Premier Indii Narendra Modi złożył kondolencje „rodzinie Misjonarek Miłości”, podkreślając, że „życie s. Nirmali było służbą ubogim i upośledzonym”.

Siostra Nirmala urodziła się 23 lipca 1934 r. w Rańći, obecnej stolicy stanu Jharkhand, jako drugie z jedenaściorga dzieci hinduskiej rodziny z kasty braminów, pochodzącej z Nepalu. Jej ojciec był oficerem w armii indyjskiej. Choć jej rodzice wyznawali hinduizm, posłali córkę do Patna Women’s College – szkoły prowadzonej przez katolickie misjonarki z Karmelu Apostolskiego w Patnie, stolicy stanu Bihar. W wieku 24 lat zdobyła magisterium z nauk politycznych, studiowała także prawo i odbyła praktykę adwokacką.

W tym czasie poznała działalność Matki Teresy i zapragnęła się w nią włączyć. Nawróciła się na katolicyzm i w 1958 r. przyjęła chrzest. Do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości wstąpiła jeszcze w latach 50., gdy było ono mało znane. Była pierwszą siostrą, której powierzono misję zagraniczną – została wysłana do Panamy.

W 1976 r. założyła kontemplacyjną gałąź Misjonarek Miłości, którą kierowała do 1997 r., gdy po rezygnacji Matki Teresy została przełożoną generalną całego zgromadzenia. Podejmowała starania o beatyfikację założycielki, której dokonał św. Jan Paweł II w 2003 r., i kontynuowała jej dzieło. Nieśmiała i zakochana w życiu kontemplacyjnym, stała na czele zgromadzenia do 2009 r., gdy zastąpiła ją s. Mary Prema Pierick z Niemiec. – Nigdy nie mówiła o sobie, zawsze starała się być pomocną ubogim. Żyła w głębokiej więzi z Jezusem i aż do końca była apostołem pokoju – wspomina arcybiskup Kalkuty Thomas D’Souza. W 2009 r. rząd Indii przyznał jej drugie co do znaczenia najwyższe odznaczenie tego kraju – Padma Vibhushan za jej służbę ubogim.

Siostra Nirmala była słabego zdrowia, miała chore serce, a ostatnio także niewydolność nerek. 19 czerwca lekarze skierowali ją na dializy, jednak zakonnica wolała spędzić ostatnie dni wśród swych współsióstr i opuściła szpital.