Nowy ordynariusz sandomierski został mianowany przez papieża Benedykta XVI 13 czerwca br. Swoją posługę w diecezji biskup nominat Krzysztof Nitkiewicz rozpocznie 4 lipca. Najpierw w kurii diecezjalnej w Sandomierzu odbędzie się kanoniczne przejęcie urzędu, a później w katedrze będzie miał miejsce obrzęd konsekracji biskupiej i uroczysty ingres. „Uroczystości te mają wielkie znaczenie dla całej Sandomierskiej Diecezji i dlatego zapraszamy do udziału w nich wszystkich kapłanów, siostry zakonne oraz wiernych świeckich” – zachęcał w odczytywanym w parafiach liście bp Edward Frankowski, administrator diecezji.

Uroczysta procesja ingresu rozpocznie się w kościele seminaryjnym pw. Św. Michała Archanioła o godz. 10.00. Po modlitwie biskup nominat Krzysztof Nitkiewicz wraz z zebranymi wiernymi, duchowieństwem i siostrami zakonnymi przejdzie w procesji do bazyliki katedralnej. W drodze będzie odmawiana modlitwa różańcowa. Przy Bramie Opatowskiej biskupa nominata powita burmistrz miasta Jerzy Borowski wraz z Radą Miasta.

Liturgia w katedrze sandomierskiej rozpocznie się o godz. 11.00. Będzie jej przewodniczył nuncjusz apostolski abp Józef Kowalczyk, główny konsekrator ks. prał. Krzysztofa Nitkiewicza. Współkonsekratorami będą metropolita gdański abp Sławoj Leszek Głódź oraz metropolita lubelski abp Józef Życiński. Podczas modlitwy święceń nad głową biskupa nominata będzie trzymana otwarta księga Ewangelii, na znak, że jego głównym zadaniem jest głoszenie Ewangelii. Po obrzędzie namaszczenia głowy otrzyma insygnia biskupie: pierścień, mitrę i pastorał. Przyjmie też homagium od duchowieństwa, wiernych i władz.

Biskup nominat od 1992 r. pracował w Kongregacji Kościołów Wschodnich w Watykanie, która zajmuje się sprawami dotyczącymi katolickich Kościołów wschodnich oraz ich wiernych na całym świecie. W 2002 r. został jej podsekretarzem. Od 2003 r. pełnił też funkcję radcy w Najwyższej Radzie Papieskich Dzieł Misyjnych. Ks. prał. Nitkiewicz był zarazem rektorem ormiańskiego Kościoła Św. Błażeja w Rzymie i postulatorem w procesie beatyfikacyjnym ks. Michała Sopoćki, który w ubiegłym roku został ogłoszony błogosławionym.

Biskup Krzysztof Nitkiewicz będzie czternastym ordynariuszem diecezji sandomierskiej. Diecezja ma prawie 250 parafii i liczy ponad 700 tys. wiernych. Pracuje w niej i poza granicą 638 księży diecezjalnych oraz 70 zakonnych. Administratorem diecezji do momentu kanonicznego przejęcia przez nominata jest biskup Edward Frankowski. Na terenie diecezji mieszka biskup senior Wacław Świerzawski. Patronami diecezji są św. Stanisław biskup i męczennik oraz bł. biskup Wincenty Kadłubek.

HERB BISKUPI
Zgodnie z tradycją Kościoła praktyką jest używanie przez duchownych herbu właściwego dla stopnia piastowanej godności czy też pełnionej funkcji kościelnej. Herb wraz z dewizą tworzy tarcza z godłem herbowym oraz otaczające ją elementy wskazujące na piastowaną godność.

Herb Księdza Biskupa Krzysztofa Nitkiewicza składa się z tarczy herbowej umieszczonej na tle krzyża łacińskiego, ozdobionego pięcioma guzami w kolorze czerwieni jako symbol ran Chrystusa. Cztery promienie przecinające się za łączeniem krzyżowym mogą być interpretowane jako nawiązanie do przedstawień krzyża w tradycji wschodniej, która to tematyka wiązała się z dotychczasową posługą ks. biskupa. Całość wieńczy kapelusz w kolorze zieleni jako znak nadziei, ze sznurem zakończonym z każdej strony sześcioma chwostami, co wskazuje na godność biskupią. Liczba 12 chwostów nawiązuje do prawdy o sukcesji apostolskiej przekazywanej, aż do tej pory od samego Jezusa Chrystusa. Kapelusz pontyfikalny, zwany także prałackim lub herbowym, wywodzi się z okrągłego, czarnego kapelusza z dość szerokim rondem i sznurem zawiązywanym pod brodą, używanego dawniej, powszechnie przez duchownych w czasie podróży i pielgrzymek. W heraldyce kościelnej używany jest od XIII wieku. U dołu, Herb dopełnia dewiza biskupiego posługiwania wypisana na wstędze: Misericordias Domini Cantabo, która jest równocześnie kluczem do interpretacji samego godła herbowego oraz zawartych w nim swoistych priorytetów pasterskiej posługi Księdza Biskupa.

Tarcza herbowa jest podzielone na dwa pola. W pierwsze, górne złote pole, wpisane jest godło: feniks powstający z popiołów. Złoty kolor pola to symbol transcendencji i odnosi się do boskości Jezusa Chrystusa, słonecznego blasku wielkanocnego poranka oraz Nieba, do którego wszyscy za naszym Zmartwychwstałym Panem pielgrzymujemy. Feniks, ptak w kolorze bieli i złota symbolizuje nieśmiertelność i triumf wiecznego życia nad śmiercią. (Gdy zbliża się śmierć, ten mityczny ptak sam buduje swój stos, który zapala się od promieni słońca, a z popiołu odradza się nowy feniks. Śmierć i odrodzenie feniksa to symboliczny obraz śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa). Symbol ten popularny w kulturze Egiptu, Chin i Indii znany jest też z czasów biblijnych np. Księga Hioba 29,18, a zaadoptowany przez chrześcijaństwo już w II w., o czym świadczy dzieło Fizjologu oraz przedstawienia malarskie katakumb i w płaskorzeźbach sarkofagów. Ojcowie Kościoła używali go do wyobrażenia Chrystusowej ofiary życia złożonej na krzyżu i zmartwychwstania. Uosabia też czystości, dziewictwo w ikonografii zwłaszcza Matki Boskiej, a także naturę boską Chrystusa (pelikan miał wyrażać Jego naturę ludzką). Od XII wieku był atrybutem pokutników i dusz oczyszczających się z grzechów w płomieniach czyśćcowych. Tego ptaka zobaczyć mogą tylko ludzie czystego serca.

W drugie, dolne niebieskie pole, które jest nośnikiem symboliki maryjnej wpisana została figura srebrnego księżyca, który nawiązuje do Matki Bożej Ostrobramskiej (Ikona MB Ostrobramskiej u dołu zakończona jest półksiężycem, co od wczesnochrześcijańskich czasów jest symbolem Bogurodzicy jako Królowej Niebios). Występuje tu korelacja z chrześcijańskim przesłaniem symboliki Feniksa jako ptaka lunarnego poprzez skojarzenia z księżycem w nowiu, ale i solarnego jako ognisty ptak, co jest dopełnieniem znaczenia z pola pierwszego (górnego). Maryja w swojej czystości jest tą, która pokonuje ciemność i grzech i niesie nadzieję odnowienia, rodząc Światło ze Światłości. Samo rozczłonkowanie linią, tarczy księżyca ma znaczenie granicy pomiędzy dniem a nocą, dobrem a złem, sacrum a profanum. Podobnie jak symbol rzeki wpisanych w drugie pole u dołu w formie figury dwóch falistych linii. Symbol rzeki i przejścia należy łączyć z łaską Miłosierdzia oraz tradycją ikonograficzną przedstawień św. Krzysztofa niosącego Chrystusa. Postać świętego nawiązuje do imienia Biskupa Diecezji Sandomierskiej, a figury rzek do Wisły i Sanu, które związane są z Sandomierzem.