Cisza bije w uszy, kiedy wysiada się z samochodu na parkingu w Czernej. Nic dziwnego, położony na stoku wzgórza małopolski klasztor otoczony jest lasem. W dole płynie Eliaszówka – niewielki potok, nad którym sterczy ruina potężnego mostu. Ten most, skierowany w stronę Krakowa, łączył niegdysiejszą pustelnię ze światem zewnętrznym. Klasztor karmelitów bosych zajmował wówczas aż 80 hektarów i otoczony był 4-kilometrowym murem. Zachowały się jego resztki.

Dziś, mimo eremickiego charyzmatu karmelitów, Czerna otwarta jest na pielgrzymki, przybywające tu licznie zwłaszcza w sezonie wiosenno-letnim. – Pielgrzymi szukają tej ciszy, nawet układ architektoniczny sprzyja milczeniu – mówi o. Leszek Stańczewski, przeor klasztoru. – Na placu kościelnym wiernych wita napis: „Milczenie”. Wiedzą, że tu nie rozmawia się przez komórkę. Kiedyś jedna z licealistek powiedziała mi: „Tu oddycha się zupełnie czymś innym niż na dole”. Myślę, że dobrze wyczuła istotę tego miejsca.