomułka. 


Panicz


Urodził się w Kurowie w 1923 r., gdzie jego ojciec Władysław, ziemianin o szlacheckim rodowodzie, herbu Ślepowron, zarządzał dużym majątkiem w Trzecinach. Dwór dziadków, gdzie mieszkali, „była to posiadłość otoczona wspaniałą przyrodą, cudownymi krajobrazami” – wspominał generał po latach w rozmowie z Teresą Torańską. Imię otrzymał na część dziadka Wojciecha Jaruzelskiego, powstańca styczniowego, wywiezionego na Sybir. Okazało się, że wnuka spotka podobny los. Ojciec Władysław był znakomitym kawalerzystą. W 1920 r. ochotniczo zaciągnął się do armii, aby bronić Polski przed najazdem bolszewickim. Wojciech odziedziczył po nim zamiłowanie do koni. Była to właściwie jedyna ekstrawagancja, której oddawał się z przyjemnością, wiodąc później życie peerelowskiego dygnitarza. Na polowanie chodził niechętnie, towarzysząc głównie zagranicznym delegacjom, choć miał opinię dobrego strzelca. W suto zakrapianych żołnierskich biesiadach nie gustował, był abstynentem, nie pił, nie palił. Na tle typów, których „nie matura, lecz chęć szczera” zrobiła oficerami, wyróżniał się inteligencją, ogładą, dobrymi manierami, a czasem pańskim gestem. Nawet jako wysokiej rangi dowódca lubił w stadninach, prowadzonych przez wojsko, wybrać się wierzchem na przejażdżkę. Osobiście gratulował Janowi Kowalczykowi, gdy zdobył złoty medal olimpijski w jeździectwie w Moskwie w 1980 roku.