Motywacja każdego może być nieco inna. Pogłębienie kontaktu z Bogiem, ubogacenie czy umocnienie we wierze, oderwanie się od codzienności. Mam jednak wrażenie, że w pielgrzymowaniu, jak w mało którym przejawie naszego życia religijnego, widać tęsknotę za wspólnotą. Za tym, by pobyć z ludźmi mającymi podobny system wartości, wyznającymi tę samą wiarę. Ale chyba przede wszystkim, za prawdziwym spotkaniem z człowiekiem; bez pośpiechu, myślenia o tym, co jeszcze pozostało do zrobienia, a jednocześnie bez męczących przygotowań związanych ze spotkaniami w gronie rodziny czy przyjaciół.

 

Kościół jest zgromadzeniem, wspólnotą. Jeśli ludzie chcą na chwilę porzucić swoje sprawy i – jak tłumy idące za Jezusem – nad wygodne domy stawiają zieloną trawę, to trzeba się z tego tylko cieszyć. Na co dzień pozamykani w klatkach własnych mieszkań i wysiadujący przed telewizorami czy komputerami w tych dniach doświadczamy czegoś zupełnie odmiennego. Podskórnie przecież czujemy, że potrzebujemy innych ludzi. Takimi nas Pan Bóg stworzył. Dobrze, że dzisiejsze czasy zupełnie tego instynktu w nas nie zabiły. Wszak niebo, ku któremu pielgrzymujemy, to nie rajski ogród czy złoty pałac, ale wspólnota.