Liczbę takich osób szacuje się na 400 tys. „W ostatnim okresie Duch Święty pobudził grupy anglikanów, by wiele razy i uporczywie prosili o przyjęcie, także korporacyjnie do pełnej komunii katolickiej” – czytamy we wstępie do dokumentu.

Konstytucja apostolska ma charakter uniwersalny i stanowi płaszczyznę prawną, umożliwiającą podjęcie rozmów z poszczególnymi grupami (parafiami, diecezjami) wyrażającymi wiarę katolicką. Przewiduje ona, że będą one mogły posługiwać się w liturgii Księgą Modlitw zatwierdzoną przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Ordynariaty pozwalają byłym anglikańskim wiernym wejść w pełną jedność z Kościołem katolickim, zachowując jednocześnie elementy specyficznego duchowego i liturgicznego dziedzictwa anglikańskiego”. Biskup ordynariusz będzie wybierany spośród byłego duchowieństwa anglikańskiego.

W 1991 r. z Kościoła anglikańskiego odeszli wierni sprzeciwiający się święceniom kapłańskim kobiet. Stworzyli oni Tradycyjną Wspólnotę Anglikańską, licząca 400 tys. członków. W 2007 r. jej prymas abp John Hepworth z Australii poprosił papieża o przyjęcie tej grupy wiernych do „pełnej komunii kościelnej i sakramentalnej”.

Poniżej publikujemy polski tekst dokumentu (na kolejnych stronach Normy uzupełniające Kongregacji Nauki Wiary)

Konstytucja Apostolska „Anglicanorum coetibus”
odnośnie do tworzenia Ordynariatów Personalnych
dla Anglikanów nawiązujących pełną komunię z Kościołem katolickim

W ostatnim okresie Duch Święty pobudził grupy anglikanów, by wiele razy i usilnie prosili o przyjęcie, także grupowe do pełnej komunii katolickiej. Stolica Apostolska na takie prośby odpowiedziała przychylnie. Istotnie, Następca Piotra, któremu Pan Jezus zlecił zadanie zapewnienia jedności episkopatu oraz przewodniczenia i gwarantowania powszechnej komunii wszystkich Kościołów,(1) nie może nie zapewnić środków niezbędnych do realizacji tego świętego pragnienia.

Kościół, lud zgromadzony w jedności Ojca, Syna i Ducha Świętego,(2) został ustanowiony przez naszego Pana Jezusa Chrystusa jako „sakrament, czyli znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”.(3) Każdy podział między ludźmi ochrzczonymi w Jezusie Chrystusie jest raną wobec tego czym jest Kościół i dla czego Kościół istnieje; rzeczywiście „ten podział otwarcie sprzeciwia się woli Chrystusa i jest zgorszeniem dla świata, a nadto szkodzi najświętszej sprawie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu”(4). Właśnie z tego względu Pan Jezus, zanim przelał swą krew dla zbawienia świata, modlił się do Ojca o jedność swoich uczniów(5).

To Duch Święty, zasada jedności, tworzy Kościół jako komunię.(6) Jest on zasadą jedności wiernych w nauczaniu Apostołów, w łamaniu chleba i modlitwie.(7) Jednakże Kościół, analogicznie do tajemnicy Słowa Wcielonego jest nie tylko niewidzialną wspólnotą duchową, lecz jest także widzialny;(8) rzeczywiście „wyposażona w hierarchiczne organy społeczność i zarazem mistyczne Ciało Chrystusa, widzialne zgromadzenie jak i wspólnota duchowa, Kościół ziemski i Kościół bogaty w dobra niebieskie – nie mogą być pojmowane jako dwie odrębne rzeczy, lecz tworzą one jedną złożoną rzeczywistość, w której zrasta się pierwiastek ludzki i Boski”.(9) Komunia ochrzczonych w nauczaniu Apostołów oraz łamaniu eucharystycznego chleba ukazuje się widzialnie w więzach wyznania wiary w całej jej pełni, w celebrowaniu wszystkich sakramentów ustanowionych przez Chrystusa oraz w rządach kolegium biskupów zjednoczonych ze swą głową, Biskupem Rzymu.(10)

