Tłumaczyła, że sam tego sobie nie życzył, bo był człowiekiem skromnym.

16 czerwca 2016 r. Rada Miasta Gliwice podjęła uchwałę aktualizującą statut gliwickiego teatru. Jedną z istotnych zmian - ze względu na rozszerzenie programowej formuły działania tej instytucji artystycznej - była zmiana dotychczasowej nazwy Gliwicki Teatr Muzyczny na Teatr im. Tadeusza Różewicza w Gliwicach.

Lokalne władze chciały w ten sposób uhonorować zmarłego w 2014 r. wybitnego dramaturga i poetę, który przez wiele lat był związany z Gliwicami i jako pierwszy w powojennej historii przyjął tytuł honorowego obywatela tego miasta. Niedawno poświęcono mu też w Gliwicach tablicę pamiątkową, a dzięki wsparciu samorządu Gliwic powstał film dokumentalny o poecie.

"Uczynienie Tadeusza Różewicza patronem gliwickiego teatru było przede wszystkim wyrazem szacunku i uznania dla jego twórczości, najwyższym hołdem, jaki publiczna instytucja kultury może oddać znakomitemu twórcy" - powiedział dyrektor gliwickiego teatru Grzegorz Krawczyk. Jednak na początku sierpnia, w rozmowie telefonicznej z dyrektorem Wiesława Różewicz - wdowa po Tadeuszu Różewiczu - poprosiła, żeby samorząd Gliwic odstąpił od używania imienia jej męża jako patrona teatru.

"Swą prośbę uzasadniła względami osobistymi oraz tym, że jej zmarły w 2014 r. mąż był człowiekiem skromnym i jego życzeniem było, aby żadna instytucja nie nosiła jego imienia, obojętne czy miałaby to być szkoła, przedszkole czy właśnie teatr" - dodał dyrektor Krawczyk.

Mimo braku przeszkód natury formalnej czy prawnej uniemożliwiających utrzymanie i posługiwanie się obecną, niedawno nadaną nazwą gliwickiego teatru, prezydent Gliwic postanowił uszanować wolę Wiesławy Różewicz i zaproponuje miejskim radnym podjęcie uchwały w sprawie zmiany nazwy instytucji na Teatr Miejski w Gliwicach.

Tadeusz Różewicz (1921-2014) debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).

Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, o którym mówiono, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 roku "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza to "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".