Odkrycia dokonano na terenie kolektywnej osady - kibucu Ramat Rachel, na południe od Jerozolimy, podczas prac badawczych prowadzonych wspólnie przez Instytut Archeologii Uniwersytetu w Tel Avivie oraz niemiecki Uniwersytet w Heidelbergu.

Odnalezione ruiny budynków administracyjnych pochodzą z okresu królestwa Judy (929-586 r. p.n.e.), z czasów panowania króla Ezechiasza (ok. 722-699 r. p.n.e.), a pozostałości kompleksu budowli pałacowych pochodzą z czasów panowania króla Manassesa (ok. 698-642 r. p.n.e.) i były użytkowane aż do czasów króla Sedecjasza (597-586 r. p.n.e.) - ostatniego władcy królestwa Judy - i zniszczenia Jerozolimy przez Babilończyków.

Wśród znalezisk na stanowisku znajduje się wielka liczba odłupanych uchwytów do dzbanów z wytłoczonymi znakami handlowymi.

Zdaniem ekspertów, są to pozostałości po gromadzonych w tym miejscu naczyniach z oliwą, winem i innymi produktami rolnymi, które były następnie wysyłane jako lenno najpierw do Asyrii, a potem do Babilonii.

Naukowcy ustalili też, że odkryte stanowisko było miejscem ponownie zamieszkanym po upadku Babilonii w 538 r. p.n.e., a w czasach dynastii Machabeuszy (147-37 r. p.n.e.) istniała tu żydowska wioska, która przetrwała do ok. 70 r. n.e., kiedy Jerozolima została zdobyta i zburzona przez Rzymian.

W okresie bizantyjskim w tym miejscu został wybudowany kościół, ale później przez blisko tysiąc lat okolica była terenem opustoszałym, aż do założenia w 1926 r. kibucu Ramat Rachel.