Św. Andrzej Bobola urodził się 30 listopada 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka. Całe swoje życie poświęcił ewangelizacji i nawracaniu grzeszników. Rok po przyjęciu święceń kapłańskich i ukończeniu studiów teologicznych na Akademii Wileńskiej, w 1623 roku, rozpoczął posługę w Nieświeżu. Pracował też w Wilnie, Bobrujsku, Połocku, Warszawie, Pińsku i Łomży.

Św. Andrzej Bobola zmarł śmiercią męczeńską 16 maja 1657 roku w Janowie Poleskim, gdy podczas powstania Chmielnickiego dostał się w ręce Kozaków. Do końca bronił wiary, przez co był męczony w wyjątkowo okrutny sposób.

Kult św. Andrzeja Boboli zaczął się rozwijać w 1702 roku, gdy święty ukazał się rektorowi Kolegium Pińskiego. Ten nakazał odnaleźć trumnę Andrzeja Boboli. Okazało się, że zwłoki, mimo upływu czasu, zachowały się w dobrym stanie. Rozpoczęły się wieloletnie starania o beatyfikację Boboli, które zakończyły się pomyślnie 30 października 1853 roku.

13 marca 2002 roku watykańska Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, na prośbę Prymasa Polski kard. Józefa Glempa, ustanowiła św. Andrzeja Bobolę, kapłana i męczennika, drugorzędnym patronem Polski. Święty jest patronem metropolii warszawskiej, archidiecezji białostockiej i warmińskiej, diecezji drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej i płockiej.

W ikonografii św. Andrzej Bobola przedstawiany jest w stroju jezuity z szablami wbitymi w jego kark i prawą rękę lub jako wędrowiec.