Jedyny Kościół Chrystusa, który w Symbolu Wiary wyznajemy jako jeden, święty, katolicki i apostolski, „trwa w Kościele katolickim, rządzonym przez Następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim w komunii, chociaż i poza jego organizmem znajdują się liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy, które jako właściwe dary Kościoła Chrystusowego nakłaniają do katolickiej jedności”.(11)

W świetle takich zasad eklezjologicznych niniejsza Konstytucja Apostolska przedstawia ogólną strukturę normatywną regulującą ustanawianie i życie Ordynariatów Personalnych dla tych wiernych anglikańskich, którzy pragną wejść w pełną komunię z Kościołem katolickim jako grupy. Konstytucję tę uzupełniają Normy Uzupełniające wydane przez Stolicę Apostolską.

I. § 1. Ordynariaty Personalne dla anglikanów nawiązujących pełną komunię z Kościołem katolickim są ustanawiane przez Kongregację Nauki Wiary w obrębie granic terytorialnych określonej Konferencji Biskupów w konsultacji z tą Konferencją.

§ 2. Na terytorium danej Konferencji Biskupów zależnie od potrzeb może być ustanowiony jeden albo więcej Ordynariatów.

§ 3. Każdy z Ordynariat na mocy samego prawa (ipso iure) posiada publiczną osobowość prawną; pod względem prawnym można go przyrównać do diecezji. (12)

§ 4. Ordynariat składa się z wiernych świeckich, duchowieństwa oraz członków Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, pierwotnie należących do Wspólnoty Anglikańskiej, a obecnie znajdujących się w pełnej komunii z Kościołem katolickim, albo tych, którzy otrzymują sakramenty inicjacji chrześcijańskiej w obrębie jurysdykcji Ordynariatu.

§ 5. Katechizm Kościoła Katolickiego stanowi autentyczny wyraz wiary katolickiej wyznawanej przez członków Ordynariatu.

II. Ordynariat Personalny zarządzany jest zgodnie z normami prawa powszechnego i obecnej Konstytucji Apostolskiej i podlega Kongregacji Nauki Wiary oraz innych dykasterii Kurii Rzymskiej według ich kompetencji. Zarządzany jest też Normami Uzupełniającymi a także innymi specyficznymi normami danymi dla każdego Ordynariatu.

III. Nie wykluczając celebracji liturgicznych według Rytu Rzymskiego, Ordynariat może sprawować Najświętszą Eucharystię oraz inne sakramenty, Liturgię Godzin oraz inne celebracje liturgiczne według ksiąg liturgicznych właściwych tradycji anglikańskiej, zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską, aby w obrębie Kościoła katolickiego zachować tradycje liturgiczne, duchowe i duszpasterskie Wspólnoty Anglikańskiej jako cenny dar, karmiący wiarę członków Ordynariatu oraz skarb, którym można się dzielić z innymi.

IV. Ordynariat Personalny powierzony jest opiece duszpasterskiej Ordynariusza, mianowanego przez Biskupa Rzymu.

V. Władza (potestas) Ordynariusza jest:
a. zwyczajna: związana samym prawem z urzędem jaki powierzy mu Biskup Rzymu, zarówno w odniesieniu do forum wewnętrznego jak i zewnętrznego;
b. wikarialna: wypełniana w imieniu Biskupa Rzymu;
c. personalna: wykonywana wobec wszystkich, którzy należą do Ordynariatu.
Władzę tę należy wypełniać wspólnie, wraz z lokalnym Biskupem Diecezjalnym, w przypadkach przewidzianych w Normach Uzupełniających.


VI. § 1. Ci, którzy posługiwali jako anglikańscy diakoni, księża lub biskupi, którzy wypełniają wymogi stawiane przez prawo kanoniczne (13) i którzy nie mają przeszkód z powodu nieprawidłowości czy innych przeszkód (14) mogą przez Ordynariusza zostać przyjęci jako kandydaci do sakramentu święceń w Kościele katolickim. W przypadku duchownych żonatych, należy przestrzegać norm zawartych w encyklice papieża Pawła VI „Sacerdotalis coelibatus”, nr 42 (15) oraz w Deklaracji „In June” (16). Duchowni nieżonaci muszą podlegać normie celibatu kapłańskiego zgodnie z kan. 277§ 1.

§ 2. Ordynariusz, zachowując w pełni dyscyplinę odnośnie do celibatu kapłańskiego w Kościele Łacińskim, z reguły dopuści do święceń kapłańskich jedynie mężczyzn nieżonatych. Może skierować prośbę do Biskupa Rzymu, jako odstępstwo od kan. 277§ 1, by w poszczególnych przypadkach rozpatrywanych indywidualnie dopuścić do święceń kapłańskich także mężczyzn żonatych, zgodnie z obiektywnymi kryteriami zaaprobowanymi przez Stolicę Apostolską.

§ 3. Inkardynacja duchownych uregulowana zostanie zgodnie z normami prawa kanonicznego.

§ 4. Kapłani inkardynowani do Ordynariatu, stanowiący jego prezbiterium powinni też troszczyć się o więź jedności z prezbiterium diecezji, na której terenie wypełniają swoją posługę. Powinni też krzewić wspólne inicjatywy duszpasterskie i charytatywne oraz działania, które mogą być przedmiotem uzgodnień między Ordynariuszem a lokalnym Biskupem Diecezjalnym.

§ 5. Kandydaci do sakramentu święceń w Ordynariacie powinni być przygotowywani wraz z innymi klerykami, zwłaszcza w dziedzinie formacji doktrynalnej i duszpasterskiej. Aby uwzględnić szczególne potrzeby alumnów Ordynariatu oraz formacji w dziedzictwie anglikańskim Ordynariat może też stworzyć programy seminaryjne, a nawet domy formacji, powiązane z już istniejącymi wydziałami teologii katolickiej.

VII. Ordynariusz, za aprobatą Stolicy Apostolskiej może ustanowić nowe Instytuty Życia Konsekrowanego i Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, wraz z prawem do powoływania ich członków do sakramentu święceń, zgodnie z normami prawa kanonicznego. Instytuty Życia Konsekrowanego wywodzące się z anglikanizmu i wchodzące do pełnej komunii z Kościołem katolickim, na podstawie obopólnej zgody mogą być umieszczone pod jurysdykcją Ordynariusza.

VIII. § 1. Ordynariusz, zgodnie z normą prawa, po wysłuchaniu opinii Biskupa Diecezjalnego miejsca, może, za zgodą Stolicy Apostolskiej, tworzyć parafie personalne dla duszpasterstwa wiernych należących do Ordynariatu.

§ 2. Proboszczowie Ordynariatu cieszą się wszystkimi prawami i mają wszystkie obowiązki przewidziane w Kodeksie Prawa Kanonicznego, które w przypadkach przewidzianych w Normach Uzupełniających wypełniane są we wzajemnej pomocy duszpasterskiej wraz z proboszczami diecezji, na terytorium której znajduje się parafia personalna Ordynariatu.

IX. Zarówno wierni świeccy jak też Instytuty Życia Konsekrowanego i Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, wywodzący się z anglikanizmu i pragnący stanowić część Ordynariatu Personalnego, powinni tę wolę wyrazić na piśmie.

X. § 1. Ordynariusz jest w swych rządach wspomagany przez Radę Zarządzającą, zgodnie ze Statutami zaaprobowanymi przez Ordynariusza i zatwierdzonymi przez Stolicę Apostolską.(17)

§ 2. Rada Zarządzająca, pod przewodnictwem Ordynariusza składa się z co najmniej sześciu kapłanów i wypełnia zadania zawarte w Kodeksie Prawa Kanonicznego dla Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów oraz wymienione w Normach Uzupełniających.

§ 3. Ordynariusz powinien utworzyć Radę ds. Ekonomicznych, zgodnie z normą Kodeksu Prawa Kanonicznego i zadaniami tam wymienionymi.(18)

§ 4. Aby sprzyjać konsultacji wiernych w Ordynariacie, należy utworzyć Radę Duszpasterską.(19)

XI. Ordynariusz powinien co pięć lat udawać się do Rzymu, aby złożyć wizytę „ad limina Apostolorum” i za pośrednictwem Kongregacji Nauki Wiary, a także za pośrednictwem Kongregacji ds. Biskupów oraz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów przedstawić Biskupowi Rzymu relację na temat stanu Ordynariatu.

XII. Trybunałem kompetentnym dla spraw sądowych jest ten sąd diecezjalny, w którym mieszka jedna ze stron, chyba że Ordynariat utworzy własny trybunał. W takim wypadku trybunałem apelacyjnym będzie ten, jaki wyznaczy Ordynariat i zaaprobuje Stolica Apostolska.

XIII. Dekret tworzący Ordynariat określi miejsce jego stolicy i jeśli uznane to zostanie za stosowne, jaki będzie jego główny kościół.

Pragniemy, aby nasze dyspozycje i normy były ważne i skuteczne teraz i przyszłości, niezależnie, gdyby to było konieczne, od konstytucji i zarządzeń apostolskich wydanych przez naszych poprzedników, lub innych przepisów, nawet tych wymagających specjalnej wzmianki czy odwołania.

Dane w Rzymie, u św. Piotra, 4 listopada 2009, we wspomnienie św. Karola Boromeusza.

Benedykt XVI

(1) Por. Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 23; Kongregacja Nauki Wiary, List „Communionis notio”, 12; 13.
(2) Por. Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 4; Dekret „Unitatis redintegratio”, 2.
(3) Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 1.
(4) Dekret „Unitatis redintegratio”, 1.
(5) Por. J 17,20-21; Dekret „Unitatis redintegratio”, 2.
(6) Por. Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 13.
(7) Por. tamże; Dz 2,42.
(8) Por. Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 8; List „Communionis notio”, 4.
(9) Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium“, 8
(10) Por. KPK, kan. 205; Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 13; 14; 21; 22; Dekret „Unitatis redintegratio”, 2; 3; 4; 15; 20; Dekret „Christus Dominus”, 4; Dekret „Ad gentes”, 22.
(11) Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium, 8; Dekret „Unitatis redintegratio”, 1; 3; 4; Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja „Dominus Iesus”, 16.
(12) Por. Jan Paweł II, Konstytucja Apostolska „Spirituali militum curae”, 21 kwietnia 1986, I § 1.
(13) Por. KPK, kanony 1026-1032
(14) Por. KPK, kanony 1040-1049
(15) Por. AAS 59 (1967), 674
(16) Por. Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja z 1 kwietnia 1981, w: „Enchiridion Vaticanum” 7, 1213.
(17) Por. KPK, kanony 495-502.
(18) Por. KPK, kanony 492-494.
(19) Por. KPK, kan. 511.

KONGREGACJA NAUKI WIARY

Normy Uzupełniające do Konstytucji Apostolskiej „Anglicanorum coetibus”


Jurysdykcja Stolicy Apostolskiej

Artykuł 1

Każdy Ordynariat podlega Kongregacji Nauki Wiary. Utrzymuje ścisłe relacje z innymi dykasteriami rzymskimi, według ich kompetencji.


Relacje z Konferencjami Episkopatów i biskupem diecezjalnym

Artykuł 2

§1. Ordynariusz wypełnia dyrektywy narodowej konferencji episkopatu, na ile są one zgodne z normami zawartymi w konstytucji apostolskiej „Anglicanorum coetibus”.

§ 2. Ordynariusz jest członkiem właściwej Konferencji Episkopatu.

Artykuł 3

Ordynariusz wypełniając swój urząd musi utrzymywać ścisłe więzy komunii z Biskupem Diecezji w której obecny jest Ordynariat, aby koordynować działalność duszpasterską z programem duszpasterskim diecezji.


Ordynariusz

Artykuł 4

§1. Ordynariuszem może być biskup lub kapłan mianowany przez Biskupa Rzymu ad nutum Sanctae Sedis, na podstawie terna przedstawionego przez Radę Zarządzającą. Stosują się do niego kanony 383-388, 392-394 oraz 396-398 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

§ 2. Ordynariusz ma władzę inkardynowania do Ordynariatu byłych duchownych anglikańskich, którzy nawiązali więzy ścisłej komunii z Kościołem katolickim, jak też kandydatów należących do Ordynariatu i przedstawionych przez niego do sakramentu święceń.

§ 3. Po konsultacji z Konferencją Episkopatu oraz uzyskaniu zgody Rady Zarządzającej oraz aprobaty Stolicy Apostolskiej, Ordynariusz może utworzyć, w miarę potrzeb dekanaty terytorialne, zarządzane przez delegata Ordynariusza, obejmujące wiele parafii personalnych.


Wierni Ordynariatu

Artykuł 5

§1. Wierni świeccy wywodzący się z tradycji anglikańskiej, którzy pragną należeć do Ordynariatu, po złożeniu wyznania wiary i otrzymaniu sakramentów inicjacji, z uwzględnieniem kanonu 845, powinni być wpisani do odpowiednich ksiąg Ordynariatu. Ci, którzy w przeszłości zostali ochrzczeni jako katolicy poza Ordynariatem nie mogą być zwyczajnie do niego przyjęci, chyba że są członkami rodziny należącej do Ordynariatu.

§2. Wierni świecy oraz członkowie Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, gdy współpracują w działaniach duszpasterskich lub charytatywnych, czy to diecezjalnych czy też parafialnych podlegają Biskupowi Diecezjalnemu lub proboszczowi miejsca. W takim przypadku władza Biskupa Diecezjalnego i proboszcza wykonywana jest wspólnie z Ordynariuszem czy też proboszczem Ordynariatu.

Duchowieństwo

Artykuł 6

§1. Aby dopuścić kandydatów do sakramentu święceń Ordynariusz musi uzyskać zgodę Rady Zarządzającej. Biorąc pod uwagę anglikańską tradycję kościelną Ordynariusz może zwrócić się do Ojca Świętego z prośbą o dopuszczenie do pełnienia posługi kapłańskiej w Ordynariacie mężczyzny żonatego, po procesie rozeznania, na podstawie obiektywnych kryteriów oraz potrzeb Ordynariatu. Te obiektywne kryteria określa Ordynariusz w konsultacji z lokalną Konferencją Episkopatu. Muszą być one zatwierdzone przez Stolicę Apostolską.

§2. Ci, którzy uprzednio zostali wyświęceni w Kościele katolickim, a następnie stali się anglikanami nie mogą pełnić posługi kapłańskiej w Ordynariacie. Duchowni anglikańscy, którzy znajdują się w nieuregulowanych sytuacjach małżeńskich nie mogą być przyjęci do sakramentu święceń w Ordynariacie.

§3. Kapłani inkardynowani do Ordynariatu otrzymują niezbędne uprawnienia od Ordynariusza.

Artykuł 7

§1. Ordynariusz musi zapewnić duchownym inkardynowanym do Ordynariatu odpowiednie wynagrodzenie i musi zatroszczyć się o ich potrzeby na wypadek choroby, kalectwa czy starości.

§2. Ordynariusz podejmie rozmowy z Konferencją Episkopatu na temat środków i funduszy, które mogą być dostępne na opiekę nad duchowieństwem Ordynariatu.

§3. Kiedy jest to konieczne, kapłani za pozwoleniem Ordynariusza mogą wykonywać zawody świeckie, zgodne z wypełnianiem posługi kapłańskiej (por. KPK, kan. 286).

Artykuł 8

§1. Kapłani, tworząc prezbiterium Ordynariatu mogą zostać wybrani do Rady Kapłańskiej diecezji, w której pełnią swą posługę wobec wiernych Ordynariatu (por. KPK, kan. 498, § 2).

§2. Kapłani i diakoni inkardynowani do Ordynariatu mogą być członkami Rady Kapłańskiej diecezji, zgodnie z procedurą określoną przez Biskupa Diecezjalnego (por. KPK, kan. 512 § 1).

Artykuł 9

§1. Duchowni inkardynowani do Ordynariatu powinni być gotowi do wspomagania diecezji, na której terenie mieszkają stale lub czasowo, kiedykolwiek zostanie to uznane za stosowne dla troski duszpasterskiej o wiernych. W takich przypadkach podlegają Biskupowi Diecezjalnemu, z poszanowaniem tego, co odnosi się do otrzymanych obowiązków duszpasterskich czy też urzędu.

§2. Jeśli to zostanie uznane za słuszne, kler inkardynowany do diecezji lub Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, za pisemną zgodą odpowiednio swego Biskupa Diecezjalnego lub też przełożonego może współpracować w duszpasterstwie w Ordynariacie. W takim przypadku podlega on Ordynariuszowi z poszanowaniem tego, co odnosi się do otrzymanych obowiązków duszpasterskich czy też urzędu.

§3. W przypadkach, o których mowa we wcześniejszych paragrafach powinna być zawarta pisemna umowa pomiędzy Ordynariuszem a Biskupem Diecezjalnym lub przełożonym Instytutu Życia Konsekrowanego czy też moderatorem Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, w której jasno określone są warunki współpracy i to wszystko, co dotyczy środków utrzymania.

Artykuł 10

§1. Formacja duchowieństwa Ordynariatu powinna osiągnąć dwa cele: 1) wspólną formację z alumnami diecezjalnymi, zgodnie z warunkami lokalnymi; 2) formację w pełnej zgodności z tradycją katolicką, w tych aspektach dziedzictwa anglikańskiego, które posiadają szczególną wartość.

§2. Kandydaci do świeceń kapłańskich otrzymają swą formację teologiczną wraz z innymi alumnami w seminarium albo też na wydziale teologicznym, zgodnie z umową zawartą między Ordynariuszem i odpowiednio Biskupem Diecezjalnym lub też zainteresowanymi biskupami. Kandydaci mogą otrzymać inne aspekty formacji kapłańskiej w ramach programu seminaryjnego czy też utworzonego domu formacji, za zgodą Rady Zarządzającej, wyraźnie w celu przekazania dziedzictwa anglikańskiego.

§3. Ordynariat musi mieć własny program formacji kapłańskiej, zaaprobowany przez Stolicę Apostolską; każdy dom formacji powinien nakreślić własny regulamin, zaaprobowany przez Ordynariusza (por. KPK, kan. 242 §1).

§4. Ordynariusz może przyjąć jako seminarzystów jedynie tych wiernych, którzy należą do parafii personalnej Ordynariatu lub tych, którzy uprzednio byli anglikanami i nawiązali pełną komunię z Kościołem katolickim.

§5. Ordynariat troszczy się o stałą formację kleru, przez jego uczestnictwo w programach lokalnych ustanowionych przez Konferencję Episkopatu i Biskupa Diecezjalnego.

Byli biskupi anglikańscy

Artykuł 11

§1. Żonaty były biskup anglikański może być mianowany Ordynariuszem. W takim przypadku musi być on wyświęcony na kapłana w Kościele katolickim, a następnie pełnić posługę duszpasterską i sakramentalną w Ordynariacie z pełną władzą jurysdykcyjną.

§2. Były biskup anglikański należący do Ordynariatu może być wezwany do pomocy Ordynariuszowi w administracji Ordynariatu.

§3. Były biskup anglikański należący do Ordynariatu może być zaproszony do uczestnictwa w spotkaniach Konferencji Biskupiej danego terytorium, ze statusem podobnym do biskupa emeryta.

§4. Były biskup anglikański należący do Ordynariatu, który nie został wyświęcony na biskupa w Kościele katolickim może zwrócić się do Stolicy Apostolskiej o pozwolenie używania insygniów urzędu biskupiego.


Rada Zarządzająca

Artykuł 12

§1. Rada Zarządzająca, zgodnie ze statutem, który musi zatwierdzić Ordynariusz, będzie posiadała prawa i odpowiedzialności przyznane Kolegium Konsultorów i Radzie Kapłańskiej przez Kodeks Prawa Kanonicznego.

§2. Ponadto Ordynariusz musi mieć zgodę Rady Zarządzającej na:
a) przyjęcie kandydata do sakramentu święceń;
b) utworzenie lub likwidację parafii personalnej;
c) utworzenie lub likwidację domu formacji;
d) zatwierdzenie programu formacji.

§3. Ordynariusz zasięga opinii Rady Zarządzającej w sprawach dotyczących aktywności duszpasterskiej Ordynariatu oraz głównych zasad formacji duchowieństwa.

§4. Rada Zarządzająca ma prawo głosu:
a) przy wyborze terna [trzech - przyp. KAI] nazwisk przedstawionych Stolicy Apostolskiej dla nominacji Ordynariusza;
b) przy proponowaniu zmian Norm Uzupełniających Ordynariatu, przedstawianych Stolicy Apostolskiej;
c) przy tworzeniu statutu Rady Zarządzającej, statutu Rady Duszpasterskiej oraz regulaminu domów studiów.

§5. Rada Zarządzająca tworzona jest na podstawie statutu Rady. Połowa jej członków jest wybierana przez księży Ordynariatu.


Rada Duszpasterska

Artykuł 13

§1. Rada Duszpasterska utworzona przez Ordynariusza, służy radą odnośnie do działalności duszpasterskiej Ordynariatu.

§2. Rada Duszpasterska, której przewodniczy Ordynariusz, rządzi się statutem, zatwierdzonym przez Ordynariusza.

Parafie personalne

Artykuł 14

§1. Proboszcz może być wspomagana w trosce duszpasterskiej o parafię przez księdza wikariusza, mianowanego przez Ordynariusza; w parafii należy utworzyć radę duszpasterską i finansową.

§2. Jeśli nie ma wikarego, w przypadku nieobecności, niezdolności lub śmierci proboszcza, jeśli jest to konieczne proboszcz parafii terytorialnej, na której terenie położony jest kościół parafii personalnej może zastępczo wypełniać jego obowiązki jako proboszcza.

§3. Dla troski duszpasterskiej o wiernych, mieszkających w obrębie diecezji, w której nie utworzono żadnej parafii personalnej, Ordynariusz po wysłuchaniu opinii lokalnego Biskupa Diecezjalnego może utworzyć quasi-parafie (por. KPK, kan. 516, §1).


Papież Benedykt XVI, podczas audiencji udzielonej niżej podpisanemu kardynałowi prefektowi zatwierdził niniejsze Normy Uzupełniające do Konstytucji Apostolskiej „Anglicanorum coetibus”, przyjęte podczas sesji zwyczajnej Kongregacji i nakazał ich publikację.

Rzym, w urzędzie Kongregacji Nauki Wiary, 4 listopada 2009, we wspomnienie św. Karola Boromeusza

William kard. Levada
Prefekt

+ Luis. F. Ladaria SI
Arcybiskup tytularny Thibica
Sekretarz