Odkrycia dokonano na stanowisku w starożytnym mieście Palmyra, w oazie na Pustyni Syryjskiej w środkowej części kraju, w odległości 215 kilometrów na północny-wschód od Damaszku.

Archeolodzy odkryli niezwykły kompleks grobowców, zbudowany na planie kwadratu o boku 11 metrów. Wejście prowadzi do pustej przestrzeni podobnej do dziedzińca, otoczonej pomieszczeniami z grobowcami zawierającymi szkielety dzieci. W podłożu dziedzińca grobowca naukowcy odnaleźli dół grobowy, który jest pierwszym tego typu znaleziskiem w starożytnej Palmyrze. W odkrytym kompleksie odnaleziono również ceramiczny dzban zawierający szkielet niemowlęcia.

Zdaniem naukowców, znaleziska pochodzą z okresu bizantyjskiego, kiedy w VI wieku przebudowywane były mury obronne miasta.

Prace wykopaliskowe na stanowisku w Palmyrze - od 1980 r. znajdującym się na liście światowego dziedzictwa UNESCO - prowadzi zespół archeologów na podstawie umowy o współpracy, zawartej między syryjską Generalną Dyrekcją Ruin i Muzeów a japońskim Instytutem Badań Archeologicznych w Narze.

Palmyra była położona na skrzyżowaniu szlaków handlowych między Mezopotamią a wybrzeżem Morza Śródziemnego. Pierwsze ślady osadnictwa pochodzą z okresu neolitu (2000 r. p.n.e.), ale samo miasto rozwinęło się w okresie hellenistycznym.

Znaczenie Palmyry wzrosło znacząco w czasach rzymskich (od I w. n.e.), a szczyt świetności miasta przypadł na drugą połowę III wieku, kiedy zostało stolicą królestwa założonego przez Odenata, wodza wojsk rzymskich na Wschodzie. W 744 r. Palmyra została zburzona przez Arabów, a jej istnienie zakończyło trzęsienie ziemi. Obecnie Palmyra stanowi jeden z największych na świecie kompleksów wykopalisk o powierzchni około 50 hektarów.