Zareagowali oni w ten sposób na decyzję burmistrza miasta Pekanbaru – stolicy prowincji Riau, aby wszyscy miejscowi studenci chodzili w tradycyjnym stroju, który u kobiet odsłania jedynie twarz, mężczyznom zaś nakazuje noszenie długich koszul z długimi rękawami.

 

„Sprzeciwiam się z całą mocą pomysłowi narzucania strojów muzułmańskich studentom z Pekanbaru” – powiedział włoskiej agencji misyjnej AsiaNews jeden z chrześcijan, pragnący zachować anonimowość ze względów bezpieczeństwa. Podkreślił, że decyzja ta jest „sprzeczna z konstytucją z 1945 r.”, gdyż każdy przepis prawny musi mieć „wymiar ogólny” a nie odnosić się w sposób szczególny do „jednego tylko wyznania religijnego”.

 

Zdaniem innego, również anonimowego chrześcijanina, „wprowadzenie tych nowych przepisów jest tylko krokiem do znacznie szerszego stosowania prawa islamskiego w mieście” i jest przykładem „nadużywania władzy”.

 

Jeszcze inny wyznawca Chrystusa zwrócił uwagę, że „jilbab”, czyli chusta, nie należy do kultury indonezyjskiej, ale wywodzi się z tradycji arabskiej, a narzucanie obowiązku ubierania się zgodnie z zaleceniami islamu, oznacza „plan wprowadzenia szariatu”.

Cała sprawa wzięła się z postanowienia Erizala Muluka – burmistrza Pekanbaru, o obowiązku noszenia strojów zgodnych ze wskazaniami islamu przez uczących się w tym mieście. Przepis wszedł w życie 13 lipca, obowiązuje od roku akademickiego 2009/2010 i dotyczy wszystkich miejscowych uczniów, począwszy od szkoły podstawowej, aż po studentów wyższych uczelni.

 

Zapowiadając swą decyzję Muluk próbował uspokoić społeczeństwo, że nowy przepis dotyczy jedynie rodzin muzułmańskich, zaznaczył jednak zarazem, że zamierza w ten sposób „przywrócić miejscową tożsamość kulturalną” w ramach szerszego projektu, zatytułowanego „Pekanbaru vision’s for 2021”. Jego celem jest uczynienie ze stolicy prowincji ośrodka wychowania, usług i kultury Malajów, powiązanych „podwójną nicią” z tradycją muzułmańską.

Nowym przepisom jest przychylna większość miejscowych władz islamskich, uważających, że jest to „dobra decyzja”. Stanowiska tego nie podzielają natomiast niektóre kobiety, uważające, że nowe ustawodawstwo, zmuszające do zaopatrzenia się w nowe stroje, „obciążyło znacząco” ich budżet rodzinny